Start › Blogs › paula50's blog

het maalt maar door mijn hoofd

afbeelding van paula50
Vrij, 25/12/2009 - 13:13 — paula50

Hallo allemaal,

Ben vandaag al voor de tweede keer aan het schrijven, voel me zo ellendig, heb de dagen redelijk gevuld, maar toch...
Kennen jullie dat?
Je eenzaam voelen tussen je familie en vrienden, je wilt niet weer met je verhalen en verdriet aankomen, ook al begrijpen ze het wel.
Vooral tegenover (volwassen) kinderen is dit ook moeilijk.
De dagen hiervoor druk geweest zoals (bijna) iedereen met boodschappen, kerstkaarten, werken enz.
Nu zit ik hier alleen, straks ga ik pas werken, morgen mijn kinderen en zondag wat vrienden, maar toch, veel, teveel momenten alleen.
Hoe lossen jullie dit op? boeken lezen, emailen.
Wil ook al die melige, zoete kerstfilms en muziek niet.
Kortom, voel me waardeloos, ook dat ik hem een vriendelijke kerstkaart heb gestuurd, weer geen reactie, mensen die zwijgen, zoals hij, winnen altijd, als je nooit iets loslaat, kan een ander jou ook nooit iets terugzeggen of ergens over praten, want dat is wat hij doet, mij doodzwijgen, gewoon zijn rug naar me toegekeert en verder gegaan zonder 1 gesprekje ooit, ik weet het niet meer, zou op dit moment wel een steen door zijn raam willen gooien, een pot verf omkeren op zijn auto.
Maar zo ben ik niet, hij was\altijd heel anders, meer zo'n type dat direkt een grote bek geeft, vaak nog voor hij aangevallen wordt, was ik in die relatie maar zo geweest.
Zit er nog 1 vraag in mijn hoofd; tot nog toe ontwijk ik de plekken waar ik hem mogelijk tegen het lijf zou kunnen lopen, maar vanaf nu wil ik dat niet meer, weet alleen niet hoe ik moet reageren, niet aankijken, negeren, gedag zeggen, kwaad kijken, ik weet het niet.
Wat zouden jullie doen.
Bedankt voor jullie luisterend oor, ik vindt hier altijd zoveel steun en advies. xx Paula

Vrij, 25/12/2009 - 13:36 — Jante in de emotionele achtbaan (of verwijderd)
afbeelding van Jante in de emotionele achtbaan

Herkenbaar

Hey Paula,

Klinkt herkenbaar, je wilt niet weer je verhaal vertellen aan vrienden en bekenden, denk ook dat er een punt komt waarop je daarmee moet stoppen. Ik merkte in mijn omgeving dat mensen het ook een beetje zat begonnen te worden en dan heb ik het ook over goede vrienden, ze gaven dat ook aan. Daarom is deze plek zo goed, schrijf eigenlijk ook al een jaar hetzelfde. En die plekken ontwijken, dat kan je gewoon niet volhouden, je moet er doorheen. Maar ik begrijp hoe je je voelt, het valt niet te plaatsen. De persoon waar je van gehouden hebt die alles voor je was, die bestaat niet meer, hij is er nog wel, maar niet meer met jou. Dat is zo moeilijk te bevatten. Het is wat je ook aan mij schrijft, zo een zware opgave om het te verwerken.

Take care.

Vrij, 25/12/2009 - 14:16 — diep
afbeelding van diep

@Paula50

Hoi paula
probeer toch nog eens een lichtpuntje te zien, ik heb 2 weken terug ook nog eens mn job verloren dus ik kan niet eens zeggen dat ik morgen ga werken, dat ik daardoor nog eens afleiding krijg. Nee alleen nog maar onzekerheid of ik in het nieuwe jaar wel snel al dan niet een job zal vinden.
We moeten zelf onze lichtpuntjes vinden al is het maar 1 per dag want er zijn er nog altijd die het slechter hebben, verdrietiger zijn,....
Sterkte
diep

Vrij, 25/12/2009 - 14:37 — krulie
afbeelding van krulie

Over plekken ontwijken

In het begin, nou ja, vrij lang wel, heb ik dat ook gedaan. Nu sinds kort niet meer, al neem ik bij voorkeur niet de Albert Heijn waar hij altijd kwam (kost me ook niet veel moeite want voor mij is er een kleintje dichterbij). En een evenement waar ik hem misschien tref, ja, ik ben er de laatste keer toch maar heengegaan. Ik denk nu bij eventueel treffen : ik zie wel ter plekke hoe het is en hoe ik me voel. Het hangt van zoveel af! Ik vertrouw daar nu op , dat ik op het moment het beste doe wat in mijn vermogen ligt. Soort zelfvertrouwen en zacht zijn voor mezelf.

Vrij, 25/12/2009 - 23:28 — jufnaatje
afbeelding van jufnaatje

Hoi Paula, Ik ben het nu al

Hoi Paula,

Ik ben het nu al voor mijn vrienden aan het invullen... (jullie worden vast gek van me). Waarop ik als antwoord nu (nog) krijg: mag ik dat zelf uitmaken? En: als mensen dat irritant vinden, dan snappen ze niet wat liefde met je kan doen. Maar goed, ik denk ook dat er een punt komt dat mensen denken: get a life. En of ik er op dat moment al 'klaar' mee ben?? Dus inderdaad: hoera voor dit forum. Je kan altijd alles kwijt. En meestal is er wel iemand met advies. En met blogs (dat merk ik zelf) kan je anderen ook steunen. Ik voel me minder alleen en minder onbegrepen als ik jullie blogs lees. Want deze, heel corny, maar ontzettend waar, geeft toch wel heel mooi het gevoel aan dat we hier allemaal hebben:

Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet

't Is beter dat ik nu geen mensen zie

Niemand, niemand, niemand die me troosten kan

Ik verloor m'n toekomst en m'n doel

Laat me alleen, alleen met al m'n verdriet

Een glimlach, dat wordt pure parodie

Iemand, iemand, iemand die gelukkig was

En verloor, begrijpt wat ik nu voel

Daar staat z'n laatste glas

Wat sigaretten, z'n laatste boeket

En ik voel z'n hand op m'n schouder

En z'n stem: "alles komt wel weer goed"

Maar dat kan ik niet geloven

Want dit afscheid was heel anders dan voorheen

Dit was definitief, ik ben nu alleen

En hem had ik zo lief

refr.

"Ach, 't komt toch wel vaker voor

Straks komt je glimlach weer

Ben je 't weer vergeten"

Dat zegt iedereen in mijn omgeving

Maar ik weet: dat is niet waar

Deze tranen drogen niet

Dit gevoel gaat nooit voorbij

Want verdriet om echte liefde

Is te zwaar om mee te dragen

Want hij houdt niet meer van mij

Laat me alleen, zeur niet tegen mij

Ik mis 'm, de wond is nog te vers

Als ik alleen ben voel ik hem dichtbij

refr.

Laat me alleen