De laatste paar dagen had ik enorm de behoefte om contact te zoeken, maar het mocht niet van mezelf. Ik wilde weten hoe het ging, wat hij dacht, voelde, of hij mistte en al die dingen meer. Maar ergens had ik ook mijn trots en dacht zak in de soep.
Woensdag sprak hij me dan aan via HET medium msn. Vroeg hoe het ging, over zijn vriend, over een vriendin van mij, en toen over liefde.
Ja, weer kwamen we op zijn issue terecht. Hij had zo enorm behoefte aan warmte, liefde, vastigheid. Hij voelde zich niet gelukkig, omdat hij verliefd wilde zijn, zijn meissie, er lekker voor gaan. Maar het ging niet, zijn rem zit erop en hij krijgt hem er niet af. En dat begon hij allemaal erg beu te worden. Hij deed van alles alleen, en wilde dat niet meer, was het zat alles alleen te doen. Hij stelde mij allemaal vragen, waarom hij niet kon zeggen ik hou van jou, waarom hij die rem heeft, waarom hij gevoelens niet toe wil laten?¢‚Ǩ¬¶ Hij zei dat hij extreem hoge eigen stelde, zodat hij denkt dat het niet past, en hij geen keuze hoeft/kan maken. Dat dat veilig voor hem was, omdat hij gewoon nooit kan kiezen. Maar is dit zat en wil er vanaf. Misschien nam die ooit het risico wel en ging hij er gewoon voor. Waarvoor?? Voor mij, ons??? Geen idee.
Waarom gaat hij aan mij die vragen stellen? Dat is juist het ding waarom het niet ging tussen ons, en hoe kan hij denken dat ik dat nu allemaal gewoon maar zo even kan handelen. Dat zijn grote vragen voor mij, zonder antwoorden!
Gisteren sprak hij me weer aan.. .Ik had een vrije middag, hij ook. Waarom ik gisteren niet had gezegd dat ik ook vrij was?¢‚Ǩ¬¶ Gaat hem toch niks aan!!!
Daarna wat flauwe grapjes over eventuele mannen in mijn leven, vissen dus. Vond het niet leuk, en zei dat tegen hem. Hij zei sorry en zei gisteren was serieus.
Dat het hem goed deed met mij te praten, omdat ik bijna alles van hem wist, en ik hem kende en hij mij. Dat praatte makkelijk en voelde goed.
Later vroeg hij of we ooit misschien weer es gezellig een bakkie koffie konden drinken en kletsen. Ik zeg wie weet?¢‚Ǩ¬¶ laat me maar weten wanneer je daar zin in hebt zei hij!
Ik zeg, ik voel me goed en sterk, dus als je wilt volgende week ergens een keertje, of is dat te snel? Nee hoor, lastminute mag ook, als dat ons uitkomt?¢‚Ǩ¬¶

Het was fijn dat hij contact zocht met me?¢‚Ǩ¬¶ Want ik besta in ieder geval nog wel voor hem. Eigenlijk schiet ik er niets mee op, want hij spreekt nog altijd in hele vage en indirecte taal. Nooit zegt hij waar het op staat, altijd vaag houden, zwevend?¢‚Ǩ¬¶ Een jaar lang heb ik altijd moeten invullen voor hem, puzzelen, wat ie nou toch voelde, wilde, bedoelde?¢‚Ǩ¬¶ En nu door zo'n gesprek ging ik weer zitten denken waarom ie nou toch contact zocht, waarom ie af wil spreken? Denkt u niet echt dat ik zomaar gezellig met hem kan kletsen over koetjes en kalfjes? Alsof ie gewoon een vriend is? Dat kan ik niet. Daarvoor heb ik nog veels te veel vragen, daarvoor is het nog niet de tijd! Ik weet zeker dat als we elkaar gaan zien, dat ik dan dingen van ons ga vragen en bespreken?¢‚Ǩ¬¶ Snapt ie dat nu niet?
Waarom zocht ie contact? Heb het gevoel dat hij nog in mijn leventje wil blijven spoken?¢‚Ǩ¬¶ Waarom? Geen idee. Omdat ik die fijne vriendin ben die als ENIGE alles van hem weet, zijn darkside zeg maar? Omdat ie op het toneel wil blijven, zodat ik niet verder kan? Omdat ie wil kijken of er nog iets is tussen ons?
Dus weer heb ik vragen?¢‚Ǩ¬¶ Nu ben ik uit die relatie, en nog ben ik aan het denken en invullen voor hem en kan ik hem niet doorgronden en peilen.
Weet nog niet wat ik met zijn verzoek om afspreken ga doen?¢‚Ǩ¬¶ In ieder geval niks last minute, want ik ben veel te druk voor hem hahaha?¢‚Ǩ¬¶
Misschien volgende week nog es een afsluitend gesprek met hem, misschien heeft ie wat inzichten gekregen. Alles is tenslotte door de telefoon gegaan.

Verder gaat het heel goed met me eigenlijk. Dit zijn wel dingen die zo'n beetje 24/7 door mijn koppie gaan. Maar ik voel me wel happy, gelukkig. Ik fluit weer, zing mee in de auto, onderneem, heb plezier, lach. Is het de hoop die me op de been houdt? Ik weet het niet. Ben ook realistisch genoeg om te weten dat er grote kans is dat het finito is, voor altijd!!!
Misschien de opluchting, van alles stress, onzekerheden, afwijzingen, teleurstellingen? Ach, wat maakt het uit.. Het gaat erom dat ik niet dat intense verdriet, pijn meer voel. En daar ben ik erg content mee!!!