Lieve mensen,

Ineens sta ik hier weer.. zowat een 1,5 jaar later denk ik alles wel beschouwd.

Heel veel gebeurd, heel veel emoties, mezelf door AP (virendin) leren kennen op een manier die ik niet voor mogelijk heb gehouden.

We zijn erg kalm van start gegaan in het begin en vooral ik wilde er niet aan, door de aandacht die ik van haar kreeg en (in het begin) haar overtuiging dat het echt ging lukken etc , ermee doorgegaan. Gelukkig maar.... danders had ik nooit gevoeld wat ik heb gevoeld en mezelf niet zo leren kennen , niet deze emoties gehad.
Wat een mooi jaar... ik was in de afwikkeling v d scheiding maar woonde gelukkig weer in mn eigen huis, ook AP in dezelfde afwikkeling maar veel sneller afgehandeld. Toen het zoeken naar een huisje voor haar, alles mee mogen maken.
En nu zijn we 5 maanden daarna verder nadat ze dr eigen plekje kreeg en het was alsof het gaandeweg iets veranderde, meer uitdagingen meer discussies, logisch ook... om de week haar kinderen de hele week en dan weer terug moeten schakelen naar alleen...is niet niks... Dat is onderschat, ze moet helemaal opnieuw beginnen met zichzelf ontdekken waarddor er steeds minder ruimte ontstond voor mij en allerlei andere dingen. Huisje, vrienden, werk, vrije tijd en dan ook een relatie.... het bleek teveel... dan nog mijn persoonlijkheid die ik in 30 jaar samenwonen/huwelijk onbewust heb ontwikkeld samen met (blijkt nu) ADHD... het is voor mij al niet gemakkelijk laat staan v e partner die een ex heeft die alles wel goed vond en heel erg makkelijk is. Dan het gemis van haar oude vertrouwde omgeving waar ze wekelijks terug komt om de spullen vd kinderen weer te brengen wanneer die weer naar Papa gaan. Dat bleek toch elke keer keihard binnen te komen en zette haar ongetwijfeld aan het nadenken.

We hebben een geweldige tijd gehad, lief en leed, steunen waar nodig ervoor elkaar zijn, het is een cliche maar wat heerlijk als dat zo is, een berichtje spontaan "haaaai werk ze nog even liefje" ... samenwonen was een hekel onderwerp , ik wilde het er wel over hebben zij nog lang niet, beiden zijn er nog lang niet aan toe maar toch....
Samen op vakantie, weekendje weg, verjaardagen, familie,vrienden ... Dan de verbouwing.. min of meer (toch te weinig..?) een heel plan opgesteld ... wat wil , hoe zie jij het.. wanneer .. hoe snel... achteraf doorgedraafd hierin, waarom heb ik dat zo gedaan...? tuurlijk is het een goed plan! maar wel mijn plan... het is haar verbouwing , haar huis, haar kind die op de nieuwe kamer gaat slapen.... zeg het maar...

Net nog een heerlijk wekend weg geweest, een 3=2 actie , maar iovm de kids graag toch op zo dag terug dan hoebven ze niet een dag langer bij de ex te zijn... Gaan we doen....toch halverwege de week moest ik weer erop terugkomen... zie je toch geen kans... zou het wel heel fijn vinden om ook de laatste nacht samen te zijn..., had ik niet moeten doen, viel niet echt goed achteraf... enfin...

Maar het weekend was geweldig!!! Super !! TOP !!! Quote;"wat heerlijk dat dit zo kan, zo veilig en vertrouwd heb ik me nog nooit gevoeld, dit is voor mij ongekend"!!

ik kreeg alle vertrouwen terug , daar waar ik altijd twijfels zette, had ik nu eindelijk zoiets van "het is gewoon goed, en anders zegt ze wel dat ze het anders wil"

Helaas.......
zondagavond thuis
Maandag heengegaan voor de verbouwing en ik voelde dat er iets veranderde,. maar er was niets...
Beetje raar uitelkaar doordat ik niet helemaal lekker in mn vel zat en het contact even liet voor wat het is, op maandag en disndag.
Di dag avond een appje ... wil graag komen praten !!!! slik, maag draait om, geen uitleg, telefoon niet opnemen, terug geappt... dit kan niet... niet zo... ik kom eraan !!
Ze lag al op bed en ben er heen gegaan... emoties vullen de kamer en ze houdt mij zo vast dat ik (al zou ik het wilen) niet los kan komen. De tranen blijven komen... ik ben die nacht gebleven.
De volgende dag wilde ik bellen om af te spreken voor het gesprek, in mn achter hoofd drait de rchtbank op volle toeren...welk bewijs heb ik tegen mn negatioeve gedachten dat het over en uit is, enigzins gerustgesteld denk ik ... na zo'n weekend... het gaat echt ergens anders over...

Telefoon wordt niet opgenomen, ze zit op Whats app, en sluit direct af... FOUT schreeuwt t in mij... en terecht blijk later.
Mijn werk lukt niet meer, ik heb bericht dat ik er aan kom..

Haar reden was "Ik trek het niet meer" ligt niet aan jou maar aan ons, 24x7 ben ik bezig hoe te zorgen dat ik toch de dingen kan doen die ik wil en ook jou tevreden hou en je kan zien. Ik hou van je en dat weet je, verschrikkelijk veel, maar ik kan het gevoel dat het mij teveel is niet negeren. Huilen huilen huilen...allebei, ik wil graag boos zijn maar t lukt me niet... vragen vragen vragen waar geen antwoord op is... waar komt weg, hoe lang is dit al zio, en t weekend dan.. was dat een leugen een vergissing...
Dit doet zeer, heel erg zeer en ik weet dat ik het niet kan forceren, maar ik hou nee .. we houden dus wel degelijk van elkaar.. zij zegt het zelf ik weet het maar toch.... ik weet dat het zo kan maar bergijpen doe ik het (nog) niet..
Nu heel verdrietig het is nu 24 uur geleden en t doet uiteraard pijn. De gedachte dat zij vast net zoiets voelt troost me enigzins maar t verandert er niet door.
Ik moet me afzijdig gaan houden en dat is moeilijk, t liefste ga ik heen ..praten...knuffelen...overtuigen dat t anders kan... maar dat werkt niet ..ik weet t ... Nu eerst mezelf bijelkaar houden en er snel uit gaan komen dat het gevoel goed te behapstukken zal zijn. Vergeten wil ik het niet ... hopen op een herstart durf ik nog lang niet (maar denken aan gebeurt toch... hoe lang gaat t duren voordat ik haar weer zie en dan.... wanneer de spullen van elkaar uitwisselen .. en hoe... sleutels terug geven is echt definitief en gaat weer pijn doen...vragen vragen vragen