De duur van je liefdesverdriet kan afhangen van meerdere factoren.

Hoe lang de relatie duurde, hoe het uit is gegaan, hoe graag je hem/haar echt zag, ...

Dat verschilt van persoon tot persoon, en ja, dat kan heel lang duren.

Bij jou duurt het blijkbaar jaren, wat echt niet gezond is, maar misschien voor jou niet meer dan normaal is.
Misschien idealiseer je haar, al dan niet bewust, nog te veel, en laat je je geluk te veel van haar afhangen.

Ik moet toegeven dat de eerst die mijn hard gebroken heeft, nog jaren door mijn hoofd spookte. Dat was wel geen echte liefdesverdriet, maar een soort gemis, maar toch ook best lang.
Dit is niet perse vergelijkbaar, maar uiteindelijk ben ik haar pas echt beginnen 'vergeten' door me open te stellen voor andere vrouwen. En plots gaat een hele wereld voor je open.

Je laatste lief is de laatste waarmee je bepaalde 'behoeften' (klinkt zo klinisch, ma bon) hebt bevredigd.
Sex, genegenheid, aandacht, .... , de laatste die jou de moeite waard heeft doen voelen.

Als al de rest niet lukt of helpt: stel je eens open voor iemand anders, voorzichtig, iemand die jou oprecht de moeite vindt? (Misschien heb je dat al gedaan, maar je weet nooit)

Het is op zich niet normaal nog ontzettend veel actief aan je ex te denken, jaren later.
Het lijkt me wel normaal dat je haar onbewust niet los kan laten, daar heb je namelijk weinig controle over.
Dat het nog pijn doet, kan liggen aan de manier waarop het eindigde.

Maar nogmaals: misschien wordt het tijd om eens 'actief' verder te kijken, voorzichtig, onder het motto 'niets moet alles mag'.
Het is maar een idee.

Sterkte.

bij mij is het nu een jaar geleden maar heb wel nog lang contact met mijn ex gehad, en sinds een paar weken voelt het weer alsof het net uit is, dezelfde wanhoop, paniek soms, ook vandaag weer. Een drukke stad, kille metro, niemand die ik ken, het me zo ongelofelijk alleen voelen, willen teruggaan naar huis maar niet kunnen. Het is dus absoluut niet abnormaal dat het lang duurt. Het is echt niet gek eigenlijk, je hele kijk op de wereld heeft een flinke knauw gekregen, tenminste zo is het bij mij wel. Ik vertrouwde mijn ex volledig, hij beloofde me (en hij is echt een betrouwbaar persoon, geen foute man ) dat hij bij me zou blijven en onder alle omstandigheden, goede tijden slechte tijden zeg maar, en hij stuurde me gewoon weg, tja als dat je gebeurt kijk je toch wel anders tegen intieme relaties met mensen aan... ik geniet ook helemaal niet meer van het leven, blij vlagen wel maar het ligt er blijkbaar toch bovenop want 1 van mijn cursisten die ik ook na de les sprak en met wie ik best diepe vriendschappelijke gesprekken voerde, zei me dat hij na mijn les mijn masker zag afgaan, in de les zette ik een vrolijk en blij gezicht op uiteraard maar daarna komt de somberheid terug, ik geniet nergens meer echt vol van. Hoe het overgaat ik zou het echt niet weten, ik doe er ook echt alles aan maar het werkt bij mij ook niet echt. Gewoon afwachten maar.

helaas is vermoorden niet legaal haha grapje!!
ik herken het helemaal..
Ik ben totaal klaar met mijn ex vriendje.. Hij heeft ondertussen een nieuwe relatie en we zien elkaar regelmatig.
Ik heb hier verder geen problemen mee, maar hij blijft aandacht van me vragen.
Ook als ik hem of zijn vrienden met stappen tegen kom, gaan ze me in de gaten houden..
Ik vraag me af wat bij zo'n jongens door het hoofd gaat??
Jammer dat ik van te voren dit allemaal niet wist, maar ja... als we dat altijd eens wisten hé?!?
Heel vervelend allemaal..
Maar ik sta erboven. Gelukkig staat hij en zijn vrienden niet meer in mijn leven, totaal verbannen.
Vervelend voor hun dat ze mij missen en me niet kunnen loslaten, ook al klopt die theorie misschien niet..
Het houd mij wel sterk.