Deze site is volgens mij heel goed voor advies, dat ik echt nodig heb.
Ik ben een 19-jarige redelijk zelfverzekerde, slimme jongen. Tot 1 maand terug had ik alles wat mijn hart begeerde, een mooi studentenleven, een goedlopende studie, een fijne vriendengroep thuis en in de stad waar ik studeer en een mooie, lieve vriendin van 17. Totdat ze het opeens, helemaal uit het niets uitmaakte, na een relatie van 2 jaar. Ze was mijn eerste vriendin, mijn eerste in alles eigenlijk.
Ik ontmoette haar bij de plaatselijke supermarkt waar ik werkte. Ik vond haar al een half jaar leuk, maar ze was bezet. Toch viel ze nadat het uit was voor me.
Het eerste jaar woonde ik nog thuis en we zagen elkaar heel veel. Onze relatie was zo fijn, we waren echt maatjes en hadden alles voor elkaar over. We hadden, eerlijk is eerlijk, weinig gemeen.
Zij is een stuk minder slim dan ik en heeft hobbies als dieren, terwijl ik meer van sporten hou, waar zij absoluut niet van hield. Maar dit belemmerde onze relatie nooit, we toonden veel interesse in beide en ik steunde haar met allerlei problemen die ze had in jaar nog jonge leventje, waaronder een sterfgeval en priveproblemen. Ze beschreef vaker hoe fijn ze vond dat ze iemand ontmoet had waar ze zich zo bij thuis voelde. Na een jaar gingen we een maand op vakantie met haar familie, een mooie test voor de relatie.
Deze maand was hemels, vooral in een mooi land als India.

Na deze vakantie was onze relatie absoluut op een hoogtepunt. Hierna ging ik dus op kamers, ongeveer 2.5 uur reizen van thuis. Het begin was moeilijk, we zagen elkaar stukken minder, en ze vond dat ik niet geinteresseerd meer was. Na een maandje ongeveer vielen alle stukjes weer in elkaar en zag ik haar het hele weekend + 1 keer kwam ze langs bij mij op kamers. Deze combinatie liep goed en de relatie was weer zoals hij hoorde. Als mensen ons zagen, zeiden ze altijd: Dat jullie nog zo verliefd zijn. We waren redelijk klef, en er was nooit sprake van dat het zou aflopen.
Een maand geleden, terwijl we van alles gepland al hadden voor de zomer, ging ze 10 dagen op vakantie naar India, waar haar geadopteerde zusje ging trouwen. Op het vliegveld fluisterde ze me nog de woorden in: Je bent de juiste voor me, ik wil niet weg gaan. Bij terugkomst, stond ik mooi op het vliegveld te wachten, ik vond het echt fijn haar weer te zien. Ze was erg moe, dus ze deed een beetje terughoudend.
Die avond vertelde ze me, 10 uur nadat ik haar had opgehaald, dat ze me niet meer leuk vond en haar gevoel helemaal weg was bij. Ik wist niet wat ik hoorde. Het eerste wat ik dacht was, uiteraard, vreemdgaan. Ze zweert dat dit niet is gebeurt, en aangezien er heel veel familie de hele vakantie was, lijkt me de kans klein. De maandag, toen kwam ze terug, zei ik dat we het mss een weekje moesten aankijken, het kon toch niet zomaar over zijn? De dinsdag zag ik haar weer, maar ze was veranderd, een compleet ander persoon. De donderdag is het uit gegaan, nu een maand geleden. Ik had het de eerste dagen enorm zwaar. Ik heb heel veel met vrienden afgesproken, die ook allemaal geschokt waren. Al mijn vrienden hebben een vriendin, we deden altijd iets als koppeltjes, en daar zat ik dan opeens zo bij.

Van die zelfverzekerde jongen is helemaal niks meer over. Elke dag spookt het in mijn hoofd.
Ik probeer geen contact te zoeken, maar na 2 weken stond ik weer bij haar op de stoep. Ik wilde antwoorden hebben. Het verhaal was nu opeens, dat ze me niet gemist had, en toen is gaan nadenken over de verschillen tussen ons, en dat dat gevoel eruit was gekomen. En daar kon ik het dan mee doen.
Het leek haar beter geen contact meer te hebben. Het is zo pijnlijk voor me. Ik snap niet ze alles zo makkelijk achter zich kan laten. Alsof het haar ook niet interesseert hoe het nu met me gaat. nadat het uit was, heb ik een week!! niks van haar gehoord, terwijl ik toen nog dieper in de put zat dan nu.
Ik heb nu veel vrije tijd en mijn gedachten dwalen steeds af naar haar.
Ik snap gewoon niet dat het opeens weg is bij haar, terwijl het bij wel nog diep zit. Ze vulde mijn wensen zo goed in, ik hoef helemaal niemand anders. En ze gaat gewoon door met haar leven.
Vandaag heb ik haar hierop aangesproken, ze vond dat het iets was dat ik zelf moet oplossen. het stelt me zo teleur:(, dat ze me na 2 mooie jaren als een baksteen laat vallen.

So, wat een verhaal. Het zit ook echt heel diep. Wat denken jullie hiervan? Voor de vakantie heb ik absoluut niet gemerkt, geen 1x, dat het minder voelde tussen ons. We zijn toen nog gaan zwemmen en met koninginnedag naar Adam gweest met vrienden en ze vond het heel gezellig.

Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven:(.....ik voel me zo beroerd eronder.