Vorige week heb ik hem leren kennen. Het begon met een gesprek en die vonk was er gelijk. Een paar uur hebben we met elkaar doorgebracht en het voelde vertrouwd, veilig en supergoed.
Ik zit zelf nog midden in een scheiding die ik zelf heb veroorzaakt, maar de liefde en het houden van..van mij a.s. ex was al lange tijd over van mijn kant. Ben op zoek gegaan naar datgene wat ik in mijn eigen relatie miste en dat is verkeerd...ik weet het. Ik schaam me ervoor, maar het is gebeurt. Ben tegen de man die ik vorige week ontmoette eerlijk geweest over alles. Mijn scheiding, mijn vreemdgaan, het nooit meer willen trouwen en gewoon een LAT-relatie willen.
Hij is zelf ook gescheiden en heeft tot voor kort samengewoond, nu heeft hij na een week mooie sms'jes en het gevoel gevende dat ie ook veel voor mij voelt er een einde aan gemaakt. Zijn kinderen vonden het niet leuk dat ie weer een vriendin had en nu kiest hij voor zijn kids. Niet dat ik dat niet snap, ik heb zelf ook 2 kinderen en die hadden het er ook moeilijk mee. Maar ze hadden er ook begrip voor en willen dat ik weer gelukkig ben.
En volgens hem is ie zelf ook nog niet aan een nieuwe relatie toe, zelfs niet in de tijd dat ie samenwoonde. Ik moest mijn scheiding eerst maar eens afronden want daar komen perikelen bij. Of ik dat niet weet, maar ik wil verder.
Ik ben boos en heel verdrietig...het doet pijn en ik wil hem niet kwijt.
Voel me nu voor de gek gehouden van de ene kant en van de andere kant heb ik ook begrip voor zijn besluit.
Hij zou vandaag komen praten want om het allemaal via sms te doen hou ik niet van en vind ik absoluut onvolwassen.
Hij is dus niet geweest en het is via sms gegaan. Ik heb hem ook gezegd wat ik daarvan vind maar dat ik blijf hopen dat wij toch weer bij elkaar komen als de tijd er is. Hij is ie die korte tijd toch heel speciaal voor mij geworden.

Maar het blijft pijn doen.....en ik wil hem echt niet helemaal verliezen.
Ben ik nou dom?????