Hey allemaal,

Ik ben hier nieuw en dit is dus mijn eerste blog. Ik was al een paar keer komen kijken op dit forum, maar durfde nooit echt een account aanmaken, laat staan iets te posten. Wel nu heb ik het punt bereikt dat ik het echt nodig heb om mijn hartje eens te luchten.

Eventjes een achtergrond: ik ben nog steeds samen met mijn vriend (er stond dat er ook over relatieproblemen mocht gesproken worden ), nu meer dan 3jaar en half. Wij hebben altijd wel een goede relatie gehad (bijna geen ruzies, enkel soms een klein dipje). We doen dezelfde studies (studeren allebei af in september) en wonen praktisch samen (op een studentenkot). In het weekend en tijdens vakanties gaan we wel allebei naar huis, maar zelfs dan is dat maar 40min van elkaar rijden.

Situatie nu: Sinds een maand heeft hij wat tegenslag gehad (gebroken been) en we zitten momenteel ook in onze examens, dat is nooit een leuke tijd natuurlijk. Normaal ging hij ook gaan skiën met vele andere studenten volgende week, maar omdat zijn been nog geen heling vertoonde na enkele weken, kan hij dus niet meegaan. Sinds die dag dat hij dat te weten is gekomen heeft hij een enorme dip. Hij is heel sportief en sport bijna dagelijks, zeker tijdens de examens kan dit hem wel deugd doen. Nu met dat been kan hij niets anders doen dan binnen zitten, studeren, maar een paar honderd meter huppelen met krukken en nu kan hij ook al niet mee gaan skiën. Deze situatie heeft er wel voor gezorgd dat hij sinds twee weken heel anders doet tegenover mij, veel minder lief en afstandelijk. Ik heb er over proberen te praten met hem, maar hij zegt dat ik hem gewoon even moet laten doen, want hij is zeer down en dat het niets met mij te maken heeft. Maar ik voel me zo hulpeloos, want ik kan hem precies niet uit die dip halen. Ik probeer te zijn zoals ervoor en hem eens vast te nemen en een kus te geven, maar ik merk gewoon dat dit geforceerd aanvoelt momenteel, dat zegt hij ook zelf. Ik moet hem gewoon even laten doen zegt hij. Maar bij mij komen er allemaal doemsenario's naar boven: ziet hij me nog graag? wacht hij niet gewoon tot na mijn laatste examen om het gedaan te maken? Ik zie alles dus al alsof het gedaan is en elke keer als hij afstandelijk doet en niet zoals anders, dan maakt me dat zo verdrietig. Hem ook met rust laten (we hebben twee koten, dus elk heeft nog wel zijn kamer) is ook zo moeilijk, ik wil alles direct terug zoals voorheen, maar ik dring me dus op aan hem en dat zal wel in mijn nadeel werken. Dus ik doe echt moeite om hem niet te veel lastig te vallen, ookal maakt dit mij verdrietig.

Als jullie dit herkennen of tips hebben, altijd welkom en anders deed het goed om eens mijn verhaal te kunnen doen .

Groetjes