ok, ik heb hem uit de kamer gezet, wel, voor de nacht alleszins.
Hij kwam gisteren terug van Parijs, was superlief, knuffelde mij, maar toen kreeg ik het er toch uit: of hij aub in een andere kamer wou gaan slapen.
Hij nam het heel goed op: oja, natuurlijk,geen enkel probleem, sorry dat ik er je al zo lang mee stoorde, ik respecteer elke beslissing die je neemt,...
En toen nam hij zijn lakens en was vertrokken... en ik bleef alleen achter op ons 2persoonskamertje die we nog geen jaar geleden samen hadden ingericht... Waarom heeft hij er blijkbaar geen enkele moeite mee mij te verlaten en ben ik er zo kapot van?? Het werd weer een nacht vol huilen natuurlijk... Het drukt mij maar weer eens op de feiten dat hij echt niks, noppes meer voor mij voelt en hij er mee omgaat alsof het niks is...

Daarnet weer wakker geworden met een paniekaanval. Iemand anders daar ook last van? Ik weet niet zo goed hoe ik er mee moet omgaan. Je wordt wakker alleen, of je denkt aan je ex en daar komt het weer: misselijk, zweten, beven, geen adem meer, het gevoel dat je gaat stikken, je lichaam dat spastisch schokt...er zijn leukere dingen... zo word ik nu al meer dan 2 weken wakker... Het enige wat ik dan kan doen is mij inbeelden dat er iemand bij mij ligt, die zijn armen rond mij heeft, zijn hoofd in mijn nek en mij streelt... Ik wil mij niet voortstellen dat het mijn ex is, maar gewoon een onbekend iemand die mij vasthoud en graag ziet en dan gaat het gevoel langzaam over... stom é... ik ben écht bang alleen te zijn blijkbaar...