goed idee om je verhaal kwijt te kunnen..

om te beginnen begin ik met een inleiding.. mijn vriend en ik hadden een mooie relatie nog niet zo lang maar we waren dikke maatjes gingen samen wonen al snel was ik zwanger niet gepland maar wel gewenst..al waren (zijn ) we nog zo jong allebei nu 23 en onze dochter word 3 in dec.
leek allemaal zo mooi..totdat ik was bevallen van ons wonder..al snel merkte ik dat ik niet lekker in me vel zat en het eerste levensjaar van onze dochter was geen pretje ik was heel onzeker en zag alles negatief was heel bang dat hij er met ene ander vandoor zou gaan we hadden veel ruzie.
ik kwam er achter dat ik ene postnatale depressie had veel te laat bijna 2 jaar na me bevalling ..maar dat heeft in die tussen tijd onze relatie kapot gemaakt..
we zijn sinds okt 2006 uit elkaar.. de eerste maanden waren heel zwaar maar heb der ook positieve dingen uit gehaald zoals 23 kilo afgevallen eindelijk weer de oude ik gevonden een huisje voor mij en me dochter waar ik me helemaal thuis voel..en het lijkt allemaal wel goed met me te gaan..maar ik krijg hem niet mijn hoofd....de eerste maanden was der veel haat en ruzie maakte mekaar helemaal kapot.
na die maanden slijt de boosheid en onmacht ..
maar nu denk ik allemaal maar dat ik zoveel van hem hou ..en we gaan nu weer redelijk met elkaar om en hij woont vier deuren verder sinds paar maandjes en we zien elkaar regelmatig ook voor onze dochter...
dan praten we dat ie van me houd en dat ik de enige ben voor hem en dat altijd zal zijn..
dan word ik zo kwestbaar....ik hou van die jongen!
maar word ik echt gelukkig met hem? geloof dat niet!
ik heb veel gedachtens ik ben zo jong en heb wel een kindje ik wil met de vader van me kind verder de opvoeding doen.
ik zie mezelf niet met een ander ...de toekomst kinderen met een ander nee die gedachte maarkt me ziek.
ik wil dat allemaal niet.
de meeste mensen van mijn leeftijd genieten nog en zitten niet te wachten op een jonge vrouw met een kind.
dus wil ik alleen maar bij hem zijn....echt? of maakt de toekomst me bang?
doordat we elkaar zoveel zien weet ik wel dat wat ik voel voor hem echt is...en als hij me kwetst door te zeggen dat ie het allemaal ff niet meer weet dan draait me maag om...ga gelijk weer huilen heel veel huilen..
ik snap het allemaal ook niet zo we zijn nu bijna 11 maanden verder en nog heb ik zoveel verdriet en wil ik echt terug ik wil zo graag de kans hebben om het goed te doen..
vriendinnen van mij ook jonge moeders die waren getrouwd en pas geleden gescheiden maar direct een nieuwe vriend.
ik snap dat niet? waarom kunnem zij dat wel..en zit ik nog steeds thuis op de bank savonds te huilen om hem.

ik zou graag alles willen wissen van hem maar dat gaat niet we zijn altijd met elkaar verbonden.

ik weet het gewoon ff niet meer.
ik wil wel verder maar hoe?