Een mix van verdriet en woede, dat is mijn gevoel. Verdriet om wat er niet meer zal zijn en woede omdat je verliefd bent op een ander.
Onze relatie ging niet goed de laatste tijd, maar ik had toch wel gehoopt dat deze sterk genoeg zou zijn om de dip te overleven. We kennen elkaar door en door, weten alles van elkaar, hebben lief en leed gedeeld, mooie reizen gemaakt, al 3 keer samen verhuisd en er elke keer 'ons huisje' van gemaakt. Veel tranen gehuild, maar ook heel veel gelachen. We hadden dezelfde humor, tranen biggelden over onze wangen om dingen die anderen toch niet zouden begrijpen. Omdat we zo goed op elkaar waren ingespeeld, elkaar zo goed elkaar aanvulden. Je bent mijn maatje, mijn alles, mijn soulmate. En toch kan ik mijn gevoel niet met je delen. Want je bent verliefd en hebt vlinders in je buik... op iemand anders.
Je bent ook in de war, maar de knop is wel heel snel omgegaan. Een half jaar geleden was er geen vuiltje aan de lucht. Je wilde met mij trouwen en we stonden ingeschreven voor een kindje. We zouden als vrienden verder gaan. We hebben een huis gekocht vorig jaar en besloten te kijken hoe lang we het vol konden houden om samen een huishouden te voeren. Maar na gisteren is dat anders. Je vertelde mij dat je verliefd bent op B. Onbegrijpelijk. Ik gun je dat het je goed gaat, maar ik kan dit niet anders noemen dan vluchtgedrag en angst om alleen te zijn. Jij bent iemand die altijd veel aandacht nodig heeft omdat je onzeker bent en de laatste tijd van onze relatie kregen en gaven we beide weinig tot geen aandacht. Zij kwam in beeld, ze hockeyd, golft. Precies wat jij leuk vindt. Je zocht iemand voor de aandacht en die kreeg je van haar. Jij hebt mensen nodig om iets van ze te leren, maar dat kan ook buiten onze relatie. Omdat zij zo 'hoog' in de maatschappij staat, denk of hoop je van haar ook te leren. Je kijkt tegen haar op, je wil je aan haar meten omdat je zelf een groei hebt doorgemaakt de afgelopen jaren. Je bent niet verliefd op B, je bent verliefd bent op haar aandacht en interesses. Zo moet je niet zijn, niet altijd jezelf beter voordoen dan je in werkelijkheid bent. Je maakt nu nog indruk op haar, maar ze kent je nog niet. Je probeert haar levensstijl te imiteren, dat kan niet, zo leef je niet. Je wilt jouw geld als haar geld uitgeven, jouw carriere zien als haar carriere, haar visie op het leven zien als jouw visie. Dat bestaat niet, kom de realiteit onder ogen. Zij zou ook beter moeten weten en zich niet moeten mengen in onze relatie. Zij wist dat we tijdelijk in een dip zaten en heeft daar gebruik van gemaakt en jij hebt dat toegelaten. De bevlieging weegt bij jou helaas zwaarder dan onze band en het vertrouwde gevoel. Ik zie haar aanwezigheid als de oorzaak van de definitieve breuk. Voor onze vakantie had je al de beslissing genomen, je nam niet eens meer de moeite om energie in onze relatie te steken. Maar wel in haar? Zij is de opvulling om niet in dat bekende zwarte gat te belanden. Maar mij laat je daar wel in zakken. Waarom heb je het niet meteen eerlijk gezegd? Dat verlangde je namelijk wel altijd van mij. Waarom deze definitieve keuze? Je laat je nu leiden door je gevoel. Je gevoel voor B, of is het eigenlijk wel je gevoel voor haar en niet voor haar aandacht? Waar blijft je verstand? Je hebt altijd gezegd dat je eindelijk rust en stabiliteit had gevonden en afstand wilde houden van het vrouwenwereldje. Maar toch nam je de beslissing om dat juist weer op te zoeken bij de hockeyclub.
Je hebt nooit zonder andere vrouwen om je heen gekund. In het begin was het je ex M en daarna A, die toch altijd speciaal bleef en later kwam M om de hoek kijken, pure aandacht en spanning. En nu weer B. Langzaam bekruipt mij het gevoel dat je mij nodig hebt gehad om te komen waar je nu staat, maar tegelijkertijd wel met aandacht van andere vrouwen.
Ik heb je altijd geaccepteerd zoals je was, ondanks je rugzak. Je ex-man, kinderen, schulden, je adoptie, de band met je ex en je daaraan gekoppelde moeilijke, koppige, maar toch ook zachte karakter. Iemand die jou zo begrijpt zoals ik dat doe, alles van je accepteert zoals ik dat heb gedaan, iemand die nooit opgaf na een discussie of ruzie, ik hoop voor dat je die nog tegen zal komen.
We hebben een band van 4,5 jaar opgebouw. Verliefd ben je nu, maar dat gaat over. En dan? Dan hou je geen verleden van 4,5 jaar over. In een opvlieging hadden we het tijdens ruzies weleens over uit elkaar gaan. Jij zei het weleens, maar je deed het nooit. Ik hoefde nooit bang te zijn dat je bij mij weg zou gaan. Ik was de ware. Is het nu makkelijker de knoop met mij door te hakken door je verliefdheid, of is het een zwak excuus om verliefd te mogen zijn, zodat het 'legaal' is en niet tijdens onze relatie gebeurt? Je was altijd heel bang dat ik iemand tegen zou komen en bij je weg zou gaan. Nu draai je zelf de rollen om.
Het vertrouwde vs de sprong in het diepe. Maar het vertrouwde komt niet meer terug. Voor gisteren misschien nog wel, maar nadat je hebt bekend verliefd te zijn, is het bij mij echt op. Ik hou verschrikkelijk veel van je, heb altijd de gedachte gehad dat je voor altijd bij me hoorde, dat je mijn allesie bent. Gisteren schrok ik van mijn eigen gevoel, toen realiseerde ik, ondanks onze breuk, dat je inderdaad mijn allesie bent geweest de afgelopen 4,5 jaar. En misschien blijf je mijn maatje, ik wil je in elk geval nog niet uit mijn leven, daarvoor hebben we teveel meegemaakt, we kennen elkaar te goed. Een blik was voldoende. Maar het zal anders zijn. Onthou wel dat niemand zoveel van je zal houden als ik dat heb gedaan en altijd zal doen, maar nu anders. Mijn hartje is klein, maar je hebt wel een belangrijk stukje ingenomen, voor altijd....