pfffffffffffffffffffff.............

Het is alsof ik weer op dezelfde plaats ben als anderhalf jaar geleden.
Toen de love of my life (C.) mij verliet stortte mijn wereld in. Maanden kon ik niks anders dan zombie zijn, het "alleen" zijn verlamde mij volledig.

Tot ik vorig jaar in augustus een oude vriend van vroeger terug zag. Wat eerst een occationele vlucht was, groeide uit in een long distance relationship... want daar wringt het schoentje: hij in Luxemburg, ik in België. Beiden wisten we niet waar dit naartoe zou gaan, maar toch konden we niet zonder elkaar.

Ik had vaak twijfels, hij 25 ik 31...
en toch samen oudjaar vieren, familie bezoeken, samen op skivakantie... samen reis naar lissabon geboekt... hij vroeg elke keer: kom naar luxemburg. Twijfel, twijfel... zou ik alles (job, familie, vrienden) opgeven en verhuizen? Uiteindelijk vorige week vertelde ik hem dat ik het wel zou zien zitten dat verhuizen en dan....... zag hij ineens ons niet meer zitten?! Ik neem de meest moeilijkste beslissing in mijn leven en ineens moet het niet meer??? Blijkbaar waren zijn gevoelens niet groot genoeg om mij te laten verhuizen.. ik ben zo van de kaart, ik dacht dat hij zot van me was... heb ik mij zo laten om de tuin leiden? Ik zit hier nu, voel me volledig verlaten, ik heb in al die tijd terug gevoelens gekregen voor iemand (ik dacht dat dat na C nooit meer zou gebeuren) en weer wordt ik gekwetst... weer dat gevoel van achtergelaten te worden... weer opnieuw te moeten beginnen.
Binnen 10 dagen zouden we naar lissabon vertrekken, hij wil nog wel gaan, ik ook maar man wat ga ik mij rot voelen... hij geeft toe dat hij het allemaal niet meer weet, maar hij voelt zich te jong om zich ineens te settelen met mij in huis... ik ga hier aan kapot... weeral iemand die zich niet wil binden... zucht.