Hallo iedereen

Mijn ex en ik hadden een relatie van acht maanden. We waren voorheen drie jaar bevriend met elkaar, maar tijdens de zomer van 2018 was de vonk toch overgeslagen. De eerste drie maand van de relatie verliepen vlot. Veel afspraakjes, veel plezier. Ik werd voorgesteld aan zijn ouders en hij aan de mijne.

Daarna kregen we het steeds vaker aan de stok met elkaar. Het waren telkens kleine ruzies, regelmatig over dezelfde onderwerpen, die snel opgelost raakten maar toch steeds weer de kop opstaken. Mijn ex heeft het verschillende keren "uit gemaakt", maar dit was steeds in een opwelling en we waren nooit langer dan een dag uit elkaar. Wel was ik degene die alle verantwoordelijkheid van de ruzies op mij nam en was ik degene die er heel veel energie in pompte om het terug goed te maken.

Rond juni besloten we een pauze te nemen. We dachten elk na over wat er fout ging en zouden hieraan werken. We beseften dat veel van onze ruzies ontstonden door een gebrek aan goede communicatie en omdat we beiden een stressvolle periode doormaakten. Maar toen we terug bij elkaar kwamen, had ik heel wat voorstellen om te veranderen, waar hij "wilde kijken wat de toekomst bracht".

Eind juli maakte ik het uit. Ook dit gebeurde in een opwelling en ik had er spijt van vanaf dat ik de woorden had uitgesproken. Mijn ex wilde mijn excuses echter niet meer horen. Hij blokkeerde me op Facebook, Instagram, alle sociale media. Onze foto's liet hij staan.

Drie weken later nam hij contact met me op om te vragen hoe ik de periode ervaren had. We hadden die drie weken niet met elkaar gesproken (No Contact Rule van mijn kant). Hij zei me dat hij niet had gedacht iemand ooit zo graag te kunnen zien en had spijt. We spraken af met elkaar, gingen iets drinken, en kwamen tot de conclusie dat we elkaar nog graag zagen. We zouden een tijdje met elkaar daten, intussen aan onszelf werken (we gingen elk in therapie) en zouden na een aantal maand bepalen of we terug in een relatie wilden stappen. Dit haalde de druk van de fles.

De week erna, vertrok ik op reis. Tijdens mijn reis stuurde ik hem veel foto's en video's en we belden regelmatig.
De laatste dag van mijn reis besefte ik dat ik zou vastzitten op de luchthaven en niet naar huis kon. Ik vertelde hem hierover, hield hem een hele dag op de hoogte. Vlak voor ik het vliegtuig op ging, stuurde ik een bericht dat ik het jammer vond dat hij niet had voorgesteld me te komen ophalen. Hij heeft een wagen, zat gewoon thuis en woont slechts een half uurtje rijden van de luchthaven. Ik had intussen een lift kunnen regelen, maar vond het jammer dat hij er niet voor me was.

Terwijl ik op het vliegtuig zat, stuurde hij me berichten dat ik zijn problemen minimaliseerde, dat ik te overgevoelig voor hem ben en hij niet romantisch genoeg voor mij, hij zei dat hij expres wachtte totdat ik het hem uitdrukkelijk vroeg om me te komen halen want dat hij het gevoel had dat hij alles moest "aanvoelen". Hij zei dat het geen zin meer had. Hij blokkeerde me overal op, waardoor ik niet kon reageren. Volgens mij gebeurde dit opnieuw in een opwelling van hem.

Ik was ontzettend van streek toen ik deze berichten ontving. Ik besloot bij hem thuis langs te gaan, in een poging hem te zien. Hij woont nog thuis. Om een lang verhaal kort te maken: hij was niet aanwezig en wilde ook niet komen, volgens zijn ouders ben ik zijn grote liefde, begrepen zij ook niet waar het vandaan kwam, maar moest ik me erbij neerleggen. Hij had de brieven die ik hem ooit geschreven had en mijn cadeaus, weg gegooid.

We zijn nu één week later. De foto's van ons samen heeft hij verwijderd. Ik werd overal op geblokkeerd, zelfs op het Facebookaccount van zijn moeder. Hij amuseert zich te pletter, zo lijkt het wel, waar hij vorige keer amper zijn kamer uit kon komen. In tegenstelling tot de laatste keer, lijkt hij me nu al volledig vergeten te zijn en geband te hebben uit zijn leven.

Ik zit met veel vraagtekens. Ik denk niet dat ik hem nog terug wil, maar ik kan mijn hoofd niet rond de kwestie krijgen dat hij na drie weken hard gemis, waarna hij een volledige week alles gedaan heeft om het terug goed te maken, zo plots 180° kan omdraaien. Hij ging van voorstellen om samen in therapie te gaan, elkaar tijd te geven, uitspraken dat ik zijn eerste en grote liefde ben, plots naar "dit wordt niks, ik wil jou niet meer". Dat is het moeilijkste om te begrijpen aan heel deze breuk.

Ik neem nu opnieuw geen contact meer met hem op (zou het ook niet kunnen, aangezien ik overal geblokkeerd ben). Ik probeer het los te laten, maar dit is heel lastig. Toch fijn om ergens mijn ervaring te delen. Alvast bedankt om alles te lezen.