Hallo,

Het is nu een kleine week geleden dat ik einde heb gemaakt aan mijn relatie. Ik ben hier gaan lezen en merk dat er veel serieuze reacties worden gegeven wat ik erg fijn vindt.

Mijn ex en ik woonde samen in haar eerste huis, Dit heb ik samen met haar opgebouwd.
Eigenlijk hebben we bijna tot het eind een heel leuke tijd gehad.
Maar afgelopen zomer is mij opgevallen dat we elkaar minder gingen aanvoelen en dat er minder passie was. Samen hebben we hier aan proberen te werken, maar mijn ex kon er moeilijk mee omgaan. Daardoor is in eerste instantie bij mij de moed in de schoenen gezakt omdat het van beide kanten moest komen, dit had een bepaalde vorm van sleur tot gevolg. Tot op het moment dat ze aangaf er alles voor te willen doen om er het beste van te maken, dit was ongeveer na een maand. Op dat moment was er bij mij al meer sprake van twijfel en kon ik dat niet handelen, ik heb daarom besloten om een weekend na te denken (apart van elkaar) over of ik het nog wel verstandig vond om door te gaan, ook al zij mijn hart sowieso ja. Nou, uiteindelijk heb ik besloten om het nog een keer te proberen met volle moed en we hebben dan ook duidelijke afspraken gemaakt wat mij echt een goed gevoel gaf. Ik merkte dat zij er alles aan deed en er echt kapot van was dat ik misschien wel eens kon zeggen dat het over zou zijn. Zij zette alles op alles maar uiteindelijk heb ik het toch enkele dagen later uitgemaakt. Dit heb ik gedaan omdat ik toch weer twijfelde, elke dag meer. Ondanks dat ik merkte en echt voelde dat zij er actief mee bezig was kon ik in mijn ogen niet waar maken wat ik voor haar en mijzelf wilde. Ik wilde simpelweg niet hetgeen wat we hadden dood laten bloeden en uiteindelijk vol frustratie en misschien wel met ruzie uit elkaar gaan. Als je dit soort zaken blijft proberen en blijft rekken krijg je twee mensen met verschillende gevoelens tegenover elkaar en dit gaat op ten duur zorgen voor leugens en frustraties. De een noemt het laf dat ik zo snel na het besluit om toch door te gaan weg te gaan, ik noem het verstandig. Ik zeg dan ook dat ik dat moment niet naar mijn hart maar mijn verstand heb geluisterd.

Maar nu.. Ik hou ontzettend veel van die meid. Ik heb de relatie verbroken terwijl ik weet dat ze nog smoor op mij is. Mijn gevoel is de reden dat het uit is. Toch heb ik het er zo moeilijk mee. Natuurlijk is het nog vers maar ik gooi zo veel weg, ik woon bij mijn ouders nu en mis haar enorm, ook ons leven samen met alles wat we hebben opgebouwd (huisje, diertje etc.). Ik dacht er zo zeker van te zijn dat mijn gevoel mij in de steek had gelaten, maar twijfel nu weer. "Waarom heb ik het niet nog harder geprobeerd, wat als?" "Misschien hou ik wel van haar op die manier, maar kan ik niet omgaan met het feit dat ik niet verliefd meer ben" Ik wil haar niet bespelen dus ik hou dit stil maar ik heb vanaf het begin al de hoop dat we in ieder geval echt goede vrienden kunnen blijven. Terwijl zij mij verteld dat de deur altijd voor mij open staat als ik het opnieuw wil proberen (again, het is allemaal nog vers).

pff, HOE? ga je hier mee om. Ik heb steeds sterker het gevoel dat er nog wel een kans is, maar mijn verstand zegt afstand, ik wil haar niet nog meer pijn doen en mijzelf ook niet uiteraard. Afstand lijkt mij verlopig toch wel goed. maar ik hoop op een paar tips om bepaalde gedachtes (en misschien wel denkfouten) te snappen

Ik wil even aangeven dat ik mijn ex niks verwijt, eerder mijzelf op het moment. Maar ik heb nogal de eigenschap om dingen heel zwart/wit te omschrijven of samen te vatten.