Jammer dat er hier op jouw blog een vrij eenzijdig geluid lijkt te klinken die vooral inspeelt op de teleurstelling, gekwetsheid, onzekerheid en het verdriet wat jij nu ervaart – en vervolgens met een veroordelend vingertje verontwaardigd wijst richting de man, zijn acties en gedrag, in jouw verhaal.

Het verhaal dat je hier vertelt, is een behoorlijk gecompliceerde situatie. Vanuit compassie, denk ik dat we er ook vanuit kunnen gaan dat geen van beide partijen in dit verhaal voor deze situatie gekozen heeft. Daar geldt niet 1 invalshoek of benadering op.

Via ‘Tinder’ kwam je in contact met een man die na een huwelijk van 12 weken (?) weer was gescheiden. Gebaseerd op wat jij hier vertelt, kenmerkte zijn relatie/huwelijk en uiteindelijke scheiding zich door allerlei emotionele en financiële drama’s. Vreemdgaan, affaire, leugens, verraad, disrespect, wantrouwen, beroving van imboedel, etc, etc. Moet een behoorlijk traumatische en gebeurtenis voor hem zijn geweest.

Ik kan mij zo voorstellen – en dit vermoeden wordt eigenlijk ook door de details in jouw verhaal bevestigd – dat de gebeurtenissen uit zijn verleden bij hem op emotioneel gebied behoorlijk wat schade hebben aangericht. Emotioneel aangetast, denk ik zo. Wellicht was dit in het begin van jullie relatie niet zo heel aanwijsbaar, omdat de focus en aandacht lag op het genieten en leren kennen van elkaar. Mogelijk werden er gepraat over de drama’s uit zijn vorige relatie en kortstondige huwelijk, als iets ‘dat achter hem lag’ en ‘gebeurd was’.

Heel aannemelijk dat de beschadigingen die hij uit zijn verleden had opgelopen en dus met zich meedroeg, zich begonnen te verweven in jullie samenzijn. Mogelijk begon, tijdens jullie relatie, zijn verwerking en besef over de ellende uit zijn vorige relatie pas echt. Begon het gevoel en de ervaring van de gebeurtenissen pas echt in te dalen. Liep hij tegen behoorlijk wat dingen aan, die zich in jullie samenzijn begonnen te manifesteren.

Wat niet heel gek is: een (nieuwe) relatie kan je een behoorlijke confronterende spiegel voorzetten, waarbij partners op vele verscheidene emotionele gebieden een beroep op elkaar doen. Je raakt elkaar op gevoel. En dit zijn dan ook vaak bij uitstek de momenten dat de individuele gevoeligheden, beschadigingen en eventuele ‘issues’ naar boven komen.

En voor jou idem dito. Je werd, als ik je blog doorlees, veelvuldig geconfronteerd met ‘die ex’ en ‘de geschiedenis’, werd door hem en zijn omgeving deelgenoot gemaakt van de ellende, werd misschien ook onbedoeld in een rol geduwd die ook van jou emotioneel veel heeft gevraagd.

Hij realiseerde zich uiteindelijk tijdens jullie samenzijn, dat hij er niet langer meer toe in staat was om jullie relatie voort te zetten. Hij kan, in ieder geval momenteel, niet de partner voor jou zijn die jij (volgens hem) ook verdient. Naast de emotionele verwerking van het gelede trauma met zijn ex-vrouw, tel daar ook nog eens bij op zoals je zelf al aangaf: de druk van zijn twee bedrijfjes, de afstand, de onzekerheid. De man was, meer dan begrijpelijk, emotioneel overweldigd en zal onder flinke druk hebben gestaan.

Hij liet je weten:

Een heel moedig, oprecht besluit, die getuigt van zelfreflectie en zeker ook respect voor jou. Hij had, uit comfort, ook gewoon bij je kunnen blijven, maar hij kiest bewust om dit niet te doen. En hierin lijkt hij zich wel degelijk te bekommeren om jou en wat jij verdient – maar is zich tevens ook bewust wat hij mogelijk op dit moment zelf nodig heeft. Vandaar, in mijn beleving, suggereren dat er ‘spelletjes worden gespeeld’, komt op mij in ieder geval erg kortzichtig over.

Ondanks dat je hier, neem ik aan, heel veel verdriet van hebt, vermoedelijk in verwarring zal zijn, je machteloos voelend en worstelen met het gevoel ‘verlaten te zijn’, lijk ook jij in staat te zijn om zijn beslissing heel oprecht en moedig te ontvangen. Bewonderingswaardig:

Tot zo ver, lijkt er tussen jullie in de huidige situatie, een oprechte, emotioneel reflectieve en respectvolle verbinding en begrip te bestaan. Iets dat voor jullie beiden, ook al is er sprake van een door hem geïnitieerde breuk in het samenzijn zoals dit voorheen werd vormgegeven, mogelijk ontzettend vruchtbaar zou kunnen zijn voor zowel individuele, als wellicht ook gezamenlijke ontwikkeling in een eventuele toekomst.

In welke vorm dit dan ook zou kunnen zijn.

Echter, vanaf dit punt, denk ik als toeschouwer een emotionele verschuiving bij jou te zien plaatsvinden. Er wordt met een zeer subjectieve verontwaardiging en bovendien ook zeer eenzijdige speculatie/interpretatie gereageerd waar het gaat over de man in jouw verhaal:

Mede door juist dit soort (en ja, in mijn beleving zijn dit emotioneel sturende) reacties en het gebrek aan andere invalshoeken die vaak helpen om een eentonig klinkend geluid van nuance te voorzien – zie ik jou van een oorspronkelijk begripvol en oprecht gevoel ten opzichte van deze man, emotioneel steeds meer verschuiven richting boosheid, cynisme en verontwaardiging.

En voordat mijn tekst door omstanders verkeerd geïnterpreteerd gaat worden: ik zeg hier niet dat jij deze gevoelens niet behoort te hebben. Ik begrijp heel goed de emotionele rollercoaster van allerlei tegengestelde en met elkaar in conflict zijnde emoties en gevoelens. Boosheid, cynisme, verontwaardiging, het komt allemaal voorbij in een verwerkingsproces.

Zonder dat jij dit wellicht zelf in de gaten hebt, denk ik hier toch waar te nemen dat jij hier, mede beïnvloed door de toon en benadering waarmee een gebruiker op jou reageert, emotioneel een richting op wordt gekanteld.

Aan het begin van je blog was je, ondanks je verdriet, nog in staat om genuanceerder en met begrip naar de situatie te kijken. Je verklaarde: ‘Ik vind zijn keuze dan ook heel verstandig en eerlijk tegenover mij”.

En dan, na het verschijnen van de reacties waarin ‘spelletjes spelen’ wordt benoemd en er met achterdocht en heel eenzijdig wordt gewezen naar het gedrag van deze man, begin je een andere richting op te kantelen. Begin je naar hem te refereren als ‘lafaard’ en is de verontwaardiging voelbaar ‘of dit nu ‘de vent’ is waar je verliefd op bent geworden’. Voel je je ondergewaardeerd en verklaar je dat hij ‘kennelijk niet eens meer het respect voor jou kan opbrengen’.

Nogmaals, allemaal hele logische en begrijpelijke gedachten en gevoelens, die ik niet veroordeel. Echter, wanneer dit gestimuleerd en beïnvloed wordt door speculerende en eenzijdige interpretaties van toeschouwers of lezers die, mogen wij aannemen, niet persoonlijk betrokken zijn of concrete inzage hebben in de kwesties die tussen jou en je vriend hebben gespeeld of nog spelen, dan zet ik grote vraagtekens bij het rendement hiervan.

Jou stimuleren om ‘boos te worden’, met verontwaardiging gaan inspelen op ‘kijk eens wat hij jou aandoet’, ‘draai de duimschroeven bij hem aan’ en ‘hij neemt alleen maar’, ik vraag me af of dit de weg naar heling en verwerking is. Boosheid onderdrukt het verdriet. Kortstondig kan dit dan wel een ‘powerboost’ (ik verdien dit niet! Hij zoekt het maar uit!) opleveren, maar op de lange termijn zorgt het er veelal voor dat je niet bij je ware gevoel kan komen.

De suggestie dat er ‘spelletjes’ worden gespeeld. Kunnen wij, als lezers/toeschouwers op een forum, bepalen of dit wel of niet zo zou zijn? Ik zou zeggen: nee, dat kunnen wij totaal niet. Behoren we ook niet te doen. Niet dat het gebeurt en ook niet dat het niet gebeurt. In mijn beleving wordt er namelijk door het benoemen van ‘spelletjes spelen’, heel sturend en blindstarend invloed uitgeoefend op jouw beleving en perceptie van gebeurtenissen. Gevaarlijk gebied, aangezien dit geheel gebaseerd is op de eenzijdige interpretatie/speculatie van die ene gebruiker die hier op jou reageert. Daarbij, als hij inderdaad van die bewuste ‘spelletjes’ met jou zou spelen, zou hij jou niet hebben aangeboden om de huissleutel maar te houden, ‘voor als je weer langs zou komen’.

Ook het 'advies' om bij hem ‘de duimschroeven aan te gaan draaien’, trek ik ook in twijfel. Iemand op relationeel gebied tot iets dwingen, werkt meestal averechts. Of iemand trekt zich van je los en gaat jou harder van zich afduwen. Of voelt zich zodanig gemanipuleerd tot een keuze dat ermee wordt toegestemd, maar de vraag zal blijven of dit werkelijk oprecht en zuiver uit vrije wil is besloten (met allerlei gevolgen van dien).

Alsof ‘jou liefhebben’ niet gepaard kan gaan met de realisatie van jouw vriend dat wat jij nodig hebt of verdient, hij hier momenteel gewoonweg niet aan tegemoet kan komen. Je kunt ‘van iemand houden’, terwijl je je tegelijkertijd realiseert dat er teveel obstakels aanwezig zijn om deze liefde vorm te geven op een wijze die voor beide bevredigend is.

Eigenlijk nuanceer je dit zelf ook al heel scherp, gelukkig. Waarmee je voor mij eigenlijk bevestigt hoe noodzakelijk en essentieel het is om als lezer bewust te blijven dat, wanneer je je eventjes gaat begeven op gebieden die veel delicater en complexer zijn dan tekst alleen weergeeft, je er behoorlijk naast kan zitten.

De ellende van zijn huwelijk en de dramatische gebeurtenissen die daarin zijn gebeurd, daar heb jij mee te maken gekregen. Gesprekspartner, deelgenoot. Je kunt je zelfs afvragen of…

En:

….de erfenis is geweest van wat hij vanuit zijn vorige relatie heeft meegemaakt en nu met zich meedraagt. Waar het ook naartoe te leiden is: het kunnen in een relatie in ieder geval lastige obstakels zijn die commitment en vertrouwen onder druk zetten.

De benadering ‘dat hij van zijn problemen, jouw probleem maakt’, vind ik zelf erg zwart-wit gesteld en zonder nuance. Tenslotte, en dit klinkt mogelijk een beetje flauw, was jij op de hoogte van zijn geschiedenis. Je kreeg al snel te maken met de omgeving, de verhalen, de restanten van zijn vorige relatie die in de vorm van foto's, spullen, hakken die nog langs de bank lagen, zelfs trouwmenu's en een lingerieblad met een bonnetje erop, verspreid door zijn huis lagen. Het was niet zo, dat ‘zijn problemen’ jou ineens, uit het niets, zijn overvallen en je gedwongen werd om daar eigenaarschap over te nemen, toch? Of, maar dit kun jij alleen bepalen, dat hij er automatisch vanuit is gegaan dat jij wel even zijn ‘dingen voor hem zou oplossen’.

Je hield van hem en ik doe even de aanname dat je dus, logisch, ‘zijn problemen’ erbij nam.

En nu, wellicht initieert hij een breuk, juist omdat hij zichzelf realiseert dat hij eerst ‘schoon schip behoort te maken’. Dat is aannemelijk. Een andere invalshoek is: misschien mag je er best van uitgaan dat hij jou hierin emotioneel dus wenst te ontzien. Wat ook de redenen van zijn besluit moge zijn (zelfs in de gevallen, dat er een ander in het spel lijkt te zijn) dan nog is hij in ieder geval eerlijk tegen je geweest. Er wordt veelvuldig gesproken over ‘bungelen’, maar bungelen zou zijn om bij je te blijven, terwijl hij worstelt met allerlei innerlijke conflicten omtrent jullie samenzijn, maar hier ‘niet aan durft’. In die zin, zou compassie – hoe moeilijk wellicht dan ook, naast het verdriet en teleurstelling dat je nu ervaart – mogelijk op de langere termijn veel meer opleveren.

Wellicht wordt zijn keuze gestuurd door het besef dat hij erkent dat dit zijn probleem is, waar hij jou verder niet langer mee wil belasten? Zo delicaat kunnen dit soort kwesties liggen. Daarom stuit het me altijd tegen de borst, wanneer er dit soort uitspraken worden gedaan.

Ook deze invalshoek:

Volgens mij heeft hij wat betreft jullie relatie, wél degelijk een beslissing gemaakt:

Ik denk, en deze zal heel moeilijk zijn en misschien ben je daar op dit moment nog niet, dat er twee elementen zijn om hier te onderscheiden. Hij houdt van je, maar is nu niet in staat om een relatie met jou voort te zetten. Hij kan geen relatie met je aangaan, maar koestert wel de wens om contact met jou te blijven houden. Wat blijft er, voor jou, voor 'jullie' over, om een eventueel contact voort te kunnen zetten? Zijn er gronden waar jullie elkaar in tegemoet kunnen komen? Of zijn deze gronden, door zijn initiatief en realisatie, momenteel onbegaanbaar geworden?

Het woordje ‘ons’, kan hier mogelijk gebruikt zijn als in: hoe het met zowel jou, als ook met hem (= ‘ons’ beide, individueel) zal gaan en niet zozeer ‘ons’ = ‘wij samen, als stel’. Heb je overwogen dat het ook op deze manier bedoeld kan zijn?

Even een vraagje: stel dat er nooit een breuk was gekomen, waren bovenstaande voorbeelden, waaruit blijkt hoeveel je voor hem over had en hebt gedaan, dan ook benoemd? Had het je dan ook zo dwars gezeten? Was jij er dan ook zo verontwaardigd over geweest?

Gelukkig nuanceer je dit zelf uiteindelijk ook weer:

Ondanks de reactie die hier, wederom, weer heel sturend inspeelt op bovenstaande frustratie van je:

Wederom, na het lezen van dit soort emotioneel sturende boodschapjes waarbij we ons sowieso kunnen afvragen hoe correct en juist dit door een toeschouwer wordt weergegeven, vraag ik me af wat voor jou op de lange termijn het (positieve?) rendement hiervan zou zijn? Wie van ons hier, kan voor jou, of voor deze man, eens even gaan bepalen ‘dat hij eigenschappen heeft, die niet goed voor jou zijn’? Dat deze man ‘het niet voor jou wordt’. ‘Dat hij geeft en jij neemt’.

Jouw verhaal geeft voornamelijk details en gebeurtenissen weer. Om vervolgens, notabene als toeschouwer/lezer, gebaseerd op alleen tekstinterpretatie, allerlei ‘eigenschappen’ aan jou of jouw vriend te gaan toeschrijven, vind ik zelf heel erg tricky. Omdat er emotioneel zoveel gaande is. De acties en/of daden, de keuzes, de belevingen, de gevoelens, worden allen beïnvloed door allerlei factoren, waarbij we kunnen afvragen of de eigenschappen die hier even worden toegeschreven, wel representatief zijn.

Ik mis in de reacties aan jou, de nuance. Er wordt gesteld:

Ik val zelf over dat ‘uit gaan spelen’. Alsof we met strategie bezig zijn, en niet met twee mensen die heel veel voor elkaar voelen, elkaar liefhebben, maar waarbij spijtig genoeg heel veel factoren ervoor zorgen dat een stabiel en plezierig samenzijn momenteel niet kan worden gewaarborgd.

Er wordt hier ook even gesteld, alsof er maar twee opties mogelijk zijn: óf een serieuze relatie aangaan, óf elkaar volledig en compleet loslaten. Mijn ervaring is dat er verscheidenen constructies mogelijk zijn; niet alleen maar of ‘aan’ of ‘uit’.

Uiteraard is dat aan de betrokken partners en hun verlangens, behoeften en wensen daarin, en de mate waarin zij uitgerust zijn om mee te bewegen in de veranderingen en ontwikkelingen die zij samen en ook individueel behoren of wensen door te maken. Dat hij niet meer met jou kan samenzijn op de manier zoals het voorheen was, maakt jou niet minder, noch betekent dit dat jij ‘niet voldoet’ of ‘niet goed genoeg’ zou zijn. Het heeft niets met jouw validatie te maken. Mogelijk dat hij jou juist zodanig hoog heeft zitten, dat het hem conflicten oplevert om jou dit ‘nog langer aan te doen’.

Ik denk dat het voornamelijk neerkomt, om jezelf hier te gaan wenden tot de keuzes die jij zelf hebt en kan nemen. Hij heeft een positie die hij in deze inneemt, maar: JIJ hebt deze ook. Het is helemaal niet nodig om met duimschroeven en andere emotionele pressiemiddelen aan te komen om hem een keuze af te dwingen. JIJ hebt hierin, vanuit compassie voor hem, maar ook wel degelijk compassie voor jezelf, ook een keuze. Hij kan jou momenteel relationeel niet bieden wat jij verdient of waar jij (en hij waarschijnlijk ook) behoefte aan hebt. Wat betekent dit voor jou?

Ga je vervolgens akkoord met dát wat hij je nog wel kan en wenst te bieden (bijvoorbeeld vriendschappelijk contact?), of kun je dit gewoon niet opbrengen? Wat uiteraard je goed recht is. Nogmaals, ook jij hebt hierin een stem, een keuze.

Veel langer dan mijn reactie oorspronkelijk bedoeld was, maar geschreven vanuit een andere invalshoek; een andere benadering. Mocht jij er niks mee kunnen, dan wellicht andere (nieuwe) gebruikers die zichzelf in jouw verhaal herkennen en worstelen tussen compassie en begrip, of boosheid en verontwaardiging.

Hoi xDalf
ik zag dat je eventjes online was, maar omdat ik jouw verhaal eventjes wou doorspitten en er enkele 'grote' antwoorden op volgden die minstens even leerrijk waren, heeft me dat wat tijd gekost en heb ik gezien dat je alweer offline bent
Mijn bijdrage is dan ook niet meer dan dit
Je hebt niets meer bijgepost op je blog maar toch ben ik benieuwd hoe het nu met je/jullie verder gaat?
Kunnen jullie het nog altijd vinden in jullie afgesproken 'situatie'?

Ik hoop dat het goed met je gaat!

Micarus