Al een paar maanden heb ik een vriendin. Ze is geen Nederlandse, dezelfde leeftijd als ik. Maar er zit wat oud zeer bij mij. Velen zullen het misschien niet snappen of afdoen als gezeur, maar ik voel me er slecht over en ik weet niet wat ik ermee aan moet.

Toen ik 16 - 17 was heb ik een tijdje een vriendin gehad, die vond het nodig om mij te bedriegen. Omdat ik dat in mijn familie ook gezien heb, was ik toen zo klaar met relaties dat het tot mijn 24e geduurd heeft voordat ik weer iets durfde te proberen. Net nadat ik 24 werd, flirtte ik een beetje (maar erg regelmatig) met een meisje uit mijn opleiding, maar dat werd niks, ze stond met een ander te bekken en dat bleek haar geheime vriendje te zijn. Maar waarom flirt je dan met mij? Achja, het zoveelste bewijs voor mij: "Ze deugen niet en vroeger of later belazeren ze de boel." Maar het alleen zijn was ik ook zat dus ik heb mezelf herpakt, een date gehad met een ander meisje maar dat klikte niet zo bijzonder goed. Misschien als vriendschap maar niet meer dan dat.

Toen kwam ik op een bepaalde dag iemand anders tegen, ik had haar al een paar maal kort gezien omdat ze een vriendin is van een vriendin (als vrouwelijke vriend ) van mij, maar die dag kwamen we elkaar alleen 3x tegen, konden we niet stoppen met kletsen en 's avonds voegde ze me toe in facebook. Toen chatten, whatsappen en van het een kwam het ander. Ze leek best wel wat initiatief te nemen en zodoende eindigde ik 's avonds bij haar op de koffie. We hebben zo een paar uur weg gekletst en wat dat betreft past ze gewoon prima bij mij. Ook maakte ze allerlei toespelingen om mij te laten denken dat ze mij wel zag zitten. Bij het weggaan had ik het idee dat ze mij al op de mond wilde kussen maar dat vond ik te vroeg, ik besloot haar te testen. De volgende avond probeerde ik haar wat op de wang te kussen maar dat vond ze helemaal niks. Mooi, test doorstaan dacht ik. Want ik wil geen slet die met jan en alleman bekt en in bed kruipt. Ze zei dat ze wat ruimte nodig had vanwege een oude relatie. Nouja, dat kan. Ik ben gewoon lief en als je ruimte wilt dan neem je die, alles prima.
Ondanks dat waren we vanaf dat moment elke avond samen, keken samen, liggend in bed film (met de kleren aan en de handen thuis, maar toch lepeltje lepeltje waar ze zich zo strak mogelijk tegen mij aan drukte).
In het weekend organiseerden we samen een bbq, en ik wilde niks verknallen en ze kon aan mijn gedrag duidelijk zien dat ik wat nerveus was en dat ik weinig ervaring had. We gingen zwemmen met een groep vrienden en hadden een hoop schik.

Dat ging door tot de woensdag daarna. Toen was hier een fantastisch evenement. Iedereen besloot zichzelf klem te zuipen, alleen ik had geen tijd want ik had een afspraak. Toen ik voorbij kwam lopen negeerde ze me zo ongeveer en ik snapte niet zo goed wat ik fout gedaan heb. Later kwam ik er weer langs en zat ze met een gast te lullen, gezicht naar elkaar, beetje aan elkaar zitten maar niks speciaal, dat doe ik met vriendinnen ook op dat niveau. Dus ik dacht "kut oh nee, had ik het toch fout, gelukkig is er niks gebeurt tussen ons." Maar ik voelde me zwaar kl*te. Maar een dag later begon ze me gewoon weer te schrijven: "Ik was zat en ik schaam me". Ik dacht nouja, teveel gedronken kan een keer gebeuren, dat is mij ook al eens overkomen (niet zo heel vaak want ik drink vrij weinig, maar toch). Weer contact en weer kwam ze 's avonds bij mij. Ze schreef me steeds dat ze me miste en dergelijke. De zaterdag gingen we weer naar datzelfde meer (een paar vrienden vonden dat die week ervoor zo leuk dat ze dat weer bedacht hadden). Dat ging maar door en door. Ik verdrong die woensdag...

We werden steeds closer, ze begon mij steeds "vriendje" te noemen. Op de avond voor haar verjaardag (begin van de zomer) kusten we voor het eerst. Alles mooi rustig aan, dat beviel me wel. We hadden vrienden over de vloer, in de vakantie hebben we een hele hoop dingen ondernomen, alles leek prima. Toen ging ze voor twee weken naar huis, maar ze was nog niet daar en ze wilde al constant op skype omdat ze me miste. Na de vakantie kwam ze terug, ik heb haar toen verrast met een leuk dinertje thuis. We hebben gekletst als vanouds, zijn gaan slapen en de volgende dag hebben we voor het eerst sex gehad. Vanaf dat moment hadden we dat regelmatig. Gezien het feit dat het voor mij een tijd geleden was (wat sex-date fouten toen ik 18 - 19 was, met mijn ex niet) en de eerste keer met de druk dat het je liefje is die je blij wilt maken ging dat soms wat houterig maar na een beetje gewenning was het echt fantastisch. Vond zei ook en je kon duidelijk merken dat ze dat meende.

Toen op een avond in de herfst... We kwamen terug van het zwembad en we kwamen terug op de betreffende woensdag in de lente. Per ongeluk door een andere herinnering die ze ophaalde. Ze zei eerst dat ze niks meer wist, daarna zei ze per ongeluk: "Oh ik herinner me iets." Ik vroeg natuurlijk wat maar ze zei "niks goeds". Dus ik vroeg: "Heb je met dat figuur gezoend?" En ze gaf geen antwoord dus dat betekende al ja. We waren in mijn kamer maar ik ben een eind gaan lopen en ze is jankend naar haar kamer gegaan. Toen begon ze me te schrijven en die nacht heb ik een fout gemaakt, ik heb weer sex met haar gehad. Terwijl ik iets daarvoor nog aan het vechten was om het in ieder geval niet meteen uit te maken en eerst eens te kalmeren.

De volgende dag legde ze me een hoop uit en was ze wel eerlijk en ik besloot dat we nu al zover waren en dat ik ook geen enkele reden had om aan haar te twijfelen, dus laat ik het maar proberen. Maar het zit me nu nog steeds dwars. Soms huil ik, ook om oude herinneringen. Ik heb soms het gevoel dat iedereen naar mij kijkt als: "daar heb je die idioot die zich liet belazeren en hij blijft bij haar". Soms lig ik naast haar in bed en wil ik eruit springen, wegrennen en gaan douchen... Of zoenen we en wil ik daarna 10 minuten tanden poetsen... Ik wil haar graag vergeven maar al maanden spookt het telkens weer door mijn hoofd. En ik ben zo bang dat het weer fout gaat... En dan voel ik me schuldig naar haar dat ik twijfel... Bovendien verwijt ik haar nog steeds dat ze 20+ uur nodig had om een vraag eerlijk te beantwoorden. Als het echt zo weinig is als ze zelf zegt, waarom antwoord ze dan niet meteen? Het argument dat ze de avond niet om zeep wilde helpen is onzin want ze weet echt goed hoe ik geen antwoord interpreteer. Iets anders wat ik haar verwijt is dat ze me probeert te dwingen om dit gevoel weg te proppen in plaats van het proper te verwerken. Zelf wuift ze het gebeurde weg: "Ik was zat en ik wilde me niet alleen voelen" om dan grappen te maken als "ik was braaf want ik ben alleen thuis gekomen". Ik weet dat dat laatste een grap is en dat ze nooit de intentie heeft gehad om iets meer met die vent te doen (ook omdat ze zei dat hij bekend staat als player... maarja als het zo'n zak is waarom zoen je er dan mee?).

Ik weet niet wat ik moet doen. Van de ene kant wil ik haar heel graag vergeven, maar ik weet niet hoe. Want we passen gewoon enorm goed bij elkaar. Aan de andere kant heb ik nog steeds momenten dat ik er het liefst een eind aan maak. Maar dan voel ik me meteen leeg en eenzaam. En dan weet ik dat ik jarenlang geen trek meer heb ik relaties. Ik ben boos, ik ben beschaamd, ik voel me vernederd en ik voel me belazerd. Wat me ook dwars zit is dat ik het gevoel heb dat ik mezelf belazer. Ik heb haar voor het gebeurde toen het leek alsof ze aan mij twijfelde een aantal beloftes gedaan over mijn principes, Die zijn erg belangrijk voor mij. Één daarvan is altijd eerlijk zijn, de andere is niet buiten de deur snoepen, zelfs niet een klein beetje als je nog geen officiële relatie hebt. Bovendien geen officiële relatie, ze gedroeg ze half als mijn vriendin!!. En ik twijfel, moet ik mijn principe voorop stellen en het alsnog uitmaken? Maar dat is nu wel een beetje laat...

Sorry voor het lange verhaal, en sorry als de samenhang soms ontbreekt. Ik ben niet in de stemming om er meer van te maken...