Al ruim een week dat ik mij zo vreselijk leeg voel. Leeg, alleen, eenzaam en intens verdrietig. De gehele dag zit ik op mijn werk te vechten tegen de tranen. Ik zit op mijn werk en kan niet wachten tot het 5 uur is, maar tegelijkertijd zie ik er tegenop. Bij thuiskomst dan komen de tranen, dan huil ik een aantal minuten en dan is het opeens klaar en een half uur later ga ik weer. Zo gaat het nu iedere avond uren achter elkaar door.

Het vervelendste vind ik, dat ik niet leuk en gezellig kan doen tegen de mensen die mij dierbaar zijn. Iedere vraag of verhaal is mij al teveel. Ik word chagrijnig, kribbig, stil en kort af. Ik krijg dan diverse verwijten naar mijn hoofd en hier word ik ook niet bepaald vrolijker door. Natuurlijk weet ik dat zij er niets aan kunnen doen dat ik mij zo voel, maar ik reageer het wel op hen af zonder enige uitleg. Daarin tegen kan ik mijn verhaal ook niet bij hen kwijt, want ze praten met mij mee want ze willen dat ik mij goed voel. Ga gewoon eens tegen mij in, schud mij wakker! Zorg dat ik weer met mijn hoofd boven water kom, want nu ben ik aan het verdrinken in deze rollercoaster van emoties.

De gedachtes in mijn hoofd lijken ook maar niet te stoppen, er gaat van alles door mijn hoofd heen. Vaak gaat het niet eens ergens over, kan soms een liedje in mijn hoofd hebben die ik er maar niet uit krijg of ik krijg ineens negatieve gedachtes over de toekomst. Ik voel continu een onrust in mijn lichaam, ik ben moe.. niet alleen lichamelijk maar ook mentaal.

Ook dát, het moe zijn. Ik ben moe, ik kom moe uit bed en ik blijf ook heel de dag moe maar zodra ik in bed lig dan val ik niet in slaap. Dan gaan mijn hersenen overactief draaien en het woelen begint weer. Soms lig ik van ellende om 20.00 uur al in bed, hopende dat ik dan na 4 uur draaien wel slaap? Maar nee, dat werkt niet.

Het MOETEN, dat is ook nog zoiets...
Ik MOET in de ochtend uit mijn bed komen, want ik MOET werken. Ga ik niet werken dan heb ik geen geld, en geld MOET ik hebben om in mijn huis te kunnen blijven wonen en leuke dingen te kunnen doen. Ik MOET boodschappen doen voor mijzelf en huisdieren, want anders hebben wij geen eten. Ik MOET koken want ik MOET eten om te kunnen leven. Ik MOET mijn huis schoonmaken, want anders ziet het er niet uit (vooral met 3 katten) Ik MOET sporten want anders worden mijn trainers boos.

Ik heb inmiddels al 2 keer uit totale paniek en radeloosheid gezegd, dat als ik nu in mijn kist zou komen te liggen dat ik het niet eens erg zou vinden. NIET dat ik het wil.. maar soms denk ik? Is dit het nou?
Deze gevoelens zijn niet alleen ontstaan door mijn EX, maar onze breuk is DE druppel op de gloeiende plaat geweest. Diep verdrongen emoties en zaken waarvan ik dacht ze te hebben verwerkt weer naar boven komen.

Ik weet ik MAG huilen en dit doe ik ook al 1,5 maand, maar deze afgelopen week heb ik de absolute rock bottom bereikt.