Ik heb nog nooit in een lastigere situatie gezeten dan deze. Misschien zegt iemand iets waar ik nog niet over nagedacht heb... Here it goes.

Ik heb B begin dit jaar leren kennen. Hij was nog maar een maandje weg bij zijn vorige relatie, van 6 jaar. Tevens zijn enige echte lange relatie. Zij woonde aan de andere kant vh land en ze zagen elkaar in de weekenden. Het was een vrij vriendschappelijke relatie waarbij niet veel romantiek kwam kijken en ze deden voornamelijk dingen thuis als ze samen waren. De relatie liep spaak omdat hij was vreemdgegaan met een meisje waarmee hij al wat weken contact had (online), hij bleek het meisje uiteindelijk ook heel leuk te vinden en maakte het uit omdat hij verliefd op haar werd. Het was eigenlijk allemaal heel snel gegaan en zonder goed erover te hebben gepraat was het bam klaar..

Ik had hem al veel eerder opgemerkt en hij mij ook, we wonen in dezelfde stad, maar we hadden daarvoor nooit een woord gewisseld. Totdat we elkaar tegenkwam in de kroeg op februari. Het klikte gelijk enorm en we hadden wat dates. Ik merkte dat ik hem steeds leuker ging vinden maar op het moment dat ik hem dat vertelde vertelde hij mij dat ondanks dat hij ook die klik voelt hij hier nog niet klaar voor was en dat we misschien eerst 'vrienden' konden blijven. Het was immers net uit met zijn ex en hij had gevoelens voor het 'vreemdgaan meisje' (die in het buitenland woont en die hij ws nooit meer zou zien). Ik begreep hem volledig en nam afstand, we zagen elkaar 3/4 maanden niet, terwijl hij aan de overkant van de straat woont!! Totdat we ineens weer na maanden contact kregen, eerst via facebook en toen nodigde ik hem uit op mijn verjaardag in de kroeg. Daar kwam het gevoel van beide kanten weer helemaal op. De maanden na juni waren geweldig, ik leerde zijn vrienden kennen en hij de mijne... we waren constant samen. Ik leerde hem allemaal nieuwe dingen kennen en er ging een nieuwe wereld voor hem open, mijn wereld. We deden alleen maar leuke dingen, samen, met vrienden, etc. Hij was zo lief, iedereen kon zien dat hij echt helemaal gek op mij is, hij vertelde dat hij vroeger als hij me zag lopen nooit had gedacht dat ik hem leuk zou kunnen vinden. We konden uren naast elkaar zitten en praten, ik ben in tijden niet zo verliefd geweest. Hij was diegene die steeds wilde afspreken, die me meevroeg als hij iets met wat van zijn vrienden ging doen, die voor me kookte, me schilderde, naar mij keek als ik aan het dansen was, met mij salsa wilde leren dansen omdat ik dat deed. Ja, het was echt 'net als in de film'... Zijn gevoel voor het 'vreemdgaan meisje' was weg, die sprak hij niet meer en dat was over. Slechts een overgeromantiseerd beeld. Maar zijn ex begon steeds meer terug te sluipen, hij moest weer aan haar denken. Hij miste haar vertelde hij heel open, hij miste de gesprekken met haar en hij miste hun vriendschap. (hij vertelde mij dat zij iets heel anders hadden dan wij, zij hadden vriendschap en wij hebben romantiek, zijn woorden) Zijn vrienden hadden hem allemaal gezegd dat hij het nooit had moeten vertellen, dat dat iets is wat je zelf moet oplossen. Steeds weer kwam het ter sprake, omdat ik het soms ook merkte nadat we elkaar even 3 dagen niet zagen dat hij had zitten nadenken. Hij voelt zich schuldig om wat hij heeft gedaan bij haar, hij zei dat zij dat niet verdiende en dat hij zich nu ook schuldig voelt omdat hij al zo snel met iemand anders is. Hij wilde haar wel weer een keer zien om gewoon eens te praten over de laatste maanden, hoe ze die beleefd hebben... Ik was wel voor, ik denk dat dat de enige manier is om dingen af te sluiten of te zien wat je nog voor iemand voelt of niet voelt. Mijn idee was om afstand van elkaar te nemen tot die tijd, maar hij kan geen afstand van mij nemen. En het duurt en duurt maar totdat hij echt daadwerkelijk met haar heeft afgesproken. Hij zegt dat hij bang is om nog nog meer te kwetsen en gekwetst te worden door de ontmoeting met haar. Hij vlucht ervoor weg maar weet dat het moet. Hij blijft zeggen dat hij gek op mij is en mij niet kwijt wil. Hij neemt constant weer contact op, al is het maar om iets heel kleins en nutteloos te zeggen.

Waar moet ik hiermee? Ik wil hem zo graag zien, spreken, en hij mij ook merk ik aan alles wat hij doet. Maar dit gaat nergens heen voordat hij zeker weet dat hij niks meer met haar wil. Wat vinden jullie hiervan? Ik ben echt ten einde raad, mijn hart zegt: laat hem niet gaan en mijn hoofd zegt: dit kan gewoon niet.