Ik lees al een tijdje mee op dit forum en heb besloten om (kort) mijn verhaal ook even te doen om het van me af te schrijven.

Mijn relatie van 2 jaar is nu ongeveer 2 maanden over. Het was in eerste instantie niet mijn keuze om te breken maar ik weet rationeel gezien dat dit het beste is zo.
De hele relatie hing 2 jaar lang aan een zijde draadje. We waren té verschillend en hadden veel ruzie en discussie. Toch was ik dol op haar en heb hard gevochten voor de relatie. Dit terwijl m'n ex constant over mijn grenzen ging en als ik daar weerstand tegen bood was er vanuit haar onbegrip en strijd. Het leek haar allemaal niet zoveel te doen. Mijn mening, mijn visie of dat ze me kwetste, het was allemaal overdreven en klopte volgens haar nooit. Ik heb zeer veel stress ervaren door de relatie. Ze had altijd moeite met het tonen van gevoelens en emoties behalve als het om haar zelf ging. Ik voelde totaal geen emotionele verbondenheid. Ik weet rationeel gezien dat deze relatie niets voor mij is.

Terwijl ik in deze relatie zat is een van mijn ouders overleden. Dit was een zeer zware klap voor me. Vlak voordat een van mijn ouders overleed maakte mijn ex het uit en kwam na een maand terug bij me. De reden was dat zij zich niet geaccepteerd voelde om wie ze was. Ik voelde me daarentegen enkel een soort normale vriend voor haar ipv haar vriendje. We spraken af beter te communiceren en hard voor elkaar te knokken. Ik was toen al helemaal de weg kwijt door de situatie waar ik in zat ivm het aanstaande overlijden. Na het overlijden van een van mijn ouders zijn we nog 5 maanden samen geweest waarna ze het opnieuw uitmaakte. Ze trok de ruzies/discussies niet meer en ik ook niet.

Ik ben nu 2 maanden verder en ben redelijk de weg kwijt. Hoewel ik weet dat deze relatie nooit zal werken en ik ook niet bij haar terug wil kan ik het toch allemaal niet van me afzetten en loslaten. Ik heb hard gevochten voor een relatie waarin ik veel meer gaf dan dat ik terugkreeg. Ik ben daarin totaal mijzelf kwijtgeraakt. Daarnaast heb ik de belangrijkste persoon in mijn leven verloren en ben door de stress en verdriet van de relatie nog helemaal niet goed bezig te rouwen om het overlijden. Ik zie dat m'n ex die vrolijk verder gaat met d'r leven en ik zit in het diepste gat van mijn leven.
Hoewel de relatie maar 2 jaar heeft geduurd, was het voor mij een zeer intense periode. Ik heb heel veel van mijzelf gegeven om het te kunnen redden met haar. Nu 2 maanden na het verbreken denk ik nog 24/7 aan de relatie. Aan mijn fouten, aan haar fouten en vooral aan dat ik zo over me heen heb laten lopen. Dat ik haar over mijn grenzen heb laten gaan. Blind van verliefdheid kennelijk...
Ik praat erover met vrienden, collega's en met een hulpverlener maar ik merk dat ik totaal de grip op m'n leven kwijt ben.. Iedereen die mijn verhaal aanhoort geeft me goedbedoelde adviezen of zeggen "Het komt allemaal weer goed".. maar het is allemaal teveel om te verkroppen. Ik voel me hier best wel eenzaam in.

Iemand ervaring met een overlijden in je familie en (tot 2x toe in korte tijd) een relatiebreuk tegelijkertijd?