Ik had niet gedacht dat het zo goed zou gaan, zonder hem. Ik dacht dat ik niet zonder hem zou kunnen, een verstopte onzekerheid en een bepaald gevoel van minderwaardigheid misschien. Nu ben ik nog steeds af en toe verdrietig, maar ik weet waar ik heen wil. Ik merk dat dat het allerbelangrijkste is als je er middenin zit; beseffen dat er mooiere tijden aankomen, beseffen dat dit het beste is. Dat sleept je erdoorheen. Iedere keer als je misselijk wakker wordt, begint te huilen, je telefoon grijpt om een sms te tikken of hem te bellen, iedere keer is die wil, dat besef er om je te helpen de juiste beslissing te maken. Vaak kun je zoveel meer dan je denkt, ben je zoveel onafhankelijker dan je je voelt. Maar het kost tijd je leven zonder iemand anders in te vullen. Hieronder heb ik wat puntjes neergezet, misschien herken je ze of heb je er iets aan..

-Beseffen dat je die leuke schoenen of dat jasje nog stééds wilt kopen, ook al koop je het nu niet meer om zijn hoofd op hol te doen slaan
-Beseffen dat het nog stééds leuk is om met vrienden te gaan eten, ookal zie je vlak daarna hem niet
-Beseffen dat je nog stééds dat moeilijke gesprek met je moeder moet hebben, ookal kun je achteraf niet bij hem klagen en uithuilen en om advies vragen
-Beseffen dat een zon die in je slaapkamer opkomt nog stééds prachtig is, ookal ligt hij niet naast je
-Beseffen dat het echt niet uitmaakt of hij je al vergeten is of niet, dat het niet uitmaakt of hij al iemand anders heeft ontmoet of niet
-Beseffen dat je voor jezelf leeft

Liefs Bas