De relatie is wat langer dan 3 jaar over, ik ben door alle fases van pijn heengegaan. Alle pijnlijke emoties zijn vervaagd. Ik heb mezelf weer teruggevonden. Het was een achtbaan.
Stap voor stap kom je er dan uit.
Het gaat goed met mij.

Nu jij nog, bekijk het proces als een doel voor jezelf naar een mooi leven. Jij bent ook belangrijk, lief en leuk en als een ander er niet voor gaat dan ga jij voor jezelf en kijken hoe nu verder.

Laat dat je doel zijn.

Liefs

Ik hou er rekening mee dat jij hier mogelijk, begrijpelijk, niet alle gedachten opschrijft. Toch kan ik mij als lezer niet onttrekken aan de indruk die je geeft (op basis van de inhoud van jouw blog en de reacties die je geeft) dat jouw focus nog steeds voornamelijk ligt op de hoop op een mogelijke slaagkans van een eventuele voortzetting van jouw relatie met deze jongen. Ik begrijp je twijfel en ook je vragen die je graag beantwoord wenst te zien. Ik erken ook dat jij je momenteel vermoedelijk in een hele verwarrende positie bevindt.

Opmerkelijk genoeg, heel terloops eigenlijk, liet je je in een eerder blog ontvallen dat je erachter bent gekomen dat je ‘al een tijdje’ zwanger bent. ‘Twee maanden’, zag ik je antwoorden. Ondanks jouw mededeling over een zwangerschap, richtte maar 1 andere gebruiker zich op dit detail.

Ondanks de relatiebreuk en alle bijkomstige emoties, verwarringen, verdriet en zorgen, toch een behoorlijk cruciaal detail, vind ook ik. Vooral omdat het een beslissing eist die, afhankelijk van welke keuze je besluit te maken, wel eens verregaande gevolgen voor 3 levens zal kunnen gaan hebben. Althans, zoals de kaarten nu bij jou op tafel liggen.

Als lezer bekruipt mij in ieder geval meteen het gevoel van urgentie. Zeker in het geval waar de keuze tussen ‘houden’ en ‘abortus’ nog steeds met elkaar in conflict lijkt te zijn, telt ELKE dag als een cruciale tel op de meter.

Ik kan er naast zitten, maar het lijkt alsof je je beslissing voornamelijk laat afhangen van heel veel externe factoren. Die buiten jou liggen. Je ex-vriend. Het gesprek dat je graag met hem wenst te hebben. Over de zwangerschap. Of er nog een kans is op een relatie tussen jullie. De hoop dat hij wellicht gaat inzien dat jullie bij elkaar behoren te zijn. Zijn uitleg die hij jou zal gaan geven naar aanleiding van jouw vraag ‘of hij over sommige dingen na wil denken’.

Toch, en ik kan het als toeschouwer uiteraard onjuist interpreteren, lijkt je vriend heel duidelijk te zijn over jouw zwangerschap en dus de mogelijke komst van een kind.

Ik weet niet hoe je deze uitspraken zelf interpreteert. Toch lijkt het er vooralsnog niet op dat hij open staat of klaar is voor de verantwoordelijkheid van vaderschap. Lijkt mij toch behoorlijk zwaar doorwegen. In die zin, dat JIJ de beslissing moet gaan maken. Je kunt iemand niet dwingen om verantwoordelijkheid te nemen voor een kind, waar al tijdens de zwangerschap over wordt gezegd ‘geen vader voor te willen zijn’.

De uitspraak ‘jou het leven zuur te gaan maken als je besluit het kindje te houden’, valt voor mij in de categorie van emotionele chantage en pogingen om jou onder druk proberen te zetten. Ik zou dan ook geen enkel besluit daardoor laten beïnvloeden, noch daarop baseren.

Zijn uitspraken onderschrijven wel zijn positie. De kans dat je er alleen voor zal gaan staan, het alleen zult moeten gaan doen, is aanwezig. Als je de keuze zou maken om het kindje te houden, hoop ik niet dat je geleid zal worden door de hoop dat je door ‘jullie kindje’ toch te houden, hij bij jou/jullie terugkomt. Dat je hem op die manier tot een terugkeer kan bewegen. Lijken mij de verkeerde motieven.

Omdat je nooit garanties hebt voor de toekomst, ook niet in een situatie waarin twee partners er vooralsnog relationeel voor kiezen om het ouderschap samen aan te gaan, ben ik geneigd te stellen dat beide keuzes, dus die van ouderschap of die van abortus, gemotiveerd behoort te zijn door innerlijke beweegredenen.

Antwoorden die je dicht bij jezelf zult moeten gaan zoeken.

Ben jij er op dit moment in je leven klaar voor en bereid toe om de verantwoordelijkheid en plichten een leven lang aan te gaan ten aanzien van een kind? Kun je jezelf dat alleen zien doen? Wil je dat alleen doen? Past ouderschap nu in je leven, ben je in staat het in je leven toe te laten? Als je besluiten zou om het weg te laten halen, is het denk ik essentieel dat je dit naar jezelf toe moreel, emotioneel en verstandelijk kunt uitleggen, onderbouwen en dus rechtvaardigen. Zodat het je later in je leven niet in de weg blijft of gaat zitten.

Je bedenktijd is helaas aan een grens gebonden. Afbreking van een zwangerschap vindt vanaf 12 weken alleen nog maar plaats door middel van het opwekken van een miskraam. Dat kan wellicht emotioneel veel overweldigender zijn, dan wanneer het gebeurt (tot 12 weken) door curretage (met gebruik van een 'roesje’). Hoe langer je wacht, hoe 'verder' in de zwangerschap, hoe heftiger de ervaring zal zijn.

Zijn denk ik wel praktische zaken waar je je toch op zeer korte termijn mee bezig behoort te gaan houden.

Dat tellertje van dat mini-mensje in wording tikt namelijk elke dag weer door…

Pittige vraagstukken, CJ. Sterkte.