Hallo mensen die dit - hopelijk - lezen en daar - hopelijk - ook een reactie op plaatsen,

Laat ik beginnen te zeggen dat ik een paar weken geleden deze site vond. Ik weet niet of je echt mag zeggen dat ik liefdesverdriet heb, de ene keer voelt het zo, de andere keer niet. Want mijn ex-vriendin (tsjonge, het blijft raar om dat te typen) en ik besloten samen uit elkaar te gaan. Eigenlijk mag ik dus niet zeuren, denk ik wel eens. Maar toch heb ik soms het gevoel liefdesverdriet te hebben, door de manier waarop we er beide verschillend mee omgaan. In haar geval soms onduidelijk en kil. En dat doet wel eens pijn.

Nou las ik enkele weken geleden de verhalen van Unremedied, bij sommigen van jullie vast bekend. Ik werd er wel door geraakt, moet ik zeggen. Net als hij, ben ik ook na 5 jaar weer single. Ik had de voorbije tijd niet de behoefte om hier wat te schrijven. Omdat het dus bij vlagen ook zeer goed ging... Maar wat (te) vaak overheerst is dat ik meer last heb van het uitelkaar zijn na 5 jaar liefde en 2 jr samenwonen, dan zij...

Nou hield ik op mijn computer vanaf het begin een dagboek bij. En nu heb ik toch maar besloten om dat ook hierop te zetten. Want hoe vaak het ook goed gaat, steeds weer komt er een dag dat het helemaal omslaat. Misschien helpt het om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en jullie reacties te lezen. Hopelijk komen er reacties...

Hieronder begint het, zo rond half maart. Ik heb twijfels over onze relatie. Die is wel goed, maar het soort leven dat ik leid is wel heel erg serieus voor mijn leeftijd. Ik twijfel of ik niet meer vrijheid wil. Maar dat is dus twijfel, dus geen zekerheid. En dan gaat het verder.... Zie hier, mijn 'reconstructie' die ik nu dus ga plaatsen...

Half maart
P zegt dat ze verder wil. Ze schrijft zelfs een brief waarin ze haar gevoelens op een rijtje zet. Ze schrijft onder meer dat ze bang is dat ik het uitmaak en dat ze graag bij me wil blijven. Ik zit ondertussen danig met mezelf in de knoop, ik vraag me veel dingen af waarop ik geen antwoord geef.

Weekend, 25-26 maart
ik merk dat ik eindelijk de kant op ben gedraaid die P ook denkt, ik heb het achter me gelaten en merk dat ik verder wil.

Maandag 27 maart
Juist nu ik de ?¢‚ǨÀúgoede' kant op ben gedraaid, komt P thuis met een verhaal dat er min of meer op uitdraait dat zij nu twijfels heeft. Ze klaagde eerder al over gebrek aan aandacht van mij, wat ik beantwoordde door het feit dat ik zelf vol vragen zat. Nu heeft er genoeg van. We bespreken de optie van tijdelijk uit elkaar nog maar eens. Ondertussen hebben we al een weekeindje Valkenburg geregeld, want dat waren we al van plan. Misschien helpt het. Achteraf een dom besluit, wat naief.

Woensdag 29 maart
We hebben nog eens een gesprek over de situatie. We concluderen dat we na het weekeindje tijdelijk uit elkaar gaan. Het weekeindje Valkenburg laten we doorgaan onder de noemer ?¢‚ǨÀúmooi afscheid'. We hebben het over de invulling van het tijdelijk uit elkaar gaan. Het gebeurt met een positieve insteek, oftewel: even missen wat je altijd had, om er achter te komen dat je er niet zonder kan. We willen niet aanmodderen, want dan gaat het mis. We concluderen ook allebei dat we het een paar weekjes tijd moeten geven. Na 1 week kun je niet een waarde-oordeel geven over de situatie, is onze mening.

Woensdag 4 april
Het weekeindje was fijn, gezellig en intiem. Vandaag gaat P terug naar haar ouders.

De rest van de week hebben we ?¢‚Ǩ‚Äú zoals afgesproken ?¢‚Ǩ‚Äú geen contact.

Zondag 9 april
Ik vertel P dat ik soms wel eens een moeilijk moment heb gehad in die eerste week. Dat is ook echt zo, maar ik concludeer dat ik nog niet weet of ik nou verder wil of niet. Ik zit er wat tussenin en denk aan einde samenwonen (te serieus) en een mooie middenweg waarbij we nog wel wat kunnen hebben of niet. Dat zal vanzelf blijken. P geeft te kennen dat ze me niet een moment gemist heeft en ze wil er mee ophouden.
Mijn verbazing over dat besluit is dat het al na 1 week is, terwijl we zeiden dat we er dan geen waarde-oordeel over konden geven. En mijn teleurstelling is dat ze rigoureus het mes er in zet. Ik probeer mijn gulden middenweg nog, maar geen gehoor. Ze is er zeker van, zegt ze. We spreken af dat ze woensdag even langskomt.

Dinsdag 11 april
Ik spreek P omdat ik niet het gevoel kreeg dat ze er écht zo zeker van was als ze zei. De gulden middenweg had ze niet eens aan gedacht, zegt ze!! Hoe kun je er dan zeker van zijn, denk ik.

Woensdag 12 april
Ik heb sinds die zondag de balen in. Ten eerste dat ze al na een week een besluit neemt, ten tweede dat ze zo rigoureus een einde er aan maakt. Dat het over is, kan ik mee leven. Maar niet de manier waarop. En dus vind ik de gulden middenweg-optie nog steeds een goede.
P komt langs en zegt dat ze zich schuldig voelt over het feit dat ze zo extreem handelde op de zondag. Ze zegt er inderdaad niet zo zeker van te zijn geweest en vindt zichzelf impulsief. Het samenwonen is over, daar zijn we het over eens.
We besluiten wel uit elkaar te gaan, maar elkaar te blijven zien. Of het dan wat wordt en zo ja, wanneer, dat zien we vanzelf. De tijd zal het leren.
P zegt ook dat ze een vrijer leven wil, iets van haarzelf, een eigen plekje, zonder verantwoording aan een ander enzovoort. Dat kan ik me voorstellen, omdat ze die stap in haar leven heeft overgeslagen. Heb ik dus alle begrip voor. Het doet me goed om te horen dat het niet zo is dat ze uitgekeken is op mij, maar op het leven dat ze leidde met mij. Ze zoekt niet per definitie naar een nieuwe vriend. Ik ook niet naar een nieuwe vriendin overigens. We concluderen dat we te serieus hebben geleefd, tijd voor meer lol en daarin hebben we plaats in elkaars leven. In welke vorm zien we vanzelf.

Donderdag 20 april
P komt langs voor post. Ze geeft aan zaterdag oude vrienden te bezoeken op een feestje en ze heeft er zin in. Logisch, maar het doet me wel wat. Moet even wennen, ook al is dat een egoistische gedachte. Je ziet meteen spookbeelden. P heeft er begrip voor, ik besef dat ik me niet zo druk mag maken hierom. Want we zijn uitelkaar. P vertelt dat zij zaterdag moeilijk in slaap kwam omdat het haar bezighield of ik wat uit zou spoken met een ander.
De rest van de avond is het gezellig, het is fijn en het is het contact zoals we dat voortaan zouden moeten hebben in mijn optiek.

Zondag 23 april
Ik heb de hele dag dat wat ik al dacht: die prangende vraag of er wat gebeurd zou zijn of niet. Als het zo is, dan gaat mij dat niets aan! Dat besef ik mij heel erg goed. Bovendien ben ik vaak genoeg tijdens de relatie alleen op feestjes geweest en dat accepteerde P ook. Ik heb allleen al daarom geen recht om vragen te stellen, gedachten te hebben of conclusies te trekken, want dit is niet eens tijdens een relatie. Toch houdt het me anderzijds natuurlijk bezig omdat de situatie wennen blijft voor mij.
Zaterdag kon ik al niet in slaap komen, net als P de week eerder. Ik bel haar op om te vragen of er wat gebeurd is, eigenlijk wil ik het niet weten. Wat ik wil horen is gewoon dat er niks gebeurd is. Het slaat eigenlijk nergens op dat dit me zo bezighoudt. En het is dom, want het kan P van me afdrijven. Ze zegt dat er niets is gebeurd, wel dat ze het tot half zes erg gezellig had. Ben ik blij om voor haar.
Het geeft me het gevoel dat ik snel vergeten ben over een tijdje en dat van ons goede contact niet veel overblijft. Het is een doemscenario waar ik eigenlijk weer niet écht op reken, omdat P zelf zegt dat het niet zo is. Ik baal van mezelf dat ik deze gedachten heb, bang dat P ze verkeerd opvat.
Ik besluit mijn gevoelens in een impulsieve bui op papier te zetten en stuur de brief, waarin ook lief bedoelde dingen staan, gelijk op naar haar. Daar heb ik 's avonds al spijt van, ze zal denken: wat moet ik hier mee? Ik vrees dat ze denkt dat ik wanhopig ben of haar opeis ook al hebben we niks meer. Dat is niet mijn bedoeling, maar de brief kon wel eens die indruk wekken. Ik besluit dat ik haar maandag opbel om dat alvast te vertellen.

Maandag 24 april
Mijn vrees komt uit. Ik vertel haar van de brief, dat ze er niet te zwaar aan moet tillen. Ze zegt me dat ze de indruk heeft dat ik me er niet helemaal bij neer kan leggen dat het over is tussen ons. Mijn verklaring daarvoor is dat ik in een huis vol oude herinneringen woon en zij al in een nieuwe omgeving. Voor mij is het moeilijker daardoor aan de nieuwe situatie te wennen dan voor haar. Daar kan ze inkomen, gelukkig.
Ik vraag haar nogmaals of het willen hebben van een vrijer leven ook met mij te maken had. Ik zeg haar dat ook in een leven los van elkaar, je wel wat met elkaar kunt hebben wat mij betreft. Zij zegt dat ze dat niet wil. Dat ligt niet aan mij, ze wil het ook niet met een ander zegt ze. Hoe het later gaat, weet je niet, merkt ze terecht op. Of er toekomst is, kan ze niet zeggen. ,,Hoe het over een jaar is of een halfjaar weet je niet", zegt ze. ,,Maar niet over twee maanden in elk geval." Ik heb het idee dat ze pissig is. Daar baal ik van, net als van hoe ik het zondag heb aangepakt.

Ik rij naar huis en zet het op een rijtje. Ik bedenk mij dat in vergelijking met de gulden middenweg van woensdag 12 april, die zij ook wilde, het er op lijkt alsof ze steeds meer richting de weer extremere kant opgaat. Want iets met elkaar hebben zit er in elk geval de komende tijd niet in, dat sluit ze op korte termijn uit dus. Ik ben daar ook niet op uit, maar wil niks uitsluiten op welke termijn dan ook.
Maar aan de andere kant, blijft ze dingen zeggen waaruit blijkt dat ze een goed contact wil houden. Ik vind dat het gevoel van donderdag en de manier waarop we toen met elkaar omgingen, dat moet de toekomst zijn wat mij betreft. Aan de telefoon was ze het met eens eerder die middag.
Ik besluit af te wachten wat ze vindt van de brief en of ze wat van zich laat horen. Maar ergens is er iets veranderd de afgelopen dagen, zo lijkt het. We zullen moeten afwachten, helaas. Het einde van het goede contact is nu al in zicht? Ik hoop het niet.

Ik heb het gevoel dat de visie van P op ?¢‚ǨÀúhoe nu verder' nogal eens schommelt.

Even later bedenk ik mij dat ze opgelucht is nu we uitelkaar zijn. Dat ligt niet aan mij, zei ze al. Dus conclusie? Ze wil niet meer een relatie of samenwonen met mij, maar uit haar leven verdwijnen hoeft ook niet. Ik bedenk me dat ik veel te moeilijk doe en daar heb ik mezelf alleen maar mee, want in ik wil ook graag in elkaars leven blijven. Dan zal ik moeten accepteren dat in een kleinere vorm is dat gedacht, gewend was of gehoopt. Ben blij met deze gedachte.

Donderdag 27 april
Je hebt van die dagen dat het wat minder gaat. Of van die dagen waarop je je geweldig voelt. Of van die dagen waarop je de dingen nog eens overdenkt. Zoals vandaag. En dan snap je toch weer sommige dingen niet, die je eerder wel snapte.
Man, vaag gedoe deze relatieshite!!
Eerder deze week dacht ik wel, och het zit wel weer snor met mij. Ik had op intenet wat gelezen her en der en kwam twee hele goeie kleine stukjes tekst tegen die me er op moeilijke momenten doorheen helpen.
Moeilijke momenten hebben, is normaal namelijk. Jaja. Dat las ik vandaag ook ergens. Iemand heeft namelijk een weblog bijgehouden vanaf het moment ?¢‚Ǩ‚Äú maart ?¢‚Ǩ‚Äú dat hij en zijn vriendin na 5 jaar ?¢‚Ǩ‚Äú hoe toevallig ?¢‚Ǩ‚Äú uit elkaar gingen. Van wat hij schrijft, herken ik veel. Vaag, het lijkt wel therapie, haha.
Een van de dingen die hij zegt, is dat het jammer is dat hij geen dagboek heeft bijgehouden van hoe de situatie zich nou precies heeft ontwikkeld. Zijn weblog is een globale registratie met daarin vooral de conclusies die hij trekt en de dingen die hij zich meent te herinneren. Ik heb besloten om deze reconstructie daarom maar vol te houden, zodat ik later wel precies weet hoe ik op een bepaalde dag er over dacht.

Wat hij ook schrijft, is dat hij het maar raar vindt dat zijn vriendin voortleeft alsof er niks gebeurd is. Dat gevoel heb ik dus ook wel eens. Het zal toch met de omgeving te maken hebben, waarin P zich bevindt. Maar je bent niet alleen je ex kwijt, schrijft Unremedied terecht. Ook geborgenheid, intimiteit, de eerste persoon aan wie je alles meteen vertelt wat je hebt meegemaakt. En zo is het maar net. Dat soort dingen lijkt P niet te missen. Ze is juist blij, enerzijds begrijpelijk omdat ze een vrijer leven wilde, anderzijds denk je bij jezelf dat het aan jou ligt. Het is en blijft een pijnlijke constatering voor je eigen zelfbeeld.

Deze week was ze ziek, maar ze moet en zal zaterdag naar dat feest, met muziek waar ze anders nooit veel aan vond. Maar ok, dat kan nog. Want het gaat ook om de gezelligheid en dat is er zeker. En nu blijkt dat ze aan het bier gaat, terwijl ze nooit zo'n bierdrinker was. Ze verandert razendsnel zo lijkt het. En dat zet je aan het denken. Want het geeft je het gevoel alsof ze in de tijd met mij nooit echt gelukkig is geweest. Nu doet ze immers ineens dingen die ze toen niet deed. Dus vrijheid, dus beter dan eerst, dus beter dan het leven met mij. 'Maar het ligt niet aan jou hoor..' Ergens dus wel, blijkbaar. Denk ik dan.

En soms wel contact, dan weer niet. Ik volg het allemaal niet meer zo. Kan er weinig tot geen touw aan vast knopen. Eindconclusie van vandaag neigt dan toch weer naar dat je snel vergeten bent zometeen. Misschien is contact houden wel een slecht idee. Want voel ik mij er beter door? Zij eerder, zo lijkt het.

Het is zoals Unremedied schrijft nadat hij een laatste gesprek met zijn ex-vriendin, die gewoon verder leeft alsof ze er totaal niet mee zit, heeft gehad:

,,Ik moet van mezelf nu machteloos toezien hoe ze steeds een beetje verder van mij verwijderd raakt. Iedere dag die voorbijgaat, verwijdert haar een dag van mij. Totdat zij na een heleboel dagen een halve vreemde voor me zal zijn en de sterke band die we hadden een schim uit het verleden geworden is."

En zo kon het bij ons ook wel eens gaan. Dat is kut. My best wasn't good enough, aldus Kane. En zo is het. En dat is pijnlijk.

Vrijdag 12 mei
Kijk es aan. De eerste entry sinds 27 april. In al die dagen tussen toen en nu voelde ik mij prima moet ik zeggen. Alleen op zondag 7 mei even een dipje die ochtend. Want ja, het was de ochtend waarop zij haar laatste spullen op kwam halen. Op woensdag alles in dozen gedaan, nog meegeholpen nota bene. Ze had het nog ff moeilijk en ik haar dus maar even troosten. Nou ja, leuk en aardig, maar op die zondag er na was het inpakken en wegwezen. ,,Nou dan gaan we maar, doei" ?¢‚Ǩ‚Äú op die manier. En dat was dan het laatste afscheid. Fijn hoor. Het begon al met haar pa die ?¢‚Ǩ‚Äú nadat ik de deur open doe ?¢‚Ǩ‚Äú zegt: ,,Zo, hier alvast de sleutel. Dan kunnen we dat tenminste niet vergeten." Niks van hallo, of hoe is het, of wat dan ook. Nou ja, duidelijk.

In die dagen erna geen contact. Beviel me wel in de zin van dat je dan ook geen dingen hoort die je niet wil horen. Zei op die donderdag nog tegen haar of ze misschien helemaal geen contact meer wilde, maar nee, dat was niet zo. Hm. Kreeg wel dat gevoel en gisteravond, de elfde, bleek dat toch aardig te kloppen.

Precies een maand geleden, op woensdag 12 april, spraken we mooie woorden. Mooie intenties spraken we uit over vrienden zijn, dat er altijd plaats zou blijven voor de ander etc etc etc. Het gaf een beter gevoel dan het rigoureuze besluit dat ze op maandagavond 10 april had genomen. Nou, zoals het nu lijkt, gaat het juist weer die kant op van die maandagavond en niet die van die woensdag. Loze woorden dus, zo lijkt het.

Ze zei gisteren dat het niet zo is. Maar ze zei ook dat ze even tijd nodig had, niet dat ze helemaal geen contact wilde, maar wel weinig. Tsja... Volgens mij is het omdat ze anders bang is spijt te krijgen en door geen contact te hebben wil ze dat voorkomen. Maar dat is niet zo volgens haar. Waarom dan toch ietwat terugkomen op dat van woensdag. Ze gaat me nu doelbewust minder toelaten in haar leven. Andere dingen hebben voorrang, duidelijk is dat ik ver ver ver ben weggezakt in de prioriteitenlijst. Logisch aan de ene kant, maar je kunt het ook overdrijven. Ergens onderweg is ze toch weer iets van mening veranderd over die woensdag 12 april... Maar door wie, of wat? Het blijft een prangende vraag waarop je geen antwoord krijgt.

Slotconclusie is dat ik weinig keuze heb dan het te accepteren. Het is haar goed recht. Het voelt alleen klote dat ze weer van mening aan het veranderen is. Wat moet je daar nou mee. En daar baal ik gewoon van. Dat gedraai iedere keer. Dat doe ik toch ook niet bij haar? Het was ons gezamenlijke besluit om er mee te stoppen, maar zoals het nu gaat is het net alsof zij de vijf mooie jaren snel wil vergeten, terwijl ik ze juist nog op waarde schat. Het zal er wel op uitdraaien dat het contact definitief verwatert. En dat is toch best zonde. Alleen is het jammer dat ik dat blijkbaar meer vind dan zij.

En weer is aan het einde van de rit de gedachte hetzelfde als op sommige andere dagen: Het lijkt er toch op dat het die kant op gaat van helemaal geen contact. Misschien moet ik zelf eens sterk genoege zijn en die knoop doorhakken????? Ik besluit mijn verhaal op ldvd te zetten, wellicht leest men het hier en komen er nuttige tips....

Gegroet, Scribent.