Hallo lezer,

Misschien ben ik op de verkeerde site terecht gekomen omdat ik nu zie dat het om liefdes verdriet gaat.
Toch heb ik een verdriet om een liefde ...namelijk mijn jongste zoon.

Ik woonde nu zo een 14 jaar samen met een vrouw die ontzettend veel voor mij over had.
Ik had Agorafobie en zij regelde vrijwel alles buitenshuis wat ik niet kon.
Het was eigenlijk te makkelijk voor mij gemaakt om echt met deze ziekte bezig te zijn en ookal deed zij dit uit liefde voor mij...goed was het resultaat niet.
Het ging andere vormen aan nemen.
Bijvoorbeelde de angst haar te verliezen als zij wel weg was van huis.
Dat resulteerde weer in een oplettend gedrag van mij wat weer nadelige gevolgen en gevoelens mee bracht voor haar.

Om een lang begin verhaal kort te houden is het na deze lange tijd uitgelopen op een moeilijke beslissing van haar om bij mij weg te gaan.
De manier hoe zij dit heeft gedaan ben ik niet blij om maar de reden waarom ze het heeft gedaan kan ik begrijpen.

Dit weg gaan brengt veel meer met zich mee.
Ik sta er nu alleen voor met in mijn hoofd nog steeds een fobie dat dan wel afneemt maar makkelijk is het niet.
Maar het aller ergste...we hebben 2 kinderen.
2 zonen een van 3 en en een van 11.
De oudste zoon is bij mij gebleven nu zij nog op zoek is naar een andere woonplek maar de jongste zoon is bij haar.
Ik hou van beide jongens even veel maar toch is het moeilijker om de jongste zoon te missen.
De oudste weet ik dat deze zich kan redden zijn gevoel kan uiten en dingen relativeren maar voor de jonsgte zoon is dat anders.
Als ik haar aan de telefoon spreek en hoor hem op de achtergrond zeggen "ik wil naar papa"dan breekt er steeds weer een stuk in je.
Elke keer als ik hem even zie en ik ga weer weg het zelfde.
Er breekt iets onbeschrijfbaars van binnen en dit is helemaal niet zo gek.
Een echte ouder houd van zijn kinderen en als je van iemand houd dan is er ook liefde.
En ik voel dus puur liefdesverdriet voor de jongen die ik het meeste mis.
Mijn kleine manneke dat elke nacht tussen ons in lag en met zijn kleine vingertjes door mijn haren wreef om in slaap te vallen.
Hij die smorgens meteen spontaan was en altijd vrolijk lachte.
Die smiddags kwam vragen, pap kom met de trein spelen.
Die grappig uitziet in zijn luiertje en broekje met zijn korte beentjes en achter een bal aan rende.
Wat een gemis zo een ventje elke dag opnieuw.
En de pijnen wat het bij mij oproept.
Een jongen die nu moet gaan wisselen tussen ouders.
Die dit gevoel niet kan vertellen of omschrijven en het nu van binnen ook vast houd en het tot zijn eigen maakt.
Misschien denk ik er te ver over na.
Maar goed is het niet.

Ik zag nog wel de andere oplossingen om aan problemen te werken en had er alles voor over.
Al was het maar dat de jongens samen konden blijven in hun bekende omgeving.

Voor nu is het wennen aan de pijn en verdriet.
En ik kan me niet voorstellen dat dit ooit echt over zal gaan zoals liefdes verdriet over een ex vrouw of vrienden.
Dit is mijn zoon...voor altijd...die ik verschrikkelijk mis en zielsveel van hou.