Beste tomaatje, ik zit in hetzelfde schuitje, alleen heb ik mijn baan nog. Inmiddels is er rust bij mij en de kids, het heeft wel tijd nodig gehad. Ik heb voor mezelf een grens getrokken, destijds haar duidelijk gemaakt dat bij een scheiding ook echt een scheiding is, een grens, een dikke streep tussen haar leventje en die van mij. Zij haar eigen leventje, ik de mijne, om mij de ruimte en gelegenheid te kunnen geven opnieuw te beginnen. Dat wilde ze eerst niet, ze wilde nog vriendschappelijke omgang, betrokkenheid en bemoeienis. Ik heb doorgezet, ik vertel haar niets over mijzelf. Ik hoef zelf ook niets over haar en haar familie te horen. En het heeft erg goed uitgepakt. We praten nu alleen over de kinderen, over hun opvoeding en school. En weet je, in het begin was het niet erg gemakkelijk, we moesten beiden wennen aan de nieuwe situatie. Ik heb streng moeten zijn, niet laten verleiden tot contact, consequent, gewoon zakelijk. Die afstand heeft enorm goed gewerkt, ik had alle ruimte, tijd en rust om aan mezelf te werken, ben weer opgebloeid. Het liefst heb ik nooit meer contact met de ex, maar ik kan niet scheiden van de kids, dus heb ik met hun moeder te maken wat opvoeding en school betreft. Zolang je die grens kan bewaken, zal de tijd voor de afstand zorgen, en zul je op een gegeven moment aan de situatie wennen. In het begin deed het nog wel pijn, telkens als je de kids ophaalt of brengt, zie je haar toch. Blijf consequent, alleen praten over de kids, hou afstand en blijf zakelijk. Werk ondertussen aan jezelf, probeer op te krabbelen, zorg goed voor jezelf, de wond moet nog helen.

Heel veel succes.

Mr Bean