Ik had een ongelofelijke lieve vriend,waarvan we allebei gewoon wisten dat we de ware voor elkaar waren.

Alles ging echt perfect tussen ons tweetjes, ik woonde sinds juni bij zijn ouders en hem in, door omstandigheden bij mij thuis.

Hij werkt heel erg hard van 7 uur tot 19, hij deed dit omdat hij met mij een huisje wou gaan zoeken en dus geld nodig had. Hij heeft echt alles voor me gedaan (niet dat ik het wou,maar het is een volhoudertje) als ik een probleem had,wou hij het absoluut oplossen.

We deden altijd leuke dingen samen, we hadden het altijd fijn, nooit ruzie en hij vertelde me elke dag hoezeer hij van me hield en dat hij dat altijd zou blijven doen, en dat hij met niemand anders dan met mij een toekomst wou opbouwen.

Opeens kwam hij vorige week zondag naar me toe en wou hij met me praten, er was wat in zijn gevoel veranderd en het kon niet meer verder want dan zou het kunnen uitraken tussen ons en dat wou hij absoluut niet, hij zei dat hij weinig ruimte had en dat hij een vader gevoel voor me kreeg. We woonden letterlijk in zijn slaapkamertje dus, als ik thuis kwam van school, wacht ik op hem, dan had ik hem gemist en wou ik wat leuks doen.
Ik wou eerst vertrekken want dit wou ik absoluut niet dat hij dat voelde voor me, toen begon hij vreselijk te huilen en toen zei ik dat ik niet zonder hem kan en dat we er samen wel zouden voor vechten, hij was akkoord.
Ik vroeg hem of ik voor enkele dagen naar mijn moeder zou gaan zodat hij wat ruimte en rust kreeg, eerst wou hij dit niet mar hij ging akkoord. Toen ging hadden we het uitgepraat en we kropen dicht bij elkaar in bed en alles was weer goed,

De dag erop vertrok ik naar mijn moeder. We hadden afgesproken dat hij me dinsdags zou bellen als hij uit zijn werk kwam, dat deed hij... Hij was een stuk meer afstandelijker dan zondag en vroeg of hij nog wat meer dagen alleen mocht hebben. Ik twijfelde eerst en zei toen natuurlijk.
Ik vroeg wel om nog wat kleren van me en nog wat schoolspullen.
Die zou hij donderdag komen brengen zei hij. Ik zei dat is goed en vroeg aan hem of het toch allemaal zou goed komen? Hij zei dat hij het niet wist...Maar hij dacht het wel.

Hij kwam donderdag met drie vuilniszakken met kleren, en zei dat hij het uitmaakte want hij zag het toch niet meer zitten, hij hield nog ontzettend veel van me en was nog verliefd op me,maar hij wou ons geen kans meer geven, hij had alles al geprobeerd maar het zou toch niet lukken.

Ik was helemaal van de kaart en wanhopig van verdriet, ik snapte het niet en smeekte hem nog voor een kans voor ons. Hij zei dat ik hem niet kon overhalen.
Hij zou zondag de rest van me spullen brengen, die bracht hij ook in vuilniszakken en hij vroeg mijn huissleutel en vroeg wanneer ik me weer kon uitschrijven bij hem thuis,

Ik wou nog ff met hem praten, en vroeg wat hij voor me voelde, dat wist hij niet zij hij: Hij hield nog ontzettend veel van me zei hij, dat gevoel kon toch niet zomaar veranderen, maar hij wist niet wat het gevoel was dat hij voelde.Hij wou me wel troosten, maar ik moest hem niet troosten.
Maar ik snakte gewoon naar zijn aanwezigheid en wou hem knuffelen en zoenen,maar dit vond hij vreselijk ongemakkelijk,
hij wou me alleen een kus op het voorhoofd geven .
Ik zei dat ik ontzettend miste.
Hij miste me ook zei hij, hij had alles wat aan mij deed denken opgeborgen want, dat maakte hem vreselijk verdrietig. Hij slaapt niet meer in ons bed maar in de voorkamer.
Maar het was het beste voor ons beide, we moesten onze levens weer opbouwen en hij zou later wel nog contact met me opnemen want het kon zijn dat hij nog spullen van me had, we zouden als alles weer was opgeklaard nog wel wat afspreken.

Toen vertrok hij.

ik snap het echt helemaal niet en voel me zo vreselijk gekwetst.
Het doet me zo vreselijk pijn en ik mis hem onbeschrijvelijk erg.
Ik zie hem nog altijd als de liefde van me leven, hij zei het een week geleden ook nog tegen me.

Ik weet dat ik te afhankelijk van hem ben te geworden...Dit was het gene wat ik hoopte dat ik niet zo worden