Gister heb ik ontdekt dat hij al 1,5 maand (misschien langer) al een ander heeft, het is sinds twee maanden uit tussen ons. We hadden nog steeds contact, telefonisch maar ook elkaar zien. Iedere keer tijdens het gesprek stelde ik een keer de vraag of hij iemand anders ontmoet had tijdens uitgaan of daar al behoefte aan had. En nee was steevast het antwoord. Zo ook gisteravond, nee hoor, daar was hij nog niet mee bezig. Later maakte hij de opmerking, niet serieus in ieder geval. Dat liet me niet los, en wacko die ik ben, blijf doorvragen totdat hij inderdaad toegaf dat hij al een tijdje iemand "ziet". Hij heeft haar ontmoet in de kroeg, schijnbaar 1,5 maand geleden, maar misschien al wel langer geleden, want ja waarom zou hij daar niet over liegen?

En ik loop mezelf zo ontzettend gek te maken. Al die weken dat we contact hadden en nog over praktische zaken moeten besluiten (hij is heel laks met zich uitschrijven, meubels verdelen, etc) het hindert mij om verder te gaan, ik word elke dag geconfronteerd met spullen die niet meer van mij zijn, is toch een soort houvast, hij is er nog een beetje, maar hij is al bij een ander... Afgelopen donderdag was hij onverwacht bij me om e.e.a. op te halen en dan helpt ie me ook met paar technische zaken waar ik niet zo goed in ben. Toen hij wegging gaf hij me een knuffel en moesten we beide huilen. Hij gaf aan dat hij het moeilijk vond dat ik er nog zon verdriet om had en dat hij het echt rot vond dat zijn gevoel niet sterk genoeg was om bij me te blijven. Op een of andere zieke manier deden dat soort dingen me denken dat hij wel weer bij zou trekken en erachter zou komen dat er niemand zo goed bij elkaar passen als wij. Nou ja nee dus… En dan heeft hij er dus ook enkele weken glashard over gelogen toen ik het hem vroeg. Naar zijn zeggen voor mijn eigen best wil, hij wilde me niet druk maken terwijl hij niet wist wat het was met dat meisje, en dat wist hij zogenaamd nog steeds niet. Maar ja ze zien elkaar nu tijd en hebben (volgens hem) nog geen seks gehad, dus tja dan is het blijkbaar ook niet gewoon voor de lust. En voor mijn bestwil niks zeggen, is puur voor zijn bestwil, niet het moeilijke gesprek aangaan. Nu heb ik een nieuwe klap die ik dus ook zes weken eerder had kunnen hebben. Het blijft maar voortduren zo. Ik heb hem gister gesmst dat hij dit weekend maar op moet komen halen wat hij wil hebben (ik ben niet thuis) en dat de rest dan maar van mij is. Ik wilde hem shockeren maar krijg terug, ja ok, doe ik.

Ik snap het niet, ik ben een "volwassen vrouw" van 32, op zich best slim in de zin van hoog opgeleid goede baan en over het algemeen goed werkend stel hersens. Hoe kan het dat ik blijkbaar niet los kan laten wat niet goed voor me is? En waarom zie ik niet dat het niet goed voor me is? Ik stel hem vragen als ze is vast slanker, mooier, slimmer etc. Wil weten hoe ze eruit ziet, wat ze doet en wie ze is, maar kom dat niet te weten. Maak alles alleen maar erger en zet mezelf alleen maar voor lul. Maar ik voel me zo op mijn hart getrapt en aan de kant gegooid. Net alsof hij gewacht heeft tot er iets beters voorbij kwam en mij toen maar bij het vuil zette. Ik heb het afgelopen jaar (vorig jaar is het een keer uitgegaan) zoveel geïnvesteerd in hem, in ons, heb mezelf daarin achtergesteld en dingen geaccepteerd die ik normaal gesproken niet zou doen. Heb het gevoel alsof ik mezelf volkomen ben kwijt geraakt. Ook mijn zelfvertrouwen is gedaald tot nulpunt, want ja waarom zou een kerel met gezond verstand mij nog leuk vinden? Lijk wel obsessief en hoe goed ik ook weet dat dit geen manier is om verder te gaan, toch blijf ik er maar in terugvallen….