Zoals velen, zit ik hier ook met een gebroken hart. Aan de ene kant heb ik zoiets van, waarom zou ik mijn verhaal hier opschrijven. Het lijkt er gewoon één net als zovelen te zijn. Maar aan de andere kant denk ik, misschien helpt het. Ik zal dan maar de gok nemen en mijn verhaal hier in flarden neerzetten.

Ik had een hele ellendige periode gehad waar ik ontzettend sterk en goed uit ben gekomen. Eindelijk leek de wereld aan mijn voeten te liggen. Van het stuk verdriet werd ik het zonnetje in huis. Ik had ontzettend veel vrienden, een leuke studie en kon overal om lachen. En iedereen wist, als je een oppepper nodig hebt of je hebt zin in een avondje gek doen, dan was je bij mij aan het juiste adres. Ik was 30 kilo afgevallen en zat ontzettend goed in mijn vel.
Toen ik klaar was met werken kwam er een beveiliger de boel afsluiten. En ja, zoals ik ben... een praatje maken en een grapje hier en daar. Het was een heel leuk gesprek en we bleven steeds langer staan praten 's avonds na sluitingstijd. Uiteindelijk begonnen we te MSN-en, SMSen maar ik had niet het idee dat ik echt gek op hem was. Er was gewoon iets dat me zei: je moet niets met hem beginnen, hij is jouw type niet. Na een maand leerde ik hem beter kennen en werd ik dus wel verliefd.(hoe het kon gebeuren weet ik nog steeds niet) toen we een tijdje aan het daten waren gingen we uit eten. Hij wilde "het beestje een naampje geven" Ik keek hem dan ook vragend aan wat hij nou bedoelde. Uiteindelijk vertelde hij mij, dat hij niet op mij verliefd was en waarschijnlijk door al zijn jeugdtrauma's ook niet verliefd zou kunnen worden op wie dan ook. Maar hij wilde wel een relatie met mij als ik daar mee kon leven. En wat zei ik: ohh jij wordt echt wel verliefd op mij. Achteraf gezien was dit al het eerste teken. Vanaf dit moment wist hij al dat hij de juiste persoon had uitgekozen en ik had weg moeten lopen!! Uiteindelijk begonnen we dus de relatie. Voor een aantal maanden was alles ontzettend leuk. Totdat ik opeens te horen kreeg dat hij zwaar in de schulden zat. (hij had een drugs"verleden") Ik als 18-jarige, besloot zijn financiele zorgen op me te nemen. (hij was 25) Ik heb alles maar dan ook alles geprobeerd om hem te helpen met de financiele zooi maar er veranderde gewoon niets! Als ik hem vroeg waar het gepinde geld was gebleven, dat wist hij niet meer en ik moest ophouden met zeuren. hij wilde het er niet over hebben. (punt 2)

Mijn vriendinnen zag ik steeds minder. Iedere keer als ze belde om een bak koffie te drinken of een avondje uit te gaan kreeg ik gedonder met hem. Want betekende hij niet genoeg voor mij dat ik in het weekend ook weleens wat met mn vriendinnen wilde doen, hield ik niet genoeg van hem? Iedere keer maar weer moeten zeggen: jawel schatje, dat is onzin en blablabla. Mega lange discussies maar het hield niet over. Ik kon hem toch niets aan het verstand brengen. Op een gegeven moment sloeg ik het aanbod van mn vriendinnen al gelijk af want ik had gewoon geen zin meer in de discussies en het moeten verdedigen. Doordeweeks was ik druk met mn studie dus dan zat een vriendinnenavondje er niet in en daar kwam bij dat hij alle vrije tijd opeiste...want als je van iemand houdt wil je toch zoveel mogelijk bij hem zijn en het liefst 24/7??(zijn argument)
Uiteindelijk kwam mijn studie ter discussie. Hij snapte niet waarom ik die studie deed. Het liep allemaal even niet zo lekker en ik twijfelde of het wel mijn richting was. Zijn argumenten waren: je kan beter stoppen want ik heb nachtdiensten en als je klaar bent jij ook, dat gaat niet samen en als we kinderen krijgen blijf jij toch thuis.(oja? maar wederom... er zat wel wat in dacht ik. hoe dom...) Met het oog op de toekomst en omdat ik op dat moment dacht dat ik de studie niets meer vond, ben ik ermee gestopt. (fout nummer 3)
Mijn ouders mochten hem vanaf ontmoeting 1 al niet en hebben hem altijd in de gaten gehouden. Mijn moeder zei: hij houdt iets verborgen, hij speelt een toneelstuk hier. Natuurlijk ging ik daar fel tegenin.

Ik besloot voor nu even een fulltime baan te nemen. Maar algauw zorgde ook dat weer voor problemen. Want doordat hij veel savonds en snachts werkte, konden we elkaar makkelijker overdag zien. En als ik dan ging werken... hoe moest dat dan? had ik dan nog wel tijd voor hem. Deze keer heb ik mijn eigen wil doorgetrokken en een baan gezocht. Ik werd aangenomen maar verdiende meer dan hij. Dit kon hij niet zetten en moest ineens ook een andere baan hebben. Prima, hij wilde hogerop. Fantastisch toch als een man zulke ambities heeft. hij had nog nooit van zn leven een soll.brief of een cv gemaakt, kwam ik later achter en dit heb ik voor hem zitten maken. Uiteindelijk werd hij aangenomen en ik zag hem opbloeien. En dat meen ik serieus. Het werd een man die ik niet kende en waar ik des te meer van ging houden! De ruzies die iedere maand terugkwamen, verdwenen even naar de achtergrond en het was de beste maand die we hadden. Totdat hij ontslagen werd vanwege de crisis. Hij deed niets meer. Alleen nog maar gamen, werk zoeken... totaal niet. het was allemaal wel best zo. Hij voelde zich zogenaamd overal te slecht voor. klinklare onzin want sporten kon hij wel en mij bovenop de huid zitten ook. Hij begon steeds meer geobsedeerd te raken door het fitnessen en allerlei troep erbij te slikken. Het werd zelfs zo erg dat hij er hartkloppingen aan over heeft gehouden.
Toen ik met kerst naar het buitenland ging met mijn familie kon hij zogenaamd geen vrij krijgen. Ik ging dus alleen. Continue moest ik bellen en continue zat hij zielig te doen aan de telefoon, hoe erg het was dat ik hem met de feestdagen alleen liet zitten. Ik had voor hem moeten kiezen. (hij vergat alleen voor t gemak even dat die reis al voor dat hij in mijn leven kwam, gepland was) Hij deed er werkelijk alles aan om mij een schuldgevoel te bezorgen. En dat lukte hem ook.

Zo zijn er nog veel en veel meer dingen voorgevallen. We zouden gaan samen wonen(al heel snel dus) maar dat ging niet door doordat hij zijn baan verloor, 1 dag voor dat we de sleutel kregen. Ik kon opdraaien voor alle kosten want hij zat nog steeds diep in de schulden en dus geen baan...

Toen ik een tijd later een huis aangeboden kreeg, besloot ik om daar alleen te gaan wonen.(misschien een voorgevoel??) Een mega discussie en ruzie. zo erg dat zn vader zich ermee ging bemoeien. Want die wilde hem het liefste het huis uit hebben. Waar was ik mee bezig en hoe durfde ik dat zijn zoon aan te doen. heb het erop gegooid dat ik niet op ga draaien voor zijn financiele zooi, aangezien hij er niets aan doet. En dat hij dan maar moet zorgen dat hij het snel wegwerkt, dan kunnen we samen wonen. Dat werd na een tijdje "geaccepteerd"
Toen ik mocht kijken bij het huis, ging dat allemaal heel snel en was de afspraak een kwartier later dan toen ik het nieuws kreeg. Ik had dus ook geen tijd gehad om hem te bellen en vragen daar naartoe te komen want hij woonde buiten de stad. Ik besloot mijn vader mee te nemen. Nou.... de hel brak los. Hoe had ik dat kunnen doen. Het zou ook zijn toekomstige huis worden en hij moest daarover meebeslissen want als hij het niets vond, dan ging het niet door. (ik heb toch getekend en maling aan hem gehad. want het was belachelijk want het zag er niet naar uit dat wij de komende 2 jaar samen zouden gaan wonen) Hij maakte het uit... En hij smeekte me weer om hem terug te nemen met alle excuses. Uiteraard wederom hem weer terug genomen(voor de 4e keer misschien? Maarja, ik was verliefd, kon niet zonder hem)
Toen ik op mezelf woonde werd het helemaal erg. Mijn ouders konden immers niet meer ingrijpen. Hij controleerde me continue, kwam langs als ik lag te slapen. Belde tijdens zijn nachtdiensten, de hele nacht met zielige verhalen en dat hij zo moe was en dat ik hem er door moest slepen etc etc. hij belde snachts dat hij last had van hyperventilatie en allerlei andere dingen. Zelfs nog 2 keer middenin de nacht mijn auto ingestapt om naar zijn werk te rijden, in mijn pyjama. Maar ik moest wel weer iedere dag om 8 uur op mijn werk zijn. Maar dat maakte niet uit. Want als ik aangaf dat ik niet kon bellen omdat ik wilde slapen: Wil je me niet eens helpen de nacht door te komen? Dan weet ik gelijk hoe belangrijk ik voor je ben..En daar begonnen de ruzie weer. Dit ging nachtenlang en weken door!!! En als ik wel een keer een nachtje toestemming kreeg om te slapen dan belde hij me sochtends heel vroeg wakker dat er weer wat gebeurd was. Telefoon uitzettend kon ik natuurlijk niet over mijn hart verkrijgen. Ik melde me steeds vaker ziek van mij werk en mijn ouders en omgeving begonnen in de gaten te krijgen dat het slecht ging met me. Ze zagen me nauwelijks of eigenlijk helemaal niet meer en had weinig contact. Hield het verborgen als hij weer eens bij me was omdat ik dan de opmerking zou krijgen: hij isoleert je wel helemaal. En dat was toch immers helemaal niet zo! hij houdt alleen maar van me en wil me graag zien.
Alles werd steeds erger. Hij hielde me dus nachten achter elkaar wakker en alle ruzies waren mijn schuld en als ik geen zin had in intimiteit omdat ik moe was, dan zou ik hem niet aantrekkelijk genoeg vinden, volgende ruzie. Uiteindelijk bleef er maar 1 ding over om aan de ruzies en alle verwijten te ontkomen... op mn rug liggen en hem zn gang laten gaan. Het klinkt heel bot, maar zo was het wel.

Ik was zo intens moe. Ik had nergens meer kracht voor. Kon met niemand erover praten. want iedereen had allang gezegd dat ik hem moest laten barsten. Maar die mensen... snapten het in mijn ogen allemaal niet. Want hij was immers geen slecht mens!!! Behalve ZIJN zus en moeder. Die hebben mij al ruim van te voren gezegd: meisje, alsjeblieft laat hem los. Je gaat hier vroeg of laat aan onderdoor. En zijn moeder zei zelfs dat ik blij moest zijn als hij uit mijn leven verdween. Hoe kunnen mensen deze dingen over hun eigen broer/zoon zeggen.... Ik dacht er niet over na. Deed er niets mee.

Totdat ik helemaal niets meer kon. Ik had haar uitval, kon mijn bed niet meer uit, viel flauw als ik er wel uitging, had geen energie meer om te praten en ik liet alles toe en stemde overal mee in om ruzies of verwijten uit de weg te gaan. En noh steeds ging alle energie, welke ik nog bezat, uit naar hem want hij had mij nodig en ik red me toch wel.
Ook werd hij steeds agressiever en bij elke ruzie die er wel kwam stond hij te schreeuwen en te scheeuwen. Zo erg dat de overbuurman weleens kwam vragen of alles goed met me was. (het was al meerdere keren op straat en middenin de nacht gebeurd)

Toen besloten mijn ouders dat het genoeg geweest was en hebben me naar het buitenland gestuurd(dat wilde ik van kinds afaan al, studeren in Rome) Ze hadden alles al voor me geregeld. Puur om me weg te halen bij hem. (ik had eerder in een ruzie al gekozen voor hem ipv voor mijn ouders en had dus eigenlijk al een tijd geen contact meer met mijn ouders. tot grote vreugde van hem, het was tenslotte beter zo...zei hij) Toch hebben mijn ouders alles voor me geregeld en ik wist dat ik het moest doen! Maar hoe kan ik nou de man van wie ik oprecht houd in de steek laten? Het was ontzettend moeilijk. Want hoe je het ook went of keert.... ik hield/hou echt van hem. En ik kon niet zonder hem. Want wat was ik zonder hem??

Ik heb hem niet de werkelijke reden van mijn vertrek verteld omdat ik het niet kon...heel zwak, ik weet het. We besloten contact te houden en toch allebei aan onszelf te werken todat ik terug was en we weer opnieuw konden beginnen. Als ik van iemand te horen kreeg dat hij in die tussentijd een ander meisje had, dan moest ik daar niet van opkijken want dat meisje zou maar opvulling zijn en voor zijn behoeftes. Maar als ik terug in NL was dan gingen we samen verder. En toen sloegen de stoppen door bij mij... hij werd alleen zo agressies dat ik bang voor hem werd en zelfs een mes heb gepakt. Uiteindelijk is hij weggegaan en hebben we het., hoe kan het ook anders, een paar dagen later weer goed gemaakt. Want hoe kon ik hem nou niet vergeven. Het was toch immers allemaal mijn schuld, ik was toch degene die paranoia was en me aanstelde.

Alles wat ik bereikt had op eigen kracht: een goeie, leuke baan, een auto voor de deur, een eigen huis en dat op mn 20ste, moest ik achterlaten en opgeven. ik had ook geen keus meer want het zag er niet naar uit dat mijn werkgever nog veel ging accepteren en de buren zouden er ook niet rouwig om zijn. Maar bovenal... ik kon gewoon niet meer voor mezelf zorgen. Was te moe om ook maar iets te doen.
Toen ik in het buitenland zat hielden we contact. En verbazingwekkend... maar hij was een hele andere jongen. Hij was verandert, hij zei dat hij zijn schulden had weggewerkt, bij een psycholoog liep etc etc. Ik dacht dat het heel positief was. En we hadden leuke en goede gesprekken. Tot de eerste ruzie... en de ware aard kwam boven. Hij had altijd al geweten dat hij met mij niet oud wilde worden, maar hij had ook zn behoeftes, ik had er nooit voor hem gestaan, de reden dat hij nog in de schulden zat kwam door mij, de reden dat hij ontslagen was kwam door mij, de reden dat hij er nu zo erg aan toe was kwam door mij..... echt alles kwam door mij. En natuurlijk... ik maakte de relatie weer uit. ik was woest.(gelukkig was ik toen al een aantal maanden in het buitenland en enigszins op krachten gekomen om deze ruzie aan te gaan)

Uiteindelijk begon ik hem toch weer te geloven, dat het allemaal aan mij lag. Hij smeekte me om terug te komen naar NL want hij hield zoveel van me en hij kon echt niet zonder me. Er zou nooit meer iemand zoveel van me houden als hij heeft gedaan.

Toen ik met de feestdagen naar nederland kwam zouden we elkaar zien. Maar wel stiekem. Want hoe kon ik nou de buitenwereld uitleggen dat ik nog steeds met hem liep terwijl bijv mijn ouders alles op alles hebben gezet om me bij hem weg te halen. We moesten afspreken op tijden dat het hem uitkwam. en hoe ik dat zou doen... nou dat moest ik dan maar zien. Maar toch hield ik het af. Ik voelde dat het niet goed was. en ja hoor daar was de ruzie. ik hield niet genoeg van hem anders had ik hem al veel eerder opgezocht. En weer voelde ik de drang om mijn gevoel te gaan bewijzen.

Tot kerstavond. Ik had een kerstborrel en had hem dat gemeld en hij was aan het werk maar hij eiste in een sms dat ik hem onmiddelijk kwam opzoeken. Wat uiteraard onmogelijk was en hem dit gemeld. En toch eiste hij het. Dit ging maar door en door en ik ahd uiteindelijk binnen 1 uur 56 gemiste oproepen en 28 smsjes.Ik heb mijn telefoon weggelegd, ik was er klaar mee. ik was het zat. Toen ik na de kerstborrel mijn telfoon pakte begon het feest, het laatste smsje: jij hebt je slecht gedragen, nu zal ik me slecht gedragen. Ik kom naar het huis van je ouders toe en pak iedereen die in mijn weg staat. Maar jij gaat dit voelen meisje, want ik maak je helemaal kapot.
Ik heb uiteindelijk de politie gebeld en die hield het in de gaten. De politie heeft hem gebeld en gewaarschuwd en hij is uiteindelijk niet geweest maar heeft nog wel even op voicemail van mijn ouders ingesproken dat ik ziek in mijn hoofd was en alles over hem verzonnen had en dat hij juist degene was die mij altijd geprobeerd heeft te helpen. hij had dit nooit aan mijn ouders willen vertellen maar nu wisten ze het en de afsluiting van zijn bericht was: "missie geslaagd"

Wat een hel kwam ik in terecht, als ik dacht dat het niet nog erger kon. Ik heb daarna nooit meer wat van hem gehoord. al na 2 weken had hij een ander. En dit werd me ook duidelijk door zn vrienden medegedeeld.

En de hel waar ik al in zat werd dus nog erger. Want nu besefte ik pas dat ik 3 jaar lang alles heb gegeven tot op het gaatje, aan iemand die nooit van me gehouden heeft en me gebruikte. En nogsteeds hou ik van hem en denk ik: had ik het maar gewoon wat langer volgehouden, dan waren we nog bij elkaar en was alles rustig. Was ik niet gelukkig maar dan was alles "normaal" Nu zit ik hier in het buitenland zonder vrienden, zonder baan en niemand om erover te praten. of niemand die begrijpt wat ik nou precies voel. Zijn zus is mijn beste vriendin geworden en heeft me wel altijd gesteund maar ook haar heb ik achter moeten laten en zij is nou net de persoon die me alles even kan laten vergeten en me het gevoel kan geven dat ze me begrijpt en het gevoel geeft dat ik het goed heb gedaan. Maar ik kan niet terug naar NL... Want ik weet dat als hij dan voor me staat, ik alles weer vergeten ben en alles ga doen, zodat hij maar gelukkig is.

Het verhaal is uiteraard niet compleet. Maar ik kan onmogelijk alles van die 3 jaar hier neerzetten. Het is gewoon te veel. En ik spring van de hak op de tak. Maar sommige dingen die zijn gezegd en gedaan kan ik ook gewoon niet verwoorden. Het vervelende is dat ik nog geneigd ben om alles te batagelliseren wat hij heeft gedaan. Want zelfs nu denk ik nog.... misschien lag het toch wel aan mij of nee, hij kan dat niet gedaan hebben want diep van binnen is het een goeie jongen. Terwijl ik met mijn verstand donders goed weet dat het een narcist in hart en nieren is, aangezien hij toch echte aan alle mogelijke "symptomen" voldoet. En ik weet het.... maar ik voel het nog niet. Intussen zijn we al een aantal maanden verder... maar het verandert niet. Ik hou nog steeds van hem en heb het gevoel alsof ik hem in de steek heb gelaten en ik degene ben die heeft gefaald....