Augustus 2016, ik was net heel sterk weg gegaan bij mijn ex vriend na 4 jaar, omdat hij te vaak tegen me had gelogen, we niet intiem konden zijn vanwege zijn erectiestoornis die in stand bleef door zijn pornoverslaving en omdat hij eigenlijk nooit geen moeite voor mij deed. Bij hem weg gaan voelde heel erg goed, want het verdriet had lang genoeg geduurd.
Zo sterk als ik was, ging ik voor het eerst in mijn leven op mezelf wonen, in een klein flatje. Je kan best stellen dat ik flink verdwaald was, op zoek naar iets, constant on the run om een leegte in mezelf te vullen en mijn verloren jeugd in te halen. (Gelijk Tinder geïnstalleerd!) Na een relatie van 4 jaar val je toch opeens in een zwart gat en ik wist eigenlijk nog helemaal niet wie ik was (22 jaar toen). Mijn ouders heb ik vanaf mijn 18e al niet meer, geen familie en ik had maar één goede vriendin en wat leuke collega's. Alsnog voelde die eenzaamheid beter dan ongelukkig bij die ex blijven.

Binnen 4 weken in die flat, had ik een tindermatch met een knappe jongen. Hij stopte maar niet met appen. Maar afspreken hield hij in het begin af. Hij had allerlei redenen om niet af te spreken maar als ik even niet reageerde op zijn berichten kreeg ik vraagtekens. Uiteindelijk toen ik het een beetje op gaf om met hem af te spreken, kon hij opeens wel afspreken, en die avond zijn we naar de bioscoop geweest. Hij was heel anders dan dat ik dacht. Hij kwam heel zenuwachtig en onzeker over. En hij was helemaal niet zo stoer als dat hij overkwam op de app. Aan het eind van de avond durfde hij me dan wel weer te zoenen en al gauw vroeg hij me mee weer op date naar de bios. Ik gaf hem het voordeel van de twijfel. En hij was immers via de app supergrappig en gezellig, wellicht moest dat er in real life nog een beetje uit komen.

Na het 2e bios bezoek nam ik hem mee naar huis om een drankje te doen. Het viel me toen al op als ik hem vroeg over zijn dromen en doelen dat hij dat maar rare en lastige vragen. (Hij was 29 en woonde thuis.) Dat vond ik al vreemd. Maar hij pakte me vast en begon me te zoenen en wat daarna gebeurde kun je vast zelf wel invullen. Het was erg fijn om goede seks te hebben na 4 jaar een soort aseksueel leven te hebben geleid, en de seks die ik met N. had was heel intens. De lichamelijke klik was zo geweldig dat hij steeds weer naar me toe kwam om seks te hebben, en vervolgens in slaap te vallen... Dat ging een paar weken zo door. Hij nam al snel in die weken zijn tandenborstel mee zonder te overleggen of hij mocht blijven slapen. Ik vond het lullig om nee te zeggen. Voor ik het wist nam hij zijn weekendtas mee en bleef hij steeds het hele weekend bij me. Ik vond het apart en soms een klein beetje vervelend, maarja aan de andere kant was de seks echt ge-wel-dig. We brachten die weekenden door op het matras met pizza, chips, alcohol, soms drugs (via hem) en Netflix.

Na een aantal weken werd ik het zat dat er zo weinig diepgang in zat. De seks was fijn, maar ik begon gevoelens voor hem te krijgen en hij blijkbaar niet voor mij. Hij viel standaard in slaap na de seks en er kon nooit geen lief woordje vanaf en de gesprekken bleven oppervlakkig en stil.
Ik zette er een punt achter en hij was het met mij eens. Pijnlijk, want de gevoelens waren er al, maar ik ging gewoon verder met mijn leven, want ik was nog sterk. Na een paar dagen begon hij me te appen. Het begon onschuldig en afstandelijk en "het is beter zo" en dat ging binnen een paar uur naar “ik kom gelijk naar je toe!” en “ik wil je niet kwijt!”

Ik liet hem komen en die ochtend bakte hij pannenkoeken voor ons en hij zei opeens de liefste dingen… Wat was ik blij verrast dat er toch nog iets in die jongen zat en dat hij zich eindelijk openstelde! Hij zei dat hij was teleurgesteld door zijn vorige Tinder-date en daarom zo afstandelijk was geweest. Een paar dagen later nam hij mij uit eten en vroeg hij mij verkering. Hij wilde het ook gelijk Facebook official maken. Eerlijk gezegd werd ik er een beetje door overvallen, ik was nog maar 2 maanden weg bij mijn ex. Maar aan de andere kant vond ik het heel lief ofzo, dus liet ik het gebeuren.

Vanaf dat moment bloeide onze relatie op in een heel intense relatie, met veel seks, drugs en feesten. Ik was zo verliefd en in combinatie met de nieuwe ervaringen van drugs en feesten had ik het gevoel dat ik constant aan de xtc zat, zo gelukkig dat ik was in de daaropvolgende maanden. Hij deed de liefste en leukste dingen die een man ooit voor mij gedaan heeft en we hadden al snel een heel sterke band. We zagen elkaar wel 6 dagen in de week en hadden daarnaast ook intensief whatsapp contact. Hij wilde ieder moment van de dag weten wat ik aan het doen was, wat ik at, hoe mijn dag was. Ik vond het wel lief...

Stukje bij beetje leerde ik hem beter kennen en het bleek dat hij torenhoge schulden had. Wel 20.000 aan AfterPay en Creditcard. Dat was ook de reden waarom hij sinds 1,5 jaar weer bij zijn ouders zat. Toen ik daarachter kwam, na veel aan hem trekken (want hij praat er liever niet over) had ik een moment van twijfel. Hij kon duidelijk niet met geld om gaan... Moet ik daar een toekomst mee opbouwen? Ik had tijd nodig om na te denken en dat deed hem heel veel pijn. Uiteindelijk koos ik voor hem met zijn problemen, ik zat al best diep in de relatie voor mijn gevoel, en wilde niet zomaar opgeven. Daarna kreeg ik nog vaak naar mijn hoofd geslingerd hoeveel pijn ik hem deed door te twijfelen.

Na +/- 5 maanden in de relatie begon hij langzaam steeds meer kritiek te leveren op alles wat ik deed. Stond ik 6 dagen in de week in de sportschool, dan deed ik volgens hem bepaalde oefeningen niet goed. Was ik goed bezig met voeding, dan hij altijd wel weer een andere tip die beter zal werken. Nooit kon hij zeggen dat hij trots op me was, dat ik goed bezig was of iets positiefs in de trant van een compliment.
Hij begon op een bepaalde manier naar me te kijken, minachtend. Of niet naar me te kijken, doen alsof ik niet besta in gezelschap met zijn vrienden. Had ik woorden met een vriendin, dan nam hij het altijd voor haar op. Had ik ruzie in het verkeer, dan stond hij aan de kant van die andere bestuurder. Kortom, hij stond opeens lijnrecht tegen over me, en ik deed het nooit goed genoeg. Ik was zo verliefd op hem dat ik steeds meer mijn best voor hem wilde doen en dat ging een tijdje zo door, maar ik kreeg nooit meer de waardering waar ik zo naar op zoek was.

De eerste bom ontplofte na 6 maanden toen ik de laatste bak kwark had opgegeten zonder met hem te overleggen. Hij kreeg een enorme woedeaanval en schreeuwde alles bij elkaar. Ik wist niet wat me overkwam! Hij vond het zo vervelend omdat hij heel erg trek had in kwark, en ik het had opgegeten zonder te vragen of hij ook nog wilde. Hij verweet me dat ik niet aan hem dacht… en ik ging me nog schuldig voelen ook. Ik probeerde hem te sussen door naar de winkel te rijden en een nieuwe bak kwark voor hem te halen, maar toen hield hij me tegen. Om vervolgens het er weer in te wrijven dat hij geen kwark had door mij.

Zo volgde er steeds meer ontploffingen. En na elke ontploffing huilde hij weer en had hij altijd wel een “logische” verklaring voor de ontploffing waardoor ik het hem weer vergaf. Het was altijd iets waar hij niet zo veel aan kon doen. En het viel ook altijd wel mee volgens hem. Want: in zijn vorige relatie was hij veel erger.

Als ik in bed, op een doodnormale en ontspannen manier aan hem vroeg, wat vind je eigenlijk leuk aan mij, dan kon hij daar niet op antwoorden. We hebben toen zelfs ruzie gehad. Hij vond het vervelende vragen, omdat ik hem dan onder druk zette en voor hem voelde het als een sollicitatiegesprek. Ik moest er maar gewoon vanuit gaan dat hij van me hield, volgens hem.

Ik was zooo blind van liefde en hield me krampachtig vast aan de tijd dat hij me nog moest veroveren, en dat hij zo veel voor me deed, in de hoop dat die persoon weer terugkwam, dat het mij een goed idee leek om de volgende stap te nemen en om samen te gaan wonen, zijn schulden nam ik dan voor lief, ik zou de hele inboedel voor ons betalen en ook het grootste deel van de huur. Dat had ik namelijk over voor de man waar ik zo veel van hield.

Hij had ook heel goede eigenschappen naast die gekke dingen, zo was de seks altijd nog geweldig, hij kon heel lief, attent en zorgzaam zijn. Hij stond altijd voor me klaar. Zo iemand ga ik nooit meer vinden, hij is de ware, dacht ik. Na een relatie van 8 maanden hadden we samen een huisje gevonden, en toen ging het van kwaad naar erger.

Wordt vervolgd…