Het is weer ochtend, halve nacht wakker gelegen door overanalyseren en denken aan wat de psychotherapeut had verteld. Ze maakte de vergelijking dat ik in mijn omgeving aan dode paarden trek. Laten we mijn vorige relatie nu eens zien als een dood paard, zo ging het gisteravond in mijn hoofd. Al bijna 2 maanden zit ik nu bij een rottend karkas terwijl hij geniet van de hemel, ik zit te huilen en bezig te houden met de enige 2 dingen waar totaal niets mee gedaan kan worden.
- waarom ben je dood
- wordt levend
Verder zijn er 2 scenarios te bdenken.
1. blijven huilen bij de overgebleven skeletten, negerend wat er nog wel leeft in mijn omgeving.
2. doorlopen, weg bij het dode paard. Om me heen kijken, geniete van de seizoenen, leven.
Misschien dat ik het laatste geval na een tijd terug kom op de plek van het skelet van het dode paard. Dan zou waarschijnlijk mijn eerste gedachte weer zijn, waarom ben je nou dood.. Maar nadat ik een tijdje daar gestaan zal hebben zal het antwoord vrij snel moeten zijn, zo gaat het leven. Hier ligt nu een dood paard.
En ieder volgende keer dat ik er langs loop zie ik slechts het skelet van het dode paard en alle levende, mooie dingen om me heen..

Dit is het verhaal waar ik me op het moment aan vast probeer te houden. Voorheen begon ik de dag met vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen. Halverwege de dag werd het paniek, soms bleef het ook gewoon met een rot gevoel. Ik had hoop en vroeg bevestiging. Hele dagen door praatte ik met vrienden maar over 1 onderwerp. Vragen waar geen antwoord op gevonden zal worden.. Het paard dat stierf, shit happens. Helaas word het nooit meer levend en zal ik ook nooit weten waarom het dood ging. Maar het is wel zo.
Ik wil doorlopen, omdat ik dat verdien. Waarom stilstaan bij iets wat naar een andere wereld vertrokken is en ik niets aan kan veranderen, terwijl ik mijn geluk wel ergens anders zou kunnen vinden. Dat zou een stomme keuze zijn. Ik ben het soort mens dat vrij snel ergens een verandering in zal willen zien. Ik kan geen jaren liefdesverdriet houden. Ik kan jaren van iemand houden, maar wel dat ik die persoon losgelaten heb. Als ik kijk naar mijn ex voor mijn ex. Ik hou denk ik nog steesd van hem, als ik hem zie blijft het speciaal en als ik iets over hem hoor luister ik altijd net wat bete als bij andere dingen. Maar ook hij is een dood paard en leeft zijn hemel nou, ben gelukkig voor hem en ik leef het leven. I''m going to built my life now and make it by any means because I have a pocketful of dreams