het is over....
het is over en ik kan er niks aan veranderen... één jaar zijn we samen geweest en we waren stapel op elkaar, ik was 27 en jij 40 maar dat maakte niks uit. je noemde mij je allessie... toen we ongeveer 7 maanden bij elkaar waren hebben we even een rotperiode gehad maar we sloegen ons er samen doorheen, we werden er alleen maar sterker van! eindelijk was voor ons het genieten nu weer aangebroken, je was zo gelukkig met me zei je en je was het helemaal met me eens dat het nu echt lekker ging. je was superblij voor me toen ik een huisje voor mezelf vond en zei me dat het nu alleen maar beter kon gaan... alles komt goed zei je nog. met kerstmis kreeg ik van je een horloge van 200 euro, ik had 'm in de winkel gezien maar jij zei me dat ik mijn geld moest bewaren voor mijn huisje en kocht 'm toen stiekum voor me. zo kon ik zien hoeveel dat je wel niet van me hield... met oud en nieuw zei je om 12 uur tegen me: schatje, 2005 wordt ons jaar.... ik geloofde je!

1 januari hadden we een relaxte dag, we zouden de 2e uitgaan in belgie... 2 januari zijn we 's middags naar mijn huisje gaan kijken en daarna nog even bij mn ouders geweest, niks aan de hand.
toen we weer bij jouw thuis waren hebben we eerst gegeten en zijn daarna naar boven gegaan... daar boven op bed zei je dat je in een dipje zat en het niet meer zag zitten met mij, ik schrok me rot, maanden geleden hadden we het er weleens over gehad om uit elkaar te gaan maar we konden helemaal niet zonder elkaar en de laatste tijd ging het echt super! ik vroeg je of je het erg zou vinden als ik niet meer in je leven zou zijn op de manier als dat ik er was en daar antwoordde je volmondig ja op... toen zei je dat je toch met me verder wou...
we gingen die avond gewoon uit ook al was ik erg geschrokken... onderweg in de auto was alles weer bij het oude, niks aan de hand... maar daar, in de discotheek, voelde ik toch weer die twijfel bij je bovenkomen. ik zei: moet ik het je gemakkelijk maken en er een punt achterzetten en tot mijn verbazing zei je: ja....
de grond verdween onder mijn voeten... nooit had je over twijfels gesproken en nu dacht je iets te missen maar je wist niet wat en eigenlijk wist je ook niet zeker of je wel iets mistte... Ik vroeg of je zeker was va je zaak, dat was je niet en je vroeg me om je de tijd te geven om alles te overdenken...

En nu wacht ik.... Al 4 lange dagen... Maandag hoorde ik niks van je, dinsdagmiddag stuurde je me een sms met de vraag hoe het met me ging, ik stuurde je terug dat ik wist dat ik je met rust moest laten maar dat ik je heel graag even wilde spreken om iets te vragen... 's Avonds belde je me op en ik vroeg je of je verliefd was op een ander maar dat was niet... Je vertelde dat je je niet toppie voelde maar het ging... En je dacht dat het toch niet meer goed zou komen zei je... Ik zei nog wat dingen die ik kwijt wilde en je zou ze menemen in je beslissing... Tot slot zei je bij het ophangen dat je blij was dat je me even gehoord en gesproken had en dat je me van de week nog zou bellen... je wist nog steeds niet wat je nou moest beslissen...

Dus ik wacht maar af, meer kan ik niet doen op het moment, hoe moeilijk het ook is voor me... Ik voel me leeg en ellendig, de gene die er altijd was om me te troosten is nu de oorzaak van mijn verdriet en dat klopt niet voor mijn gevoel... Ik zit met zoveel vragen... waarom hou je bijvoorbeeld "het lijntje open"? Meestal ben je zo verschrikkelijk zeker van je zaken... Is het té moeilijk om de waarheid tegen me te zeggen? Of twijfel je echt en bestaat de kans echt dat dit nog goed komt? Ik weet het niet, ik kan alleen maar hopen... En ondertussen wacht ik in onrust af...