Hoi Hier ook net sinds een week de realtie uit.

partner niet gediagnostiseerd maar bijna zeker dat ze bordeline heeft.
jaren lang misbruikt 20-25 keer verhuisd door haar moeder die telkens verhuisde en wisselde van partner
armoede en verwaarlozing.

ik dacht dat ze bij mij een fijn en stabiel leven kon leven.in de vier jaar dat ze bij mij in huis woonde eerste twee jaar geweldig na de geboorte van onze dochter was het allemaal niet meer goed.
ze voelde de liefde niet genoeg ik gaf haar niet genoeg aandacht.
niks is goed en het ligt altijd aan mij, altijd al depressief. ze heeft nooit naar werk gezocht of dagelijkse activiteiten altijd wachte ze op mij om wat te gaan doen.

alles lag aan mij en zij deed niks verkeerd. als ik iets aangaf was het altijd ja maar jij,
de kleinste dingen konden reden zijn tot boosheid.
ik kon dagen genegeerd worden als we ruzie hadden gehad en maakte niet uit of ik uit mezelf erop terug kwam of afwachte het was nooit goed.
ze heeft het uitgemaakt omdat ze niet het gevoel heeft dat ik voor haar vecht en niet genoeg intimiteit voelt etc. maar nu is er op dit moment ook helemaal niks goeds meer over mij te melden als je haar mag geloven.

nu sinds een week is het uit en is ze bij haar zus in gaan wonen 200 km hiervandaan met onze dochter.ze wil nu onze dochter daar inschrijven en zelf iets gaan zoeken qua woning werk etc.
ik wil dit niet want ze heeft buiten haar zusje daar helemaal niks. dus niet echt een stabiele omgeving voor onze dochter. hier ging alles goed omdat ze beide in een veilige stabiele omgeving zaten maar ik heb geen idee hoe het haar daar vergaat

er is geen emotie meer te bekennen. net alsof ze dat heeft uitgezet. dit maakt het voor mij zo onbegrijpelijk alsof het haar niks doet.
ik ga hier in mn eentje kapot en zij doet alsof ze de tv heeft uitgedaan en het prima is zo.

sorry als het wat onsamenhangend is. ben nog een beetje in mijn emotie:(