nou, daar vraag je me wat gekkie......
Als je het zo stelt:

klopt, dan wel....
maar er zijn verschillende "houden van"'s
en dit lezend denk ik dat zijn "houden van" een andere is dan de "houden van" zoals jij deze graag uit wil leggen of horen wil.
Wat zijn drijfveer is geweest om ineens van gedachten te veranderen, geen idee. Ik kan van alles gaan zitten bedenken maar dat wordt pure speculatie en daar heb je niks aan.
De enige die daar antwoord op kan geven is je ex.

Wat je wel zou kunnen doen, gezien zijn uitleg dat jij te weinig voor deze relatie gedaan zou hebben, is om op dat vlak eens kritisch naar jezelf te kijken. Ga even niet lopen roepen; ik wil nog een kans ik zal het anders doen, want kennelijk heeft hij daar niet zoveel vertrouwen in.
Is dit iets wat in het verleden al vaker gespeeld heeft ?
Was het aandacht ? Was het initatief nemen om dingen te ondernemen?
Een stapje verder, had hij het over jullie toekomst en gaf je geen (duidelijk) antwoord?
Ik gooi maar even een paar balletjes op hè? Maar ik denk dat het hoe dan ook goed is om dit voor jezelf helder te krijgen waar jij denkt waar het op fout gelopen is. Heb je er nu niks aan, dan later wel.
En misschien kom je wel inzichten waarvan je denkt: hé.... ik kan laten zien dat ik het anders kan doen.
praatjes vullen geen gaatjes zeg maar, niet zeggen maar doen.

Ik wens je veel wijsheid !

Hoi,

laat ik eerst eens zeggen dat ik je gevoelens erg goed herken. Ik zit in een soort zelfde schuitje en ben erg paniekerig, angstig en machteloos omdat mijn vriendin mij na 6 jaar heeft verlaten.
Radeloos eigenlijk wel
Ook zij zegt nog van me te houden maar heeft geen vertrouwen meer in de toekomst er wil er over 'nadenken'. Dat klinkt hoopvol maar ik vrees het ergste.
Ook zij laat niet iets 'spontaan' horen en reageert lauwtjes op mijn berichtjes. Om gek van te worden inderdaad.
Het beste is natuurlijk je man "loslaten" en hem de tijd gunnen om te voelen wat er aan de hand is. Als jij telkens laat merken dat je nog beschikbaar voor hem bent, dan hoeft hij niets en zal hij ook niets gaan doen.
Hij krijgt het lastiger als je niets meer van je laat horen. Ik weet het: makkelijker gezegd dan gedaan. Mij lukt het ook nog niet.
Je houdt vast aan hoop en dromen, terwijl de signalen er zijn dat er geen toelomst meer is. Het is ook niet te accepteren....maar je hebt geen keus. Je zal wel moeten om iets verder te komen.
Het zou me niet verbazen als hij meer belangsteling voor je gaat krijgen als je niets meer laten horen. Zoek iemand om in de paniek moment (nu moet het...) te kunnen contacten om weer even tot rust te komen. (ik merk dat ik ook tegen mijzelf praat ).
Zoals anderen als zeiden: het is gokken waarom hij deze keuze ineens heeft gemaakt. Maar in een eerdere situatie heb ik ook meegemaakt dat ik totaal overdonderd was, terwijl als ik echt mijn ogen had open gehouden de signalen er wel zijn geweest. Maar lastig om te zien en te (h)erkennen.
Het komt mij ook er vreemd over dat hij 'ineens' zo maar de relatie verbreekt. Het lijkt mij dat er of een groot geheim speelt...of dat hij een vreselijke binnenvetter is die zomaar ineens er genoeg van heeft en geen mogelijkheden meer ziet om verder te gaan.
Ik weet het natuurlijk ook niet; maar de vraag is of het wel relevant is. Een belangrijkere vraag lijkt me: hoe ga je dit overleven ?

Ik heb je story ook even gelezen, heel herkenbaar voor een groot deel... jij wil nog verder, hij niet meer, jij houdt je vast aan de liefde die geweest is, hij wil verder en wil ook dat jij verder gaat, beiden hebben jullie nog gevoelens voor elkaar, maar niet meer op dezelfde manier... en dat verschil, dat maakt het zo moeilijk allemaal.
Ik snap dat je voor je gevoel antwoord nodig hebt op de "waarom" vraag en dat je het allemaal wilt "begrijpen" maar probeer dat los te laten, het helpt je niet verder namelijk... al heeft hij het uitgemaakt omdat je een keer groene sokken droeg (ik noem maar iets belachelijks) het verandert niets aan het feit dat hij niet meer verder wil, het is moeilijk het te accepteren, maar het is wat het is en je hebt er geen invloed op...

En ik voel me heel hypocriet hoor, want ik geef je nu de antwoorden die anderen mij ook geven en ik kan er niets mee... net zoals jij er waarschijnlijk niets mee kunt... die antwoorden zijn namelijk gebaseerd en gericht op de ratio en laten wij nu net volledig, maar dan ook echt volledig op de emoties gericht zijn...

Mijn ex en ik hebben in het begin nog wel contact gehouden met elkaar, van haar uit omdat ze graag vrienden wou blijven, van mij uit omdat ik dat ook wilde (en nog zoveel meer) maar ze begint nu gevoelens voor iemand anders te krijgen en dat kon ik er echt niet meer bij verwerken... ik ben toen volledig ingestort (en daar zit ik nu nog steeds in) en heb met heel veel pijn tegen haar moeten zeggen dat ik iig voorlopig geen contact meer met haar kan hebben.... en dat doet zo enorm veel pijn, zo verschrikkelijk veel verdriet...

Het machteloze... het geen invloed meer hebben (plus daarbij in mijn geval het weten dat ze wellicht steeds meer voor die ander gaat voelen) dat sloopt je... dat maakt je zo verdrietig en ongelukkig en radeloos... en tegelijkertijd gun ik haar een gelukkig leven en dat is zo dubbel, je voelt je zo verscheurd...

Ik ben een man... maar ik kan je ook niet vertellen hoe je ineens in korte tijd zo van gedachten kunt veranderen... het enige dat ik je kan vertellen is dat het bij mijn ex helemaal niet "ineens" en "in korte tijd" was hoor, voor jou en mij lijkt het zo, maar jouw en mijn ex waren hier bewust of onbewust waarschijnlijk (van mijn ex weet ik dat zeker, van jouw ex vermoed ik het) al een tijdje mee bezig.
Maar uiteindelijk... al heeft jouw ex het wel in 5 seconde bedacht... je hebt feitelijk niets aan die informatie... ik snap dat je het wilt weten, wilt bevatten, wilt snappen, ik wil dat ook... maar je hebt er niets aan, al krijg je een antwoord, grote kans dat het antwoord je totaal niet bevalt en alleen maar nieuwe vragen oproept.... maar ik begrijp je helemaal... toch wil je het weten... je ratio en je emotie zijn nu zover uit elkaar en daardoor voel je je nu zo, "normaal" is je ratio ongeveer even sterk als je emotie en maak je gebalanceerde keuzes, keuzes die zowel uit je gevoel als uit je verstand komen, op dit moment ligt je ratio ergens zielig in een hoekje en bepaald je emotie volledig hoe je denkt wat je denkt, wanneer je denkt etc.

Ik zou zo graag willen dat mn ex ons nog een kans zou geven, maar ik heb het haar een paar keer gevraagd en meer vragen mag ik niet meer, het is klaar, ze is duidelijk geweest, ze weet hoe ik er over denk... en dat is waar ik het mee zal moeten doen, dat is waar ik vrede mee zal moeten leren krijgen... maar ik weet dat dit moeilijk is gekkie... wat zeg ik... het is vernietigend moeilijk... emotioneel ben ik op, emotioneel ben ik er klaar mee en wil ik niet meer, niets meer en toch dwing ik mezelf door te gaan, (op dit moment en voorlopig) niet voor me zelf, maar wel voor alle mensen die om me geven, mn familie, vrienden en ook zeker voor mn ex...

Maar ik snap en weet hoe je je voelt... en wens je heel erg veel sterkte en de tip die ik anderen ook geef... en zelf ook opvolg... ga er zoveel mogelijk op uit, ga dingen doen, sporten, winkelen, naar vrienden, famile... hoe weinig zin je er ook in hebt.... hoe graag je met je verdriet in bed wilt gaan liggen en huilen tot al je tranen op zijn en dan zonder tranen verder huilen... doe dat niet (of niet alleen, zo af en toe goed huilen is uiteraard prima, maar blijf er niet in hangen...)

Sterkte gekkie... heel veel sterkte...

1 = praat met hem en verlaat hem nooit meer
2 = praat met hem en is hij nogsteeds boos laat hem dan met rust hij kan je alleen accepteren als je lief voor hem bent en geen gemeen iemand doe je heel erg gemeen moet je niet zeuren want dan heb je het zelf verpest klinkt vervelend maar dat is nou eenmaal zo gedraag jij je als un bitch doet hij dat ook punt.........maar hij zal het dan op de mannen manier doen