Al 6 weken hou ik het vol om geen berichtjes, emails, tel of bezoekjes te brengen aan mijn ex.
Ik ontwijk haar appartementje en probeer zo weinig mogelijk contact te hebben met de mensen die haar kennen.
Iedereen vertelt mij maar steeds het gaat wel beter, echt waar geloof er maar in.
Maar ik voel en merk daar echt niets van.
Vandaag heb ik het echt erg gehad. Ik mis ze echt heel erg maar volgens haar kunnen we niet verder. Er zijn zaken uit het verleden die ze maar niet kan vergeten en daarom dat ze niet verder wil.
Ik denk veel te veel na.
Waarom mist ze mij toch niet. Waarom laat ze niets meer weten.
Ik wil eigenlijk niet dat ze nu gelukkig is. Dit klinkt misschien raar maar ik wil dat ze gelukkig is met mij.
Dat ze inziet dat we echt wel voor elkaar gemaakt zijn.
Ik mis ze zo... en ja ik hou echt van haar.
Maar of ik dit nu tegen haar zeg of duidelijk probeer te maken... ze gaat er toch niet op reageren.
Ik voel me echt rot.
Ik zou zo graag eens rust terug vinden in mijn hoofdje en hartje...
Ik heb zo van die ups en downs en dit is zo vermoeiend.
Besef wel ondertussen dat het niets zou uitmaken als ik haar duizende berichtjes stuur en dat ik haar heel de tijd bel. Ze neemt toch niet af en ze zal waarschijnlijk niet terug sturen.
Dit zou meer pijn doen dan dat ik niets laat weten.
Maar toch hoop ik en dat mag ik eigenlijk niet dat ze ooit terug voor mijn deur staat.
Ze heeft altijd gezegd dat ik de man ben met wie ze echt verder wil.
Maar waarom kan ze dit dan ineens opgeven.