wil toch even nog wat van me afschrijven vanavond voor dat ik lekker vroeg mijn bedje in kruip. Het weekend staat weer voor de deur.. En pfffff.. Het is nu vrijdagavond, en ben nu de hele tijd al aan het nadenken wat ik eens kan gaan doen dit weekend. Vanavond even lekker onder de zonnebank geweest, en dan lig je daar zo'n half uur in je nakie na te denken... en nu raak ik de gedachte aan hem even niet meer kwijt. Ineens voelde ik weer even zoveel verdriet als ik dacht aan onze mooit momenten samen.. de koosnaampjes die we voor elkaar hadden.. gewoon zijn lach.. zijn lieve woordjes.. Die gedachten probeer ik eigenlijk steeds wat te vermijden, maar vanavond lukt het niet hoor. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik mijn ware liefde nu kwijt ben, maar hij was mijn ware liefde niet, anders was hij niet vreemdgegaan.. Maar toch zoek ik nog vaak de schuld bij mezelf.. ook omdat hij tegen mij gezegd heeft dat hij vreemd ging omdat hij vond dat ik hem zo claimde. Als ik hem niet geclaimd had in zijn ogen, had hij niet vreemdgegaan, en waren we misschien gewoon nog heel happy nu samen.. en had ik misschien nu al met een mooie zwangere buik rondgelopen. Ik weet verstandelijk gezien ook wel, dat ik de schuld niet bij me eigen moet zoeken,want het "claimen" van mij was voor hem natuurlijk een mooi excuus.. maar toch.. die gedachten.. van verdriet, frustratie en wanhoop, het komt vanavond weer even boven, Ook voel ik zoveel woede, woede tegenover hem, maar ook woede tegenover zijn familie, woede tegenover alles wat ze mij aangedaan heb. Zijn ouders hebben me met zoveel woorden geestelijk zo de grond in getrapt, zo veel woorden die zo gemeen waren, die niet eens waar waren, die puur tegen de echte waarheid ingingen, puur bedoeld om me maar te kwetsen. Om maar van me af te zijn, omdat ik niet goed genoeg was voor hun zoontje(28), En dan nog zijn woorden.. over zijn nieuwe vriendin.. hoe lekker ze is, hoe volwassen(19), hoe zoveel leuker en mooier dan mij..
Hoe kon hij die kwetsende woorden tegen mij zeggen, tegen degene die altijd alles voor hem over had, altijd er voor hem was, degene die hij zei zijn ware te zijn, hij wilde verdomme kindjes met me.. ik had zwanger kunnen zijn nu! Waarom? waarom heeft hij me op deze manier gekwetst, bedrogen, voorgelogen, en waarom heeft hij mij een gelukkig toekomst beeld geschetst, terwijl hij wist dat het onze toekomst niet zou worden, terwijl hij vreemd ging.
Ach, het zijn zoveel duizende vragen die in mijn hoofd blijven malen..
En dat na zo'n goeie dag gister, gister was de eerste echte goeie dag sinds ander halve maand, een dag waarop ik me goed voelde, even niet aan hem dacht.
Ik hoop dat ik binnenkort weer eens een mooie dag mag beleven. Dit jr heeft me nog weinig mooie momenten gegeven tot nu toe. 2007, soms wou ik dat ik dit jaar gewoon over kon slaan, dat dit jr even voorbij zou gaan zonder die pijn en het verdriet..
Maar helaas..
Liefs missy