Is het nou over en goed, of is het niet over en goed, of is het juist niet goed....
Lekker duidelijk he....

Het is weer weekend, vrije tijd en mooi weer.....dat waren juist de leuke en mooie momenten, de tijden dat we bij elkaar konden zijn en we vaak spontaan elkaar opbelden om te kletsen, maar vaker om dan gewoon nog wat te gaan drinken of een stukje wandelen, hmmmmm........ nou ja, nu heb ik wel tijd om hier even wat te posten.

We hebben weer contact gehad naar aanleiding van mijn brief van van de week. Nou ja, helaas niet echt contact. Ze belde me gisterenavond, maar ik zat in de auto op de snelweg zonder handsfree....voordat ik een beetje fatsoenlijk kon opnemen was het natuurlijk al te laat en was ik superzenuwachtig ineens, gek he. Toen ik m'n carkit aangesloten had kreeg ik al een voicemail. Die heb ik dus eerst maar even geluisterd. Was globaal het volgende (klonk een beetje zenuwachtig, maar dat is met n voicemail misschien al gauw):

Hoi,
had je brief gekregen en dat was heel aardig, dus ik dacht wat doe ik daarmee
dus ik dacht bel je even om te vragen hoe t gaat, met mij gaat t goed
ik dacht zelf dat t misschien nog n beetje snel is om de draad weer op te pakken, want is pas 2 weken en soms moet je gewoon je weer ff je eigen ding doen
Maar ik dacht ik bel even, maar wat mij betreft mag het dus nog ff wachten. Heb geen hard feelings ofzo, maar gewoon dat er even een duidelijk moment tussen zit, anders wordt t te ingewikkeld
Groetjes en het ga je goed, doei!

Ik heb toen dus niet meer teruggebeld, maar n smsje gestuurd. Daarin bedankt voor het bellen, gezegd dat ik het snap en het ok is. Dat ik het fijn vind dat het goed met haar gaat en dat het met mij ook goed gaat.

Eigenlijk voelde het toen wel rustig en goed. Ik had zelf ook het idee dat dit in ieder geval een fijne boodschap was. Ze is niet boos ofzo en staat ook niet absoluut negatief tegenover weer contact over een tijdje. Ik vond het ook fijn dat ze het gevoel had dat ze me gewoon kon bellen en stoer dat ze zo open, lief en duidelijk kon zijn in een voicemail. Was na die Whatsapp-blokkade even bang dat ze echt ineens helemaal geen contact meer wilde of bang was dat ik heel raar zou reageren ofzo.
Ik had voor mezelf zoiets van: ok, we nemen rust, gaan allebei weer even luisteren en kijken naar onszelf. Ik ga met m'n coach verder om zo aan mezelf te werken en meer vanuit m'n eigen kracht te reageren. Ik ga proberen ook het hele idee van een relatie los te laten en verder te gaan met m'n leven. Ik zal haar zo af en toe wat van me laten horen, gewoon om te laten weten dat ik er nog ben, maar daar verder geen verwachtingen bij hebben. En wellicht kunnen we over een tijdje vanuit die situatie weer onbevangener kijken of we het contact kunnen oppakken. En mocht dat dan leuk zijn en we allebei nog vrij zijn, gaan we wel zien wat er van komt. Als het voorbestemd is gaat het wel goed komen en anders moest het niet zo zijn. Voelde eigenlijk best wel sterk van mezelf. Niet dat ik het meteen helemaal kwijt was, maar ik zag en zie de toekomst wel weer met meer vrolijkheid tegemoet.
Het lukte me ook om de rest van de avond (was op de dansschool) gewoon echt vrolijk te zijn en merkte dat ik weer veel meer gewoon mezelf was en "los" met anderen kon praten, plagen en lol maken.

Ik heb wel haar voicemail nog een paar keer geluisterd om haar stem te horen, en vooral de lach aan het begin van haar bericht, klonk echt fijn, echt jammer dat ik haar niet echt gesproken heb. Aan de andere kant had ze zich dan misschien niet zo vrij gevoeld om te zeggen wat ze wilde zeggen.

Ik blijf het jammer vinden hoe het is gelopen, mis haar nog steeds, zeker nu weer in het weekend. Ik pieker zo nu en dan ook nog steeds over waar ik het verkeerd heb gedaan en of en wat ik had moeten doen om dit te voorkomen. En dan natuurlijk ook wat ik in een toekomstige relatie dan anders moet doen. Maar die gedachten probeer ik dan om te draaien en er juist van te maken dat ik niks moet, behalve mezelf zijn. Dat heb ik in de afgelopen relaties niet gedaan en daarom ben ik nu ook juist met die coach bezig. Zodat ik kan kiezen welke kant van mezelf ik op welk moment m'n acties laat bepalen.

Dus, ben ik er al, nee...nog lang niet..... heb ik nog m'n momenten van verdriet, van missen, van leegte, ja, de hele tijd door.....en dat zal nog wel even zo blijven.......

Maar, volgens mij ben ik op de goede weg en ik ga proberen daar zo lang mogelijk op te blijven en niet boos op mezelf te worden als ik even verdwaal....