Gisteren is mijn exvriendin langs gekomen, ze kwam haar laatste spullen ophalen die hier nog stonden. Ik was best zenuwachtig om haar weer te zien, dat was toch alweer 6 weken geleden. Ik voel me de laatste 3 weken echter al een stuk beter, en ik denk dat ik in het stadium "acceptatie" ben aanbeland. Echter was ik toch zenuwachtig om haar weer te zien/spreken. Voor mijn eigen bestwil had ik alle contact verbroken (telefoonnummer verwijderd, op msn verwijderd) en dit heeft me goed gedaan. Nu kwam ze echter in levende lijve langs.

De bel ging, en ik deed open. Daar stond ze dan, het was heel erg vreemd want toen ik haar zag dacht ik, is dit nou die meid waar ik zo veel verdriet en pijn om heb gehad? Eerlijk gezegd viel het me zelfs een beetje tegen. Ze stapte mijn appartement binnen en barstte meteen in tranen uit, ze zei dat er allemaal mooie herinneringen boven kwamen en dat ze het daar moeilijk mee had. Ik had haar armzalig op de rug geklopt, de neiging om haar vast te pakken en de knuffelen had ik niet, vreemd genoeg.

Ze vond dat ik er ontzettend goed uitzag en ze zag dat het goed met me ging, wat haar goed deed zei ze. We hebben nog wat over koetjes en kalfjes gepraat en ik hoorde aan haar dat ze me mist in haar leven. Ook dit deed me eigenlijk niet zo gek veel, ik weet dat ze mij niet gelukkig maakt, en andersom denk ik ook.

Na een half uurtje ging ze weer, en ook dit vond ik niet erg. Het is goed zo. Ik vond het heel apart dat ik niet de neiging had om haar bij me te houden, en dat ik het niet erg vond dat ze weer wegging.

Het ligt in de aard van de mens om de goede dingen te onthouden van andere. Ik denk dat dat bij mij ook het geval is, in mijn hoofd hemel ik mijn exvriendin ontzettend op, terwijl als ik haar in het echt zie, het dus allemaal wel tegenvalt.

Ik weet wat mijn fouten waren in de relatie, en ik heb deze verandert en verbetert, niet om mijn ex ermee terug te krijgen maar om er zelf gelukkig(er) van te worden. Dit heeft me ontzettend geholpen.

Het is denk ik belangrijk voor iedereen op deze website om je te realiseren dat je in eerste instantie jezelf gelukkig moet maken, de enige die jou gelukkig kan maken ben je zelf. In mijn leven was mijn exvriendin meer de invulling van mijn leven dan een aanvulling op mijn leven; al mijn geluk werd in principe door haar bepaald. Dit is niet goed. Pas als jij 100% tevreden met jezelf bent kun je iemand anders ook gelukkig maken, en word je een aanvulling op elkaar.

Wat bij mij denk ik het geval is, is dat ik mijn exvriendin als persoon niet zoveel mis, maar dat ik het gezelschap mis. Misschien is mijn exvriendin als persoon wel helemaal niet de juiste meid voor mij, maar na 3 jaar raak je zo gewend aan je gezelschap dat je dat voor lief neemt, en eigenlijk niet meer beter weet.

Ik maak mezelf nu gelukkig en ben tevreden met de dingen die ik doe, ik heb haar niet meer nodig om mijn geluk te bepalen, en ik denk dat ik haar daarom ook een stuk minder mis. Er zijn genoeg vissen in de zee, en ik denk dat het tijd word om er eentje te vinden die beter bij me past.

Goed, tijd om te gaan werken!

Groetjes, Visje