Ik "zit" inmiddels al bijna 9 maanden op deze site. Maar sinds een aantal maanden niet meer actief. Zeker niet om mijn eigen verhaal te vertellen. Soms nog wel om te reageren....
Van me af schrijven is niet meer "nodig", wat voor mij een goed teken is. Maar ik heb in de loop der tijd wel hele lieve mensen leren kennen op deze site. Mensen die ik niet meer zo spreek, omdat dat verwatert, of door drukte.
Daarom toch maar even wat laten horen.....

Het gaat goed met me, dat kan ik gelukkig eindelijk echt weer eens zeggen, eerlijk en oprecht. Het rare is dat als ik dat zo uitspreek, ik daar tranen in mijn ogen van krijg. Ik denk omdat dat me herinnert aan de tijden waarin het niet (zo) goed ging.
Het is heftig geweest, heel heftig. Niet alleen de breuk met mijn ex, maar ook onverwerkt verleden en plannen voor de toekomst. Mensen noemen het wel een "keerpunt". Maar dat is voor mij te rigoreus, want dat zou betekenen dat ik oude dingen afsluit. En dat is niet zo, ik neem "oud zeer, oude ervaringen, oude vrienden en familie" gewoon mee en probeer bewuster te leven. Bewuster om te gaan met mijn angsten, mijn verdriet en mijn wensen. Het is niet zo dat ik daar plannen voor maak of er continu mee bezig ben. Maar ik merk dat ik niet meer klakkeloos en achteloos verder ga.

Waar de tijd vorige winter zooooo langzaam ging, gaat de tijd nu snel. Té snel vind ik eigenlijk. Want dan komen we op mijn angsten voor de toekomst: Hoe gaat dat verder? Vind ik een partner? Krijg ik kinderen? Of blijf ik alleen" Geen idee, en dat zijn dingen die ik niet kan afdwingen, maar ondertusen gaat vadertje tijd gewoon verder.
In de meest verdrietige periode in mijn leven werd ik 33. Dat betekent dat ik komende winter 34 word...en dat komt sneller dan ik doorheb. Want die zomer gaat zo snel.

Ik wil niet meer in paniek raken, dus ik focus mezelf daar niet te zeer op. Maar ik ben me er wel van bewust. Want ik heb gemerkt dat voor me uit schuiven ook geen zin heeft.
Het vervelende is alleen dat de interesse in mannen nog wat stil blijft liggen
Ik vermaak me namelijk prima zo. Heb het echt naar mijn zin met vrienden, familie, uitjes en de aanstaande bruiloft van mijn zus. Ik heb het druk, en voel me prima over het algemeen.
Maar ik realiseer me ook dat ik me no hier happy in voel, maar dat er best weer een periode zal komen waarin ik verlang naar een ander, dat ik wel weer wil delen en een toekomst wil opbouwen.
En als dat moment komt, dan moet ik sterk zijn. En dat betekent ook dat ik me nu moet realiseren dat ik moet genieten maar ook moet beseffen dat dit geluk wellicht eindig is.
Alleen ik kan niet afdwingen wat er niet is. Wel merk ik dat ik nu dingen opbouw die ik dan bijvoorbeeld in de winter kan blijven doen.

Mijn ex zit nog in me, overal. Maar ook dat is anders. Het is niet meer paniekerig, het is niet meer dwangmatig, het is niet meer verdrietig. Ook heb ik enigszins wat contact gehad. Veel moet je je daar niet bij voorstellen: een paar mailtjes, paar sms'jes en een afspraak gemaakt dat hij langs komt. En ook hier ga ik zo totaal anders mee om. Over het algemeen reagereert hij snel, maar als hij dat niet doet ben ik niet meer boos of teleurgesteld. Hell, ik vergeet zelf zelfs om te reageren!

Ook ben ik ergens wel "bang" voor die ontmoeting. Want dat is iets wat we altijd nog zouden doen. Hij zou in mijn huis komen kijken....
Dus ergens heb ik het gevoel dat dat het echte einde is. Want als hij geweest is in mijn huis is er écht geen reden meer tot contact.
Ik weet nog niet hoe ik daar mee om moet gaan, hoe ik me daarvoor moet wapenen. Soms heb ik het idee "zeg het gewoon af, ben er niet klaar voor". Maar ja, dat is wellicht uitstel van iets wat er toch van moet komen. Dan kan ik het afscheid beter "plannen" in een periode waarin ik het toch druk heb: in de zomer, wanneer er veel leuke uitjes zijn. Want de winter vind ik wat dat betreft zwaarder.

Zo, dit is een heel verhaal geworden! Maar dus geen verhaal over ldvd. Maar een verhaal over hoe het gaat.
Deze site is echter vooral bedoeld voor ldvd. Ik denk dan ook dat dit mijn laatste verhaal is. Ik zal verhalen blijven lezen en zo af en toe reageren.
Maar zelf....
Ik wilde alleen wel alle lieve mensen laten weten hoe het met me is.
Ik ben niemand van jullie vergeten! En zal deze site en de steun die ik er van gekregen heb, altijd koesteren.
Merci voor alle aandacht en hulp. Wie weet verschijn ik hier wel weer eens om zelf van me af te schrijven. Al hoop ik het niet ....

Iedereen heel veel sterkte! Ik weet nog goed hoe alles voelt. Dat merk ik aan de tranen die nu toch komen als ik denk aan de afgelopen 9 maanden. Maar misschien is na een hele zware bevalling het kind nu wel geboren....
Liefs, Panic