die uitspraak van die oma is wel een uitspraak waarin ik me kan vinden. nu tenminste. het is een rouwproces.
weet je, er was een leven voor en er is een leven na...
ookal voelt dat nu anders toch besef ik ook dat dat zo is. en vooral dat dat weer zo zal zijn.
het moeilijke is dat je hem of haar kwijt bent maar ook zijn familie en vrienden. in mijn geval had ik een erg warme en fijne schoonfamilie. die ben ik ook kwijt en ga ik of mis ik nu ook.
heb de afgelopen 4 weken nog niet de moed gehad om de telefoon te pakken en zijn ouders te bellen en zus. wil ze wel graag zien en ook afscheid van ze nemen. ook van zijn 2 nichtjes en neefje. die kinderen mis ik ook en wil ik graag zien. maar vooral naar zijn ouders toe wil ik iets. wil ze graag bezoeken en bedanken voor alles. maar kan het nog niet. maar, ik worstel hoelang ik hiermee nog kan wachten... zijn zus heeft me laten weten dat ze me wil zien nadat onze relatie is beeindigd. en heb haar ook aangeven dat te willen maar dat ik daar nog niet aan toe was. maar nu zijn we al weer weken verder. vindt dit lastig. is er iemand die dit ook herkent?