Bijzonder reflectief wat je hier schrijft. I totally relate. Niet iedereen is in staat om de intensiteit en overweldiging van liefdesverdriet ook verder door te kunnen trekken naar een nog veel dieper gebied in je wezen, daar waar bijvoorbeeld al dan niet on/verwerkte trauma’s en emotionele gevoeligheden/kwetsbaarheden opgeslagen liggen. Liefdesverdriet kan hier een enorme trigger (katalysator) in zijn. Vooral omdat het ineens alle zekerheden en veiligheden, die er (ogenschijnlijk?) bestonden, wegslaat. Dan bevind je je ineens op emotioneel braakliggend terrein, waar nu ineens het mogelijke gif of aangetaste stukken grond, dat voorheen diep in de bodem verankerd zat, zichtbaar aan de oppervlakte komt te liggen.

Forumlid Torn heeft ‘liefdesverdriet’ weleens breder omschreven als ‘levensverdriet’. Diep(er) geworteld verdriet dat vanuit eventuele specifieke periodes in je leven ineens ook weer heel actief gaat worden. Vond ik zelf erg scherp omschreven.

Ik begrijp dat dit verwarrend is. ‘Bij jou willen zijn en zeggen van je te houden’ –versus- ‘Niet weten wat hij daar precies mee wil en verklaren dat hij het op dat moment de beste beslissing vond’, dat lijken ook twee conflicterende belevingen.
Want: ‘als je van me houdt en dus bij me wil zijn, hoe kun je dan toch achter het besluit staan om juist dát dan uit te sluiten?’ En: ‘als je van me houdt en bij me wil zijn, waarom weet je dan niet wat je er nu precies mee wil?’

Toch, voor mij als buitenstaander, kan ik deze twee toch ergens ook wel weer verenigen.

Je kunt jezelf bevinden in de realisatie dat je een goed besluit hebt genomen, namelijk een relatie verbreken (en dat besluit geeft een mate van geruststelling, die dus emotioneel bevredigend is – bv. even speculerend, de conflicten of de aanleidingen voor conflicten zijn geminimaliseerd, de stress is verminderd, sommige zorgen zijn hiermee weggenomen, etc ) terwijl je tevens nog steeds heel veel van iemand houdt en het verlangen blijft koesteren om bij diegene te willen zijn. Het ‘niet weten wat hij er nu precies mee wil’, manoeuvreert zich daar wellicht ergens tussen.

Je schrijft niet op welke gronden jouw ex-vriend uiteindelijk het besluit heeft gebaseerd om jullie relatie te beëindigen. Of waar hij zelf tegen aan liep, waar het zijn eigen gevoeligheden en kwetsbaarheden betreft, losstaand van jullie relatie. Kan zijn, maar ook dit is speculatie van mijn kant, dat zijn ‘niet weten wat hij er nu mee wil’, gevoed wordt door juist die specifieke kwesties die zijn besluit hebben gevormd ‘dat en dat niet meer te willen’.

Hij houdt van je en wil nog steeds bij je zijn, maar wellicht als hij weer bij je gaat zijn, worden daarmee ook automatisch juist de kwesties weer aangewakkerd of actief, die hem doen hebben besluiten de relatie te verbreken. Lastig gebiedje: je houdt van iemand, en dat en dat en dat wil je nog wel, maar dat en dat en dat wil je gewoon niet meer. Waar buigt het dan door? Wat wordt belangrijker?*Bovenstaande is uiteraard, van mijn kant, hardop speculeren en betekenis geven aan mogelijke drijfveren, die uiteraard voor jouw ex-vriend heel anders kunnen liggen.

Mag ik vragen waarom je je afvraagt of je richting hem ‘iets behoort te ondernemen’? Behoren jullie nu iets te ondernemen? Behoort er nu, en of dit van jou of van hem komt even terzijde, een vervolg-contact geïnitieerd te worden? Misschien hebben jullie momenteel beiden deze ‘fase’ nodig, om zonder elkaar het één en ander voor jezelf op te ruimen of mee in het reine te komen. Misschien werkt het helend om elkaar af en toe te spreken, zonder dat daar meteen betekenissen, afspraken of toekomst aan worden verbonden?

Je schrijft ook ‘dat je jezelf niet meer voor kan houden dat hij verder aan het gaan is, want dat is hij blijkbaar dus niet’. Waarop baseer je dat precies? Of wat maakt dat je dat zo voelt?

Zou het kunnen, dat een ‘verder gaan’ niet altijd in grote, zichtbare en fysieke stappen gebeurd, maar misschien soms ook gewoon doordat je in staat bent eerlijk uit te spreken ‘dat er nog liefde wordt gevoeld’, ‘er nog steeds het verlangen bestaat om fysiek bij die ander te kunnen zijn’, terwijl je je tegelijkertijd bevindt in een ‘niet weten wat je daar nu mee moet’?

‘Verder gaan’ hoeft niet per definitie ‘van-iemand-af’ te betekenen, geloof ik. Het kan ook zijn, ‘verder gaan waar het ’t achter je laten van mogelijke kwesties of individuele gevoeligheden betreft, die er juist voor hebben gezorgd dat twee partners uit elkaar zijn gedreven’.

Het lijkt mij op zich al een heel mooi gesprek, wanneer iemand verklaard nog steeds liefde voor je te voelen en het verlangen koestert bij je te zijn. Dat er vervolgens een ‘niet weten wat je daar verder mee moet doen’ bestaat, verdient wel de ruimte voor een eigen koers, zonder dat er dan aan getrokken gaat worden om ‘het wel te moeten gaan weten’. Ook al wens je hem zo graag terug.

Daarbij krijg ik ook de indruk dat de breuk jou in ieder geval de motivatie heeft gebracht, om aandacht te gaan geven aan ‘de oude gevoelens die zijn boven gekomen’. Wellicht heeft, of vraagt dat nu de eerste prioriteit. En hebben zowel jij als jouw ex-vriend momenteel, door de breuk, ieder zo je eigen prioriteiten scherper gekregen om eerst daarmee aan de slag te gaan…

Sterkte!