Hallo allemaal,

Na 2,5 jaar ben ik hier dan weer, op het zelfde punt maar nu met mijn huidige vriend. Afgelopen vrijdag heeft hij het uitgemaakt, na bijna 2.5 jaar. We zijn net terug uit afrika gekomen, 2 maanden lang hebben we daar samen gereisd en gewerkt en voor mij was dat fantastisch en mooi. Maar nu vervaagd die vreugde snel omdat hij het uit heeft gemaakt. Al voor afrika voelde ik dat er iets veranderd was, hij werd wat afstandelijker en minder open, en hij toonde ook zijn liefde voor mij niet meer echt. In afrika hebben we hier dan ook gesprekken over gehad en toen zei hij dat ie blij was dat ik zo open was en mijn onzekerheid liet zien. Ik legde mezelf helemaal bloot voor hem, en blijkbaar ondertussen zat hij in een constante strijd met zichzelf.

Toen we terug kwamen uit afrika was hij heel afstandelijk en toonde hij bijna geen affectie meer, dus heb ik hem daar over aangesproken. Een heel lang en moeilijk gesprek volgde waarin hij mij vertelde dat hij al een tijdje een knagend gevoel had vanbinnen. Wanneer we samen waren had hij nergens last van en was het allemaal heel leuk, maar als hij alleen was ging hij malen over het feit dat hij eigenlijk vrijgezel wil zijn. Ik heb hem gezegd dat ik dat gevoel niet heb, wel gehad natuurlijk maar de voordelen van onze relatie waren veel groter. En ik heb hem ook gezegd dat hij wel een keuze moest maken, hij zei dat ie voor ons wilde vechten en dat hij mij geen pijn wilde doen door op dezelfde koers door te gaan. Met die woorden gingen we het dus nog proberen. Maar van binnen voelde ik al dat hij zoveel afstand had gedaan dat het niet meer te redden was. Afgelopen vrijdag was hij weer helemaal terug in die afstandelijke houding en had ik hem gesmst dat ik erover wilde praten. Die avond hadden we een afstudeerfeestje van een van onze vrienden en hij kwam later binnen dan ik. Hij ging aan de andere kant van de kroeg staan en kwam niet naar me toe, en eigenlijk wist ik het toen al. Ik probeerde contact te leggen maar hij ging er niet op in totdat hij naar me toe kwam om te vragen of ik mee naar buiten wilde gaan. Hij vroeg aan mij wanneer ik erover wilde praten en ik zei tegen hem dat ik dat niet wist omdat ik niet wist wat hij ging zeggen. Toen vroeg ik het aan hem en zei hij dat liever niet nu wilde praten. Daarna vroeg ik of hij al een keuze had gemaakt waarop hij niks antwoorde, wat antwoord genoeg was. We hebben daarna nog een tijdje zitten praten, hij heeft het me proberen uit te leggen , maar ik snap het gewoon niet. Of ik wil het niet snappen dat kan ook. Hij zegt dat hij vrij wil zijn, en wil zien of hij op eigen benen kan staan omdat hij al sinds zijn 17e een vriendin heeft gehad (voor mij ook). En hij vind zichzelf te jong om een lange relatie te hebben (die lange relatie hebben we toch al, na 2,5 jaar lijkt me en daarbij is hij 24 en ik 20) Dus ik snap zijn punten wel een beetje maar ik begrijp het gewoon helemaal niet. Hij zegt dat het niet aan mij ligt en dat hij me nog steeds leuk vind maar dat het gevoel overheerst.

En nu zijn we twee dagen later en ik ben gewoon boos op hem dat ik dacht dat we een volwassen relatie hadden, maar dat niet zo blijkt te zijn. Want hij worstelt hier al 3 maanden mee, en als hij echt een volwassen kerel was geweest had hij mij in dit proces betrokken en hadden we samen die keuze kunnen maken. In plaats daarvan heeft hij het zelf proberen op te lossen en is hij nu al zo ver van mij verwijderd dat ik daar niks meer aan kan doen. En daarbij heeft hij er al zoveel over nagedacht dat hij in het helingsproces al zo veel verder is.

Maar aan de andere kant kan ik niet boos op hem zijn, want ik hou van hem en hij is op dit moment nog alles voor mij. Ik wil hem graag bellen en bij hem zijn, weten hoe hij zich voelt maar dat kan niet. Ik heb wel geleerd van mijn vorige relatie dat contact zoeken geen zin heeft. Ik hoop gewoon dat hij zich bedenkt, dat hij me mist maar zeker weten doe ik het niet.

voor mij is het fijn dit hier even te kunnen plaatsen, mijn hart te luchten en ik hoop dat jullie reageren.

groetjes Maud