Ja, hier ook weer zo'n schrijnend geval. 't Misschien eens deugd om mijn verhaal te vertellen aan mijn mensen die ons helemaal niet kennen.
Ik en mijn vriend waren 12 jaar bij elkaar en hebben elkaar leren kennen toen we een jaar of 20 waren. We woonden nu 8 jaar samen.
Wij hebben altijd heel goed kunnen opschieten. Hij was mijn allerbeste vriend. Alles pikte hij van mij maar liet zich ook niet doen. Ik voelde mij altijd heel veilig en geborgen bij hem en hij zag mij ook gewoon graag. Maar toch in die laatste 2 jaar kroop er stilaan het beestje van gewoonte, dan verveling en uiteindelijk toch frustraties voor elkaar. En dat eigenlijk allemaal zonder echt ruzie te maken. De SLEUR, zeg maar.
Uiteraard hebben wij een deel gemeenschappelijke vrienden waar we ons echt altijd mee amuseerde. Er was ook een vrouw van onze leeftijd die toen getrouwd was met een man van in de 60 (en niet eens een echt fris geval), waarvan ze nu een jaar gescheiden is. Maar zij is een grote, mooie madam met een tof karakter. Ik wist dat mijn vriend haar ook een heel ferme vond maar veel mannen vinden dat (terwijl het niet een echt klassieke schoonheid is). Ik beschouwde ze ook als een vriendin.

Nu kwamen we anderhalve maand geleden op het punt dat ik eindelijk (allicht toch veel te laat) samen met hem naar een relatietherapeut ben gegaan. Ja, ik voelde het wel aan dat er iets serieus mis was maar ik wou het toch een kans nog geven. Ik wou immers mijn beste vriend niet kwijt. Maar eerlijk is eerlijk, als je op je 30ste geen passie meer kan opbrengen voor iemand... ga je dan nog 40 jaar bij elkaar blijven zonder die seksuele aantrekking af en toe?
Dus tijdens dat gesprek liet ik vallen dat ik wel wou proberen via de therapeut misschien een nieuwe boost aan onze relatie te geven. Maar daarna ging het mis. We spraken niet tegen elkaar, heel ongemakkelijk eigenlijk en na 2 dagen vroeg ik hem "hoe zit het nu?". Na lang twijfelen zei hij "je weet dat het al lang niet gaat zoals het hoor" en voilà dat was het einde. Na twee dagen wenen, praten (wat eindelijk kon) en nog wat wenen voelde ik wel een opluchting en hij ook! We woonden nog samen zoals voorheen want we waren eigenlijk allang gewoon vrienden, gingen ook gewoon gaan eten en op stap. Uiteraard was wel het plan dat hij niet te lang ging blijven.
Ik had hem wel gezegd dat als hij wou gaan fuiven of rondfladderen ik het liefst had dat hij vertrok want dat zou wel wat raar zijn.
Amper 2 weken later begon ik wat nattigheid te voelen toen hij opnieuw met een vriend uitging. Ik weet het, het is niet netjes maar ik heb hem opgezocht via de "vind my iphone app". En ik zag dat hij bij die vrouw was blijven slapen. Hij beweert nog altijd dat hij gewoon dronken was geworden op een feestje en daar op de zetel is blijven slapen. Hij wou mijn niet kwetsen door te zeggen dat hij met haar en wat vrienden van haar weg was geweest. Hij wist toen al dat het niet correct was, maar ze hadden nog niets gedaan.

Maar ja, ik was gekwetst maar kom ik geloofde hem wel. Een week later wou wel graag gaan verhuizen en nog een week later was hij weg, naar zijn beste vriend. Allemaal goed en wel, we hoorden elkaar nog iedere dag en zagen elkaar veel. En toen kwam mijn verjaardag eraan en ik zeg tegen hem dat ik een klein feestje wou geven of hij ook wou komen. Maar dat weekend kon hij niet want hij was weg met een vriendengroep. Ik vroeg of die vrouw er ook bij was en gaf schoorvoetend toe... toen wist ik helemaal hoe laat het was. Kwaad dat ik was, dat hij zo zat te liegen tegen mij. En toen is het liefdesverdriet begonnen. Daarvoor mistte ik hem nog niet echt omdat hij er altijd was maar nu... Een dag later op mijn verjaardag zelf heb ik uit hem gesleept dat hij zelf al met haar naar bed geweest toen hij nog bij mij woonden. Naakt naast mij in bed want meneer kan niet met kleren aan slapen. Ik voelde me vies en gebruikt, hij had zelf zijn was nog gebracht. En het liegen dat is wat me zo hard kwetst.

Hij blijft bij hoog en laag beweren dat er niets was voor ons breuk en ik geloof hem nu wel. Maar slecht 3 weken na een breuk van een relatie van 12 jaar, dat voelt in mijn hart toch als verraad. Op "papier" kan het wel uit zijn maar je gevoel heeft zo geen tijdsgrenzen hoor.
En maar wenen, hij ook! Hij voelt zich nu zo schuldig dat hij mij zo kwetst. Hij wil me ook niet kwijt als beste vriendin en er komt nooit iemand tussen. Hij vindt het ook allemaal zo snel. Je kent dat wel. Ik wil ook vrienden blijven, hij heeft zijn gevoel gevolgd (kan wil eens zijn dat hij binnenkort heel hard de deur tegen zijn neus krijgt). Zij wil hem daarin ook vrijheid geven want ook zij voelt zich schuldig en heeft vooral heel veel schrik dat zijn onvermogen mij zomaar te vergeten, hun relatie wel eens zuur kan opbreken.

Heel deze historie is nu een week geleden. Dan pas is het me doorgedrongen hoe definitief onze beslissing was. Daarvoor was het precies een spelletje "het is uit maar doen nog alles samen". En ja, ik slaap niet meer en ben al 2 kilo lichter. En dat allemaal voor een relatie die ik mee heb beëindigd. Voor een kerel, die ondanks dat hij echt een prima man is, mij toch zo voorgelogen heeft. Mijn moeder gaat nu wat nachten bij komen slapen... want ik kan de eenzaamheid niet aan. Ik heb hem, haar en nog wat mensen van FB gegooid. Zijn nummer geblokkeerd en alles van gsm gegooid want ik heb me gerealiseerd dat ik hem moet loslaten (en hij mij) om verder te kunnen. En dat gaat niet als ik te pas en te onpas berichten naar hem stuur en omgekeerd (waarin hij dan altijd sorry sorry sorry zegt). Laat staan dat ik hem zie of haar op foto's!
Contact houden met hem zou wel beetje wraak zijn, zowat op zijn gevoel spelen en hem ook slecht laten voelen maar ik ga er dan ook niet op vooruit...

Gisteren was hij nog wat spullen komen halen toen ik niet thuis was en 's avonds op de whap vertelde hij dat aan het wenen was als een klein kind (terwijl ik hem in die twaalf jaar tot aan onze breuk nooit heb weten wenen). Dan denk ik "jongen hoe kan je nu gelukkig worden en verliefd zijn in een nieuwe relatie als je je zo voelt?". Ik zou op den duur nog medelijden krijgen.
Maar ondertussen zit ik met mijn verdriet en ik heb niemand die wacht op me thuis, in tegenstelling tot hem. Het is alsof ze me een deel van mijn lichaam hebben gepakt. Ik wil hem niet terug, dat eindigt toch in tranen (en trouwens hij zal dat ook niet willen) maar ik mis hem zo ontzettend veel mijn maatje. Maar nu moet hem leren eerst niet meer missen en dan pas kunnen we afspreken zoals vrienden.

Dus vanmorgen na weer een slapeloze nacht heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb hem verteld dat ik hem niet meer wil zien en dat hij zoveel mogelijk komt halen als ik er niet ben. En dan heb ik alles van mijn telefoon gegooid, dan is de stap kleiner om snel iets te sturen. Ik heb onze gemeenschappelijke vrienden een mooi bericht gestuurd met stand van zaken (want die wisten nog van niets), heel neutraal. Toch schrik dat ze partij zouden kiezen kreeg ik wel enkele toffe reacties terug. We zouden met z'n allen binnenkort weer afspreken en mijn ex heeft gezegd dat zij even een stap opzij zetten zodat ik met de vrienden meekan.

Zie je het is allemaal zo verwarrend... dus nu even klaarheid, elkaar niet meer zien of horen tenzij het echt noodzakelijk is ivm het huis en onze dieren.
Maar ondertussen zit ik met dat verdriet, mijn soulmate weg. Dat gekwetst zijn door dat liegen (of verzwijgen zoals hij het zegt). Trillen, misselijk, huilen en huilen... af en toe even een moment van bezinking, het gevoel dat het goed is... dan weer kwaad op hem. Mijn emoties gaan op en neer en terug op en neer. Word er echt heel lastig van en zwak.

Dat is mijn verhaal. Herkenbaar voor velen denk ik wel. Ik had graag toch een beetje advies, of troost, of even om te zeggen of ik goed bezig ben of niet. Mensen zeggen dan ga uit met vrienden, ga iets leuks doen. Moeilijk als je maar een paar vrienden van jezelf hebt die ook een huishouden hebben en kinderen. Ze doen hun best die enkele vrienden dat ik heb. Je vrienden leer je kennen in nood, wel ik vind het maar triestig dat het er zo weinig zijn (waar zijn die 250 "vrienden" van facebook?). Even zelfmedelijden nu : )

Bolieke