Hij heeft tijd nodig zegt hij, wil niet meer zo verder, moet zichzelf opbouwen, zijn hoofd is vol, wil eerst opgenomen worden bij het afkickcentrum. Het ligt niet aan mij zegt hij, het doet hem zeer dat hij zo rot tegen me doet, dat wil hij niet meer. Af en toe wil hij langskomen en hier dan rondlopen of hij hier nog gewoon woont. Als hij het dan zat is, dan gaat hij weer, slaapt nu bij een vriend tot hij opgenomen wordt. Klinkt plausibel zou je denken en tóch zit het me niet lekker. Donderdag had hij tevergeeft 5 x naar mij gebeld en de 6e keer had hij me te pakken, ik deed heel koel alsof het me allemaal niet meer zoveel deed. Toen ik opgehangen had, dacht ik; ik bel hem niet meer, hij moet maar goed voelen dat hij me kwijt is en God wat voelde ik me sterk....
Vrijdag heb ik hem gebeld, ik zou het niet doen, maar ik had een geweldige smoes, ik moest iets van iemand doorgeven. Het begon goed, hij deed normaal en ik ook, deelde hem het bericht van die persoon mee en toen begon het...
Als een waterval ratelde ik door, hij die mij met onze zoon laat zitten hij die alleen maar aan zichzelf dacht, hij die nu zat te chillen met vrienden en met mij als een propje de vuilnisbak ingepleurd had. Ik kon het niet meer stoppen. Hij moest vooral niet denken dat ik nog op hem ging wachten, dat ik ga wachten tot hij zijn zaken op orde heeft, hij moest ook niet denken dat ik zijn spullen nog langer in mijn box tollereer. Hij zei niets, hij was net wakker (11.30 uur!!). had hoofdpijn, had nu geen "zin" om te praten en zeker niet door de telefoon.
Als hij maar niet dacht dat hij hier nog een stap over de drempel kon zetten, tierde ik. Antwoord: ik kom daar niet meer.
Dit was de druppel, zó pijnlijk, hij komt dáár niet meer, daarmee bedoelt hij dus mijn huis, waar hij 11 jaar lang over mijn rug zijn goddelijke gang kon gaan, waar hij van mij geprofiteerd heeft, waar hij ten aller tijden terecht kon. Ik kon niets anders zeggen dan bel mij nooit meer, nooit meer, ik hoef jou nooit meer te zien.
Tot op heden heeft hij dat ook niet gedaan, en dat doet pijn.
Mijn goede vriendin zegt dat ik er nog lang niet vanaf ben en dat ze dat niet zegt om mij te vleien, maar omdat het zo'n slappe zak is dat hij het niet vol kan houden. Dat ik mijn poot stijf moet houden wil ik hier werkelijk overheen komen, hij houdt dit rustig nog eens 11 jaar vol. Voor hem is dit de eerste relatiebreuk, voor mij de tweede, ik heb dus al eens met dat bijljte gehakt.
Maar ik weet het niet meer, deze pijn is verschrikkelijk en ik vraag me af hoe lang dit gaat duren, in mijn hart wil ik hem niet eens terug, maar het feit om zo de vuilnisbak in gegooid te worden is niet te doen.
Zou hij dan werkelijk helemaal niks voelen? En zou dat er iets toe doen? Zou dat dan iets toevoegen? Ik weet eigenlijk het antwoord al, het doet er niet meer toe, ik wil het niet meer, maar die pijn is zó verlammend, het haalt alle energie bij me weg, ben alleen maar bezig met malen. De hele dag mijn vriendin haar hoofd gek gezeurd over hem, daarna als een blok in slaap gevallen, nu dan weer wakker en nu dan maar weer hier de site op.
De onzekerheid maakt me gek, zou hij nog bellen, zou hij hier ook pijn van gaan krijgen, zou hij spijt krijgen, whatever. Al zou hij wel bellen of voor de deur staan, ik weet niet eens wat ik zeggen moet, echt niet.
Donderdag ben ik jarig, zou hij dan...........? Nee!, want ik wil het niet meer!!!, maar waarom wil ik dan dat hij belt? Wat is er toch met me?
Wie het weet mag het zeggen........
liefs Laura