Hoe doen jullie dat?

afbeelding van Dolfijnenkind

Verstandelijk weet ik het.....deze relatie heeft geen toekomst meer.....

Niet volwassen zijn en daardoor impusief de relatie verbreken......(3,5 week terug en een half jaar daarvoor al)
en daarnaast onwijs koppig zijn......

Weten dat dit het beste is.....dat hij me nooit gelukkig kan maken, omdat hij toch niet zal veranderen....

Dan wordt het een relatie van op tenen lopen en wachten tot hij het weer ineens zat is......

Maar daartegenover staat dat gevoel.....en die herinneringen.....

Voornamelijk die positieve dingen komen te pas en te onpas naar boven....

Net of ik naar bewijzen zoek dat hij wel van me hield....

Maar ondanks hoe belachelijk hij me behandeld heeft door me wederom vanuit het niets te dumpen, mijn gevoel voor hem is er nog steeds....
Hoe kwalijk ook, als ik over hem praat kunnen mijn ogen nog gaan stralen......

Ik weet uit ervaring dat de pijn zal slijten en het gevoel ook......

Dat ik hierdoor heen moet.....en ik er over een paar maanden beter mee om kan gaan......

Maar nu....nu weet ik het gewoon even niet meer......

afbeelding van margo26g

Ik herken heel veel in je

Ik herken heel veel in je verhaal. Bij mij is m'n relatie nu 4 maanden uit en de mooie momenten van ons samen blijven ook maar naar boven komen! Het ging een maandje terug veel beter met me, maar doordat ik vakantie heb gehad en veel tijd had om na te denken en hem te missen, gaat het nu weer stukken slechter. Vorig jaar rond deze tijd begon onze relatie net, en daar zit ik nu steeds aan te denken. Wat was dat een mooie tijd. Ik herken dus wel je gevoelens, maar vraag me ook af hoe anderen hier mee omgaan. M'n ex heeft wel eens gezegd dat het juist goed is om aan de mooie momenten terug te denken, en niet aan de slechte, maar waarom??????Geen idee!Ik zou willen dat ie uit m'n hoofd verdween.

afbeelding van elvira20

Het is ook goed om terug te

Het is ook goed om terug te denken aan de mooie momenten die je samen hebt beleefd. Op die manier kijk je er naar terug met een lach in plaats van met een traan. Maar dat wil niet zeggen dat je dat meteen moet kunnen. Het is ook goed om tijd te nemen om te "rouwen" om degene die je kwijt bent. Dat hoort erbij en kun je ook maar beter gewoon accepteren. Het heeft echt tijd nodig om weer positief in het leven te staan en niet bij alles meer aan je ex te denken.

Als ik aan mijn eerste relatie denk heb ik bijna een volledig jaar hem heel erg gemist, me rot gevoeld en ellendig. Natuurlijk had ik ook goede dagen, maar dat jaar stond toch vooral in het teken van mijn ex missen. Nu is het bijna 3 jaar later en mis ik hem eindelijk niet meer. Ik ben blij voor de momenten die we samen beleefd hebben, want destijds heb ik daar erg van genoten. We hebben ook weer gewoon contact met elkaar op hyves en facebook. Niet op het romantische vlak, want hij heeft een nieuwe vriendin, maar gewoon gezellige praatjes over ditjes en datjes.

Inmiddels heb ik ook weer een dip om mijn volgende relatie die uit is. Maar ik weet dat ik hier ook weer overheen kom. Met vallen en opstaan. Veel vallen vooral.

Dolfijnenkind, wat ik nu heb gedaan om hem niet terug te willen is al zijn negatieve kanten en dingen die je niet leuk vond aan hem op te schrijven. Als ik het dan even moeilijk heb (mijn ex gooit nogal met de verwijten naar mijn hoofd) dan kijk ik weer even naar dat briefje en weet ik waarom wij samen geen toekomst hebben.

Ik moet vaak denken aan een zin uit een liedje van the fray:

"sometimes the hardest things and the right things are the same"

Probeer eerlijk te kijken hoe de toekomst eruit zou zien als je nog met je partner zou zijn en of dat het leven is zoals jij hem graag wilt leiden.

afbeelding van Dolfijnenkind

Verstandelijk ben ik ook op

Verstandelijk ben ik ook op dat niveau........

Momenteel kan het gewoon niet..........hij is niet volwassen genoeg voor een relatie....
En of hij dat ooit zal worden.....is de vraag......denk dat hij eerst nog eens een paar jaar volwassen moet gaan worden.....

Maar het lijkt of mijn gevoel zo hard tegen mijn verstand aan het vechten is......

En dat uitzetten......dat vind ik zo moeilijk.........

Leuke dingen 'moet' ik dan gaan doen......maar ja, wat dan?

Het lukt me af en toe wel om een tijdje rustig op de bank te lezen....

Vanmorgen een lekke autoband en niet totaal in de war daarvan geweest....dat betekent dat mijn veerkracht al weer wat terugkomt.....

De constante druk op mijn borst, probeer ik te laten voor wat het is....emoties.....zijn er, mogen er zijn.....en ik weet dat het uiteindelijk ooit minder wordt....

Ik wil dingen snappen, en het plotselinge stoppen van de relatie (dag ervoor nog kado gekregen en een onwijs leuk weekend) na een conflict op een feestje waar anderen zich mee bemoeiden)......dat snap ik gewoon niet.....

Ook dat moet ik maar laten voor wat het is......maar dat is lastig.....

Het heeft tijd nodig....ik weet het.......maar de paniek die me af en toe overvalt....als gewoon die herinneringen en daarmee mijn positieve terugwil gevoelens weer op komen duiken.......

afbeelding van carien

herkenbaar

Jeetje, jouw situatie is zo herkenbaar, het lijkt wel of je een relatie had met mijn ex-vriend (maar dat kan niet, want ik woon in Frankrijk Glimlach ). De mijne heeft het ook meerdere keren uitgemaakt, inderdaad om de meest stomme redenen (de meest stomme was toch wel de nutella-pot die op tafel was blijven staan, ik kan er nu gelukkig om lachen. Hij heeft me ooit eens gezegd dat je niet dood gaat van belachelijk zijn. Gelukkig maar voor hem, hij zou anders al morsdood geweest zijn Knipoog ). En ik wist idd nooit wanneer hij het weer uit zou maken, 's morgens wist ik niet of ik 's avonds nog een relatie zou hebben. Ook ik heb op m'n tenen gelopen, op eieren gelopen, op m'n woorden gelet, dingen soms niet gezegd vanwege de angst dat hij het uit zou maken, m'n trots ingeslikt, hem in alles gelijk gegeven (zelfs als ik wist dat hij ongelijk had, dan liet ik het gewoon waaien, en zei er niets van. Maar zo ben ik absoluut niet, ik ben meer van het discussiëren).
Maar het gevoel, de herinneringen. Die maken mijn leven tot een hel. Ik vergeet de slechte dingen, denk alleen aan de goede, en wil eigenlijk maar één ding, dat hij terugkomt. Maar hij mag niet meer terugkomen, hij maakt me kapot, mij en mijn kinderen.

Ook ik weet uit ervaring dat het over een paar weken beter zal gaan, en dat geeft me de kracht door te gaan. Maar pas sinds een paar dagen probeer ik geen contact meer met hem op te nemen (heeft toch geen zin, hij heeft alweer een ander), zoals al die andere keren ben ik toch weer in de val gelopen, en heb hem bestookt met mailtjes en sms-jes, om hem maar in te doen zien dat hij verkeerd handelt. Ik probeer nu echt een streep onder onze relatie te zetten, ik moet nu sterk worden, om hem over een paar weken/maanden de deur te kunnen wijzen. Hij mag mijn leven niet meer binnenkomen, hoe pijnlijk dat ook is, want hij maakt mij kapot, net zoals de jouwe jou kapot maakt. Ik geloof dat ik je een half jaar geleden tegen ben gekomen op deze website, grappig (enfin, helemaal niet eigenlijk) dat ik nou weer tegen je aan loop. Laten we er samen een punt achter zetten. Laten we die exen van ons maar lekker in hun onvolwassen gedrag stikken, wij verdienen beter, en we zullen het krijgen ook !

Sterkte !