Beste digitale vrienden en vriendinnen

Alvast bedankt indien jullie de tijd nemen om mijn verhaal door te lezen, ik apprecieer dit! Ik zal beginnen van in het begin. Een 4tal jaar geleden leerde ik op mijn school een bijzonder meisje kennen, we zaten in een verschillende klas. Zij de voorbeeldige studente die wiskunde studeerde en ik de speelvogel die houtbewerking deed en school niet zo serieus nam. Ik merkte haar voor het eerst op in een museum over speelgoed, tijdens een filmpje dat we te zien kregen zat ze naast me en ik wist niet wat me overkwam. Ik vond haar zo mooi en voelde me opeens heel ongemakkelijk (iets wat ik nooit eerder had meegemaakt), liefde op het eerste gezicht. Zij vond me blijkbaar ook wel leuk want op de speelplaats hadden we daarna geregeld oogcontact. Je kent het vast en zeker wel, ik naar haar aan het kijken, zij kijkt plots terug en ineens draaien allebei de hoofden.

Na een tijdje vond ik dankzij deftig speurwerk haar profiel op een netwerksite, zo zijn we in contact gekomen met elkaar. Al snel kregen we een relatie, serieus was het niet want we waren allebei een beetje puberaal maar we voelden ons wel heel gelukkig. Nog nooit had ik iemand leren kennen waar ik zo goed mee kon praten en waar ik me heel goed bij voelde. In die tijd durfde ik wel eens weed roken,iets wat ik allemaal eerlijk had gezegd tegen haar. Het verbaasde me dat ze me niet liet vallen en ze was vastbesloten om me er vanaf te helpen, iets wat haar wonder boven wonder nog lukte ook. Daarom ben ik haar ook al eeuwig dankbaar. Toen haar ouders via de broer te weten kwamen van de drugs mocht ze geen contact meer met mij hebben, iets wat ik volkomen kan begrijpen.

Mijn wereld stortte in en ik kon die ouders héél goed begrijpen, denk dat dit een logische reactie is. Echter onze contactstop duurde niet lang en na een paar dagen stuurden we al stiekem terug berichtjes Onze relatie was eigenlijk een beetje gedaan hierna, we werden meer beste vrienden maar konden elkaar niet missen. De ouders kregen al snel door dat er niks aan te doen was en ze lieten het toe dat hun dochter mij terug zag, ik mocht er zelfs thuis komen en leerde de ouders kennen. Na een tijdje moesten ze toegeven dat ik best wel een toffe kerel was Nu een relatie hadden we dus niet meer, jaren gingen voorbij en elke week zag ik haar en hadden we innige gesprekken en ontzettend veel plezier. Alles deed ik voor haar, ik werkte ondertussen en zij ging nog naar school. Als ze problemen had op school was ik de eerste die er stond voor haar om te helpen, ik schreef tientallen gedichtjes voor haar, kocht haar altijd de mooiste cadeaus's... Om het kort samen te vatten, ik wist met geen verliefdheid geen blijf. Dit is iets wat voor mij héél moeilijk was, ze was zowat een onbereikbare liefde geworden. En wat was het logische gevolg, na een tijd was ik haar gewoon aan het verstikken. Iets wat niet gezond is maar het gebeurde buiten men wil om en had het zelf niet door. Liefde maakt blind toch? Dus besloot ze dat ze afstand wou. In het begin was ik boos en snapte ik dat niet maar na een tijd ruimte begon ik te beseffen dat dat nodig was, ik miste haar wel enorm maar hield men hoofd recht. Ik begon zelf in te zien dat ik verkeerd bezig was.

Na 3 maand afstand kreeg ik een brief van haar waarin stond dat ze misschien niet zo veel afstand wou, ze wou me niet volledig kwijt en ik weet zeker dat me ook mist want tenslotte wist ze dat alles wat ik voor haar deed heel oprecht was, en dat apprecieerde ze. Ze schreef ook dat er ooit wel iemand haar pad zal kruisen en dat ze nu niet de prioriteit heeft om een relatie aan te geen met iemand. Ze vroeg ook nog of we samen iets gingen doen... Ik had haar een antwoordbrief geschreven waarin ik zei dat het een leerrijke periode was en dat ik haar wel miste en zeker iets wou doen met haar. Verwarrend was het wel: ik had schrik om weer zo verliefd te worden op haar, maar langs de andere kant wou ik haar heel graag zien. Begrijpen jullie dat probleem??? Ik voel me soms niet goed in mijn vel en kan neerslachtig zijn. Goeie vrienden proberen me te helpen en ze zeggen zoek iemand anders maar ik krijg nooit hetzelfde gevoel als bij haar, ik kan moeilijk een relatie aangaan met iemand anders als ik er niks voor voel toch? Hopelijk kunnen jullie mij wat wijze raad geven, ik word er soms radeloos van en kan heel downe momenten hebben. Toch heb ik in het binnenste van mijn hart nog altijd hoop dat het ooit goed komt, omdat ik weet hoe goed wij overeen kwamen en alle zalige momenten die we hadden. Maarja zeker kan je daar niet van zijn, of je kan wel eens een klap van de hamer krijgen.

Nu mijn vraag was, hebben jullie zelf ooit zo'n situatie meegemaakt? Hoe pakten jullie dat aan en liep het goed af? Wat kan ik het beste doen? Het is ontzettend lastig om iets te willen wat je niet kan krijgen en soms is het heel slopend. Mocht ik beseffen dat ze dan toch geen goed meisje voor mij was dan had ik het al lang opgegeven. Maar ik ben er nog altijd van overtuigd dat het kan tussen ons daarom weiger ik van me erbij neer te leggen, zelfs niet na al die tijd en de pijn die ik mezelf vaak aan doe. Er is nu meer ruimte tussen ons en ze zei onlangs dat ze dat apprecieerde en dat ik goed bezig was. De relatie voelt nu voor mij wat vreemd aan, ik weet niet meer goed hoe en vind het zo moeilijk om haar te benaderen. Soms heb ik zo zin om naar een tropisch eiland voor maanden te gaan, ver weg van alle shit in men hoofd. Maar desondanks blijf ik optimist want ik voel de liefde tussen ons, alleen krijg ik het er niet uit. Dit vreet aan mij, ik zeg het niet tegen haar, anders jaag ik ze zeker weg...

Dank je voor eventuele commentaar, dat betekend veel voor mij.