Een tijdje niet geschreven: een amerikaanse vriend voor 2 weken op bezoek. Een afleiding die welkom is--alles om de deprimerende traditie te doorbreken van mezelf jankend door de dag heenslepen in steeds dezelfde gedachte-kringetjes. Een reden om voor uit bed te komen, te eten, actief te zijn, een film te pakken, plannen voor morgen te maken, aandacht aan mijn uiterlijk te besteden in plaats van de outfit van rouw elke dag opnieuw aan te trekken. Reden om te 'zijn'--zoals ik was voordat de ex in een opwelling besloot weg te rennen en ik het geloof verloor iemand te zijn; iemand om voor te blijven. Nu is er iemand die een zee overvloog om tijd met mij door te brengen. Het verzacht niet alles, maar wel iets.

Rebounding. Het hart laat zich niet belazeren; er zijn gebieden die ik niet kan betreden met iemand anders zonder aan de ex-factor te denken, zonder vergelijkingen te maken en te beseffen dat het niet hetzelfde is, dat dit samenzijn met iemand anders alleen maar een surrogaat is. Een slaappil om de nachtmerrie van de afgelopen weken voor even te stillen; weg te denken. Ik voel me nog steeds leeg; en wat ik nu geef--en deel, dat is maar een fractie van wat ik nog niet zo lang geleden zo vrijwillig en volledig en passioneel weggaf aan die ene die besloot dat het niet waardevol genoeg was om aan vast te houden en het weggooide als niet meer dan een stuk beschreven papier op straat.

Maar.

De keuze om iemand anders gedeeltelijk binnen te laten, om mijn focus te verplaatsen naar een nieuwe connectie die, hoewel kortstondig (hij vertrekt 4 juli weer) en lang niet zo veelbelovend als het begin met de ex toen alles tot mij kwam in gouden schitteringen, die keuze is bewust gekozen; in ieder geval hoopvoller dan mezelf te blijven concentreren op dat grote gat dat hij genadeloos met hamer en sikkel sloeg in mijn en ons leven.
Deze rebound is geen vlucht; ik kan mijn hart en elk gevoel dat er in verborgen zit er elke avond uitsnijden, maar in het zachte licht van een nieuwe morgen zit het toch weer vol voor hem. Zit hij weer op die troon in mijn hart. Ik weet inmiddels wel dat het onmogelijk is om hem er proberen uit te krijgen--maar het is zeer zeker mogelijk om hem gedeeltelijk, en af en toe, van zijn troon te duwen. Om iemand anders daar voor even te laten plaatsnemen en het uitzicht te gunnen dat hij, de ex, niet in waarde en schoonheid wist te waarderen of in te schatten. Om zijn afdrukken en aanrakingen die zijn achtergebleven op mijn huid, deze huid die kleurde en warmde onder zijn handen, gedeeltelijk te zien worden weggeveegd door iemand anders. Om te beseffen dat, ook al ben ik nog lang niet ver genoeg om zijn naam gebrand in mijn hart door een ander naam te zien worden overgeschreven, er eens een dag zal komen dat iemand mij weer zo diep zal kunnen aanraken.

Deze rebound: het is niet om te vergeten. Integendeel. Het is misschien juist om te herinneren, te ontdekken, dat er nog steeds tekens van leven in mijn hart aanwezig zijn.

Dit hart dat na zijn vertrek als dood aanvoelde.

Klopt nog steeds.