het is nu bijna 4 weken uit en ik heb hem een week geleden voor het laatst gezien. het was weliswaar mijn beslissing dat het niet meer ging, maar dat de klap zo hard zou aankomen, had ik niet verwacht. sinds ik hem weer had gezien, mis ik hem zo ontzettend erg. ik heb mezelf voorgenomen hem niet zelf te bellen, omdat hij niet teveel contact wilde omdat het anders te moeilijk was voor hem. hij was nog steeds helemaal verliefd en zou dat niet aankunnen. Nu wil hij geen contact en zit ik elke avond hopeloos en met pijn in mn hart van het gemis te hopen dat ie belt..
een week geleden zag ik hem voor het laatst. en sindsdien heeft hij niet meer gebeld. ik weet dat ik mezelf niet moet kwellen en niet moet wachten tot hij belt, maar ik kan er niks aan doen. mn hele humeur (de hele dag) is naar de klote omdat hij niet belt. ik mis hem zo erg. zo ontzettend erg.. de pijn wordt niet minder, maar elke dag steeds groter. Waarom belt hij niet?!?!?!??! waarom kan hij zich zo erg bedwingen om mij niet te bellen? waarom kan hij wel verstandig zijn?!? Hij moet mij toch ook missen?!?!?
ik word langzaam gek, hoe hopeloos is dit ook...
Ik mis hem zo erg.. het gevoel van gemis is ondraaglijk.
ik vul mn dagen met leuke dingen, maar savonds kan ik weer niet slapen omdat ik te druk ben met hopen dat ie belt. het is zo triest en kansloos, maar kan er niks aan doen..
waarom kunnen mannen zo makkelijk een knopje omdraaien en verder leven alsof er niks is gebeurd???
hoe kan deze situatie zo omgedraaid zijn? dat ik nu me zoo kut voel dat het uit is, en dat hij er kennelijk wel mee kan leven, terwijl ik het niet meer wilde?! ik snap het allemaal niet meer..