Het weekend is voorbij en wat een weekend was het!

Vrijdagavond hadden we afgesproken. We gingen eerst ouderwets samen boodschappen doen. Bij thuiskomst eerst even een voorgerecht gedaan en tijdens het hoofdgerecht kwamen we weer op het onderwerp "hoe verder". Door haar uitnodiging kreeg ik verwachtingen. Deze werden door haar een beetje gecounterd door dat ze aangaf vanuit een vriendschappelijke basis te willen onderzoeken wat er mogelijk is. Misschien niet echt negatief , maar ik krijg steeds meer het idee van oke... of we gaan ervoor of we stoppen ermee. En niet ja / nee of ik weet het niet. Op een moment trok ik mijn jas aan, enigsinds geemotioneerd maar ik trok het niet meer. Na wat langer gesproken te hebben werden we rustiger en besloten om de avond nog leuk af te sluiten.

Omdat we ook bepaalde behoeftes hadden zijn we na een klen half uurtje na het gesprek met elkaar in bed beland... dit was enigsinds verwarrend maar ook prettig. Ze vroeg of ik bleef slapen en dat wou ik wel. Ik wou gewoon niet weg!! Echter was het een moeilijke nacht. Ik lag naast haar, ze hield mijn hand stevig vast en ik kon niet in slaap komen maar was veel geemotioneerd. Zou dit dan opnieuw de laatste keer zijn dat ik naast haar lig!? Dat ging er door mijn hoofd. De nacht mocht niet ophouden...

De volgende ochtend rustig wakker geworden en betijds weg omdat ik moest sporten. De uren daarna af en toe een contactje geweest via SMS tot ik tegen mezelf zei, niet meer sturen. Eind van de middag weer een sms en uiteindelijk een belletje of ik kwam eten. Hier hoefde ik niet lang over na te denken en natuurlijk kwam ik eten. Het was opnieuw gezellig en ze vroeg of ik opnieuw bleef slapen... het voelde als vanouds, vertrouwd maar nog beter. Uiteindelijk voelde ik een omslagpunt komen bij haar. Ze werd wat afstandelijker, stiller en toen dacht ik ok... ze heeft weer een moment van twijfel etc. Is ook allemaal niet erg, maar het is wel even moeilijk om mee om te gaan. Deze nacht wel heerlijk geslapen en de volgende ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen. Met zijn tweenen lekker tegen elkaar aangelegen en toen ik aangaf ik hou van je reageerde ze terug met dezelfde woorden. Het voelde zo goed.

Tijdens het ontbijt kwamen onze verjaardagen ter sprake en vakantie. Ik maakte de opmerking dat het mij leuk lijkt als het goed gaat om met haar later op vakantie te gaan. Ze vroeg naar mijn verjaardag wat ik ging doen, ik gaf aan weinig interesse te hebben om mijn verjaardag te vieren maar zou het geweldig vinden om een dag met haar te vieren. Daarop reageerde ze dat ze bepaalde wensen had voor haar verjaardag waarop ik reageerde dat ze ook best iets aan mij mocht vragen. Vervolgens reageerde ze met; je hebt nog steeds een verwachting he. Ik schrok. Waarom deze dagen zo beleven als het niet de intentie is om iets te proberen met elkaar. Ik voelde me echt klote. Vervolgens kwam er opnieuw een discussie tot stand en ik had mijn jas aangetrokken en liep weg. Hoe kan je zo met iemand spelen. Ik heb dit ook duidelijk in haar gezicht gezegd. Dat ik berijd ben om alles te doen en te geven om haar te helpen. Het enigste wat ze dan elke keer zegt is dat onderbuik gevoel. Vervolgens worden er elementen bijgehaald die helemaal los staan van de situatie. Gedurende ons gesprek kwam er opnieuw rust en merkte ik een kalmte bij haar. Het was denk ik het beste gesprek wat we hebben gehad samen. Ze verzocht me mijn jas uit te doen en we hebben een leuke middag gehad. Ik ging naar huis en vervolgens was ik 3 uur later weer terug bij haar om eten. We hebben gezellig gewandeld, gelachen en savonds wou ze niet dat ik wegging. Helaas, morgen weer werken.. maar het voelde goed dat ze wou dat ik bleef. We hebben nu voor dinsdagavond afgesproken en woensdagavond gaan we gezellig wat drinken. Kortom, leuke vooruitzichten.

Wat nu nog aanwezig is bij mij is angst. Angst dat dat onderbuikgevoel voor ellende zorgt. Vanochtend smste ik haar waarop ze weer vrij kortaf reagerde. Dan denk ik oke, denk rustig na... Ze is vandaag heel erg druk met haar school ( scriptie ) dus ze moet zich concentreren en laat haar nu maar voor de rest. Dat is echter wel moeilijk omdat die angst bij mij constant met haar wil communiceren omdat goede gevoel aan te houen. Maar ik moet heel sterk zijn en gewoon niet reageren. We hebben twee avonden afgesproken, dat wordt gezellig.. dat wordt leuk... kom op!!! positief denken.... maar de angst voor dat zogenaamde onderbuik gevoel ( twijfel angst ) blijft nu even overheersen.