We hebben elkaar in oktober leren kennen en in november voor het eerst ontmoet.
In december kregen we officieel 'verkering' (ja hoe moet je t anders noemen).
Twee maanden lang waren we superblij en gelukkig met elkaar.
Achteraf gezien gelijk veel te intensief denk ik.

Zij woont 25 km van mij vandaan en we zagen elkaar over t algemeen om het weekend,
en als we niet in t weekend bij elkaar waren dan de maandag na een niet-samen weekend.

Na twee maanden gebeurde er iets, ik was een weekend bij haar en zij was enorm emotioneel
ook als ik probeerde haar op te beuren, mijn lieve woorden raakten haar heel diep.

Zij is enorm beschadigd door haar huwelijk (16 jaar) waar ze 6 jaar geleden uit gestapt is.
Ik wist dit en ik kon met haar hierover praten, dat vond ze heel erg fijn.
Ze had nooit geweten (haar woorden: ) dat er zo'n lieve man bestond die zo enorm veel van haar
kan houden en lieve dingetjes zegt en af en toe geeft.

Ineens stopten vanaf haar kant de ik hou van jou berichtjes en lieve plaatjes enz bijna helemaal,
het werd zowat eenzijdig verkeer. Ik durfde t bijna niet meer te zeggen, bang dat ze t niet terug zei,
en de momenten van vreugde werden steeds minder en de spanning nam toe.
Vooral in de dagen dat we niet bij elkaar waren werden de gesprekken online anders, en we belden
nauwelijks nog. Ze had tegen mij gezegd, hoe erg ze het ook vond, dat ze wat meer tijd voor zichzelf
nodig had. Buiten haar twee thuiswonende meiden en haar werk was ze haar tijd alleen maar aan ons
kwijt. Ze had geen tijd meer voor haar eigen dingetje. Ze zei er wel bij 'ik ben daar zelf bij geweest dus dat
is niet jouw schuld maar ik besef het me gewoon nu'.

Maar hoe stiller zij werd hoe onrustiger en onzekerder ik werd. Na het emotionele weekend bij haar
volgde het weekend van 23 februari bij mij. Ze kwam op zaterdag en vertrok maandag.
Op zondag een rare dag waar zij soms heel afwezig leek, en als we praatten weer veel tranen.
Die week erop was ze weer weinig spraakzaam, wel lieve dingen af en toe maar gewoon niet wetend
wat er in haarzelf allemaal aan de hand was.
Op vrijdag spraken we elkaar aan de telefoon en uitte ze veel. Dat ze bang was om een relatie aan te gaan,
mij heel lief vond en wist dat ze mij enorm kwetste door veel minder liefde naar mij te uiten.
Maar ze wist niet wat ze wel of niet voelde, als we niet bij elkaar waren. Dat verscheurde haar.
Aan de ene kant die enorme bindingsangst en aan de andere kant heel veel van mij houden.

de dag erop, zaterdag, kwam ze bij me. praten. huilen. en samen besloten er nog een week aan vast te plakken,
elkaar ademruimte gunnen.
Vanaf zondag begon het. bij mij. paniekaanvallen. elke dag. soms meerdere per dag. de onzekerheid vrat aan me.
een van de langste weken van mijn leven.
Zondag kwam ik bij haar. Weer gepraat, gehuild, en duidelijk gevraagd en ontvangen dat ze echt van me houd en
dat er zoveel goeds tussen ons zit. Nooit ruzie gehad, nooit zware irritaties.
Zelfs nog zitten knuffelen en zoenen, ging automatisch.
Maar toen ik eind van de middag vroeg, ok wat nu, gaan we door? Toen brak ze in tranen en zei:
ik moet daar een volmondig JA op kunnen antwoorden, maar dat kan ik niet, en jij bent dat waard om dat wel te kunnen.
Toen zei ik: dan kan ik ook niet verder, want ik kan niet nog zo'n week aan van onzekerheid en niet weten wat jij voelt.

We zijn uit elkaar gegaan en ik ging naar huis, met die afspraak, de intentie om vrienden te zijn, maar eerst een tijd
elkaar te laten en rust te geven. Hier en daar liken we wel s wat op facebook of instagram van elkaar maar spreken
elkaar verder niet.

Toen ik thuis kwam die middag van haar appte ik zoals afgesproken dat ik thuis was.
Aan t eind zei ik niet vaarwel maar tot ziens.
Ze reageerde met: hee bedankt voor je lieve berichtje, zeker tot ziens!

Niet dat ik me daar in wil vastbijten, maar ik heb nog nooit een vrouw meegemaakt die zo eerlijk en oprecht is,
geen slecht botje in haar lijf! Als zij die intentie niet had dan zou ze t niet hebben uitgesproken.
Ik heb nog nooit zo'n lieve man in mijn leven meegemaakt zei ze.

Later in de week besefte ik mij, wat ik net al zei, zij heeft door haar verleden bindingsangst.
Ik ben er nu achter dat ik emotioneel afhankelijk van haar was geworden. Lekkere combi he :/
Maar .... ik weet nu niet wat er gaat gebeuren, ik zit nog diep in mijn verdriet, het is nu 8 dagen geleden dat we elkaar
voor t laatst spraken. niet dat ik nu zit te wachten op iets van haar, zeker niet zo vroeg, maar soms denk ik....
ondanks alle pijn en verdriet.... zij was t waard.

Maar...ik ben bang dat we elkaar nooit meer zien en dat breekt me.