Twee jaar geleden werd ik smoorverliefd op mijn Zoet, en hij op mij.
Maandenlang vochten we beiden tegen onze gevoelens want we waren alletwee getrouwd en hadden alle 2 kinderen.

Voor mij was dit het bewijs dat mijn huwelijk me niet meer gaf wat ik nodig had. Ik keek terug naar het verleden en besefte dat ik al verschillende keren verliefd geworden was op een andere man en dat het deze keer wel heel bijzonder voelde. Om met mezelf in het reine te blijven – ik had geen zin mijn man te gaan bedriegen- ben ik het huis uitgetrokken en alleen gaan wonen met gedeeld hoederecht over de kinderen. Gelukkig is de scheiding met mijn ex man rustig verlopen. Als ik eerlijk ben moet ik zeggen dat ik nog niet helemaal genezen ben van die scheiding. Ik zal dat trouwens nooit volledig zijn denk ik Ik ben iemand die zich voor de volle 100% geeft. Het was nooit mijn bedoeling mijn huwelijk op te geven. Maar ik zag het dus echt niet meer zitten. Om de haverklap werd ik verliefd, en ik besefte dat mijn man niet van me hield. Ik heb veel van hem gehouden maar na zovele jaren van onbeantwoorde liefde was ook mijn liefde voor hem geslonken als sneeuw voor de zon.

Mijn Zoet en ik hadden ondertussen een geheime relatie. Relatie is veel gezegd. Geheime afspraakjes is beter. Hij heeft anderhalf jaar geleden aan zijn vrouw opgebiecht dat hij verliefd op me was. De daaropvolgende maanden bij hem thuis verliepen in agressie, scheldwoorden, ruzies, crisissen, fysiek geweld. Zijn vrouw was helemaal het noorden kwijt, belde me op mijn gsm met de boodschap dat niemand haar ‘ding’ kon afpakken (zo zei ze het echt! “mijn ding”) , kwam me op het werk een slag in mijn gezicht verkopen, belde me verschillende keren op op mijn gsm …Mijn zoet noch ikzelf durfden haar de volledige situatie opbiechten vanwege de agressie. We dachten dat de tijd raad zou brengen en voelden zoveel liefde voor elkaar dat we meenden dat geduld te kunnen opbrengen. Verschillende keren is hij thuis weggegaan. Gaan logeren bij vrienden. In die periodes zagen we elkaar regelmatig. Telkens toen hij weg was bestookte zijn vrouw hem met sms’en en bedreigingen en telkens weer –uit schrik denk ik- is hij teruggegaan. Ik heb veel pijn geleden in het wachten op hem. We voelden ons beiden niet compleet door het gemis van de ander. Teruggaan naar huis deed hij telkens voor zijn kind. Zijn vrouw bekommerde zich helemaal niet om hun kind en hij werd overstelpt door schuldgevoelens en pijn vanwege de agressie en bedreigingen dat zijn kind telkens weer meemaakte. Ze belde op in het bijzijn van hun kind, ze maakte hem zwart bij zijn kind en hij voelde dat hij alle contact met zijn kind aan het verliezen was.
Zijn vrouw dwarsboomde elk voorstel van hem om de scheiding zo vlot mogelijk te laten verlopen, en mijn Zoet werd in al zijn miserie zwakker en ongezonder en doodmoe.

Een paar weken geleden is hij terug weggegaan. Voor de laatste keer zei hij. Nu weet ik dat ik geen medewerking moet verwachten, nu weet ik dat ze ons kind tegen mij op zal zetten, nu ben ik voorbereid. Ik beloof het je, het is de laatste keer, ik ga nu door tot het einde. De liefde was nog altijd torenhoog dus ik kon niet anders dan hem geloven. Al die tijd heeft me natuurlijk ook aan een aantal zaken doen twijfelen: kan hij niet beslissen? Is hij wel eerlijk? Is hij wel een echte man met ‘ballen’ aan zijn lijf ? Want een pantoffelheld is toch niet waar ik zin in heb… Ik had het al eerder gemerkt: als hij pijn heeft sluit hij zich af voor alles en iedereen. Nooit zal hij hulp vragen, zelfs niet aan mij. Neen, hij leeft in schuldgevoel en dat heeft ons ‘relatie’ de das omgedaan. Ik kreeg het gevoel altijd maar beschikbaar te moeten zijn als het hem uitkwam. Telkens hij naar huis terugkeerde bleef ik in pijn achter. Telkens hij weer wegging stond mijn deur wagewijd open. Laatst was er een misverstand in een mail tussen ons en toen ik hem belde heeft hij me niet willen antwoorden. In 24u tijd kreeg ik verschillende lelijke sms’en, maar mij bellen of mij antwoorden om te luisteren naar wat ik te zeggen had deed hij niet. Ik ben daarna door het lint gegaan en heb hem op zijn antwoordapparaat ingesproken dat hij de boom in kon, dat hij een smeerlap is, dat het voor mij onaanvaardbaar is dat mijn partner mij niet wil antwoorden om te luisteren wat ik te zeggen heb. Ik ben nogal impulsief en gebruikte in mijn colère stevige woorden als smeerlap,…daarna heeft hij mij een weekend lang een staaltje van smeerlap gegeven. Gans het weekend lang bellen en afgooien, lelijke sms’en, en op zondagavond kwam een sms waarin stond dat het nu toch wel duidelijk moest zijn voor mij wat het verschil is tussen een smeerlap en de man die van me houdt en waarvan ik hou. Dat hij het ‘smeerlapspelletje’ niet graag gespeeld had, en dat we nu elk onze eigen weg gingen.
Ik geloofde mijn ogen niet. De pijn was onbeschrijflijk. Ik herkende mijn zoet niet meer. De man waarmee ik zoveel liefde gedeeld heb, de man die zoveel van me houdt. Dat weet ik zo zeker, vandaag nog altijd. T is alsof hij me strafte als een klein kind voor het leed dat ik heb aangericht,dat we hebben aangericht Achteraf is hij nog verder gegaan met sms’en, al eens heel lastige en dan weer pijnlijk lieve. Hij is duidelijk zichzelf verloren. Ik hou van hem tot in het diepste van mijn hart. Ik weet dat het wederzijds is. Nu zitten we vast. Ik forceer mezelf hem met rust te laten. Hem tijd te geven zichzelf te vinden, maar ik gaf hem al zo lang, ik kan toch niet blijven wachten?! Ik hoop nog altijd op een verzoening. Ik weet dat hij zich schuldig voelt in zijn scheiding en het zal ongetwijfeld beter zijn dat hij het doet zonder mij. Maar ik vrees het ergste, ik weet dat het geen doorzetter is. Ik denk dat hij nogmaals zal terugkeren, om te sterven, dat zegt hij zelf. Daar leef ik niet, maar daar wacht ik om te sterven… Ofwel gaat hij me dan toch eens heel erg verbazen en de scheiding alleen aanpakken zonder mij en wie weet kunnen we elkaar later nog terugvinden… Wie weet…

Ik kijk uit naar eerlijke reakties. Ik zou geen vlieg kwaad doen, waaraan heb ik dit alles verdiend?