Begin vorig jaar heb ik Tom ontmoet. We zijn collega's. Ondanks we niet bij elkaar op de vestiging werken, zijn we, na eerst wat vriendschappelijk afspreken, begonnen aan iets wat men als een relatie zou omschrijven. Echter, het is nooit een relatie geweest, dat wilde hij niet.

We hebben 9 maanden die 'relatie' gehad en in al die maanden heb ik enorm getwijfeld en hij dus ook. Uiteindelijk heeft hij er een punt achter gezet. Daarna hebben we elkaar 2 maanden niet gezien en nauwelijks gesproken. Je zou wellicht denken: aah fijn dan kom je daar wel over heen. Maar in die 2 maanden ben ik vooral ontzettend boos op hem geweest. Hij heeft zich namelijk nooit echt voor mij opgesteld, laat staan moeite voor mij gedaan. En dan kon ik maar moeilijk een plaatjes geven. Ik dacht en denk elke dag aan hem. Heb ondertussen gedated met andere mannen.. maar Tom uit mijn hoofd zetten, het lukt me gewoon niet.

Na 2 maanden zag ik hem weer op een borrel. Hij was kill en afstandelijk. Ik miste hem alleen maar meer. Ik weet gewoon niet wat ik er mee moet. Zoals ik al zei: ik heb al die maanden ook getwijfeld. Vooral ook omdat hij dat deed, maar ook vanuit mij was het niet wauw. Vaak dacht ik aan mijn ex, die wel zijn best voor mij deed en waarvan ik wel wist dat hij van mij hield. Ik heb trouwens 1x tegen Tom gezegd dat ik van hem hield.. hij reageerde hier niet op.Ik weet dat niet goed is, dat er andere mannen zijn. Maar toch mis ik hem, heeft iemand tips hoe ik hier het beste mee kan om gaan??