Vanavond een gesprek gehad met mijn ex. Ze belde over een financiële kwestie, niets bijzonders verder. Ze vroeg waarom ik niet op haar e-mails reageerde omtrent dit onderwerp. Omdat een reactie niet nodig was volgens mij.

Nog even mijn situatie kort samenvattend wat de situatie hierboven uitlegt en een algemene indruk geeft; we hebben een koophuis dat zij over gaat nemen. we betalen beiden hypotheek. Zij heeft (ondanks gemaakte afspraken) de jongen waar ze nu mee samen is bij ons thuis uitgenodigd toen ze tijd nodig had om na te denken. Mijn reactie was, regel jij je hypotheek maar, ik blijf hier wonen tot alles rond is. Daar kan ze (4 maanden later alweer) moeilijk mee omgaan.

Na dit afgehandeld te hebben hebben we nog 3 kwartier gepraat over onze relatie, met als onderwerp hoe het is mis gegaan. Van haar kant kwamen (wederom, zucht...) de verwijten, ik liet me vaak verleiden tot de verdediging. Maar af en toe kwam ik met een genuanceerde beschrijving van wat er gebeurd is; "We hebben niet gepraat met elkaar en niet geluisterd naar elkaar. Daarmee los je geen problemen op en we hebben daar beiden schuld aan". Maar het was net of ze niet hoorde wat ik zei, terwijl ik rustig gesproken heb, geen enkel verwijt gemaakt heb en haar niets kwalijk nam. Ze was emotioneel, en toen deed ze een uitspraak die mij echt diep raakte. Ik vind het moeilijk om contact met haar te hebben omdat ik nog steeds behoorlijk veel voor haar voel. Maar ondanks dat voelde ik me redelijk op mijn gemak, het wordt minder heftig mede dankzij de therapie en training die ik krijg om mijn gevoelens en gedachten te verwoorden en niet alles weg te stoppen. Tot die ene uitspraak van haar... "Je hebt me mishandeld". Toen stortte mijn zelfvertrouwen helemaal in elkaar. ik haar mishandeld!?

Ze refereerde naar enkele echt heftige ruzies waarbij zij mij verbaal bleef aanvallen. ik zat toen diep in de put en ik had niet de kracht om terug te schreeuwen. Diep ongelukkig na een half uurtje schreeuwen (ja, ze is een doorbijter) heb ik haar letterlijk gevraagd om op een later moment als we beiden tot rust waren gekomen verder te praten. Dat werkte niet, vervolgens heb ik haar meerdere keren gezegd dat ik het niet meer trok en dat ze moest stoppen. Ze was een grens gepasseerd en leek buiten zinnen. Ik heb haar toen vastgepakt en gesmeekt (in eerste instantie) en geschreeuwd (in tweede instantie) dat ze moest ophouden. Dat vastpakken was de mishandeling. Nu ben ik iemand die nooit, maar dan ook nooit een vrouw zal slaan. Maar op dat moment knapte er iets in mij en pakte ik haar inderdaad vast. Was het fout: ja, praten was de enige juiste oplossing geweest. Ik kon niet meer praten, de rugzak zat helemaal vol, de beerput was tot aan de rand gevuld. Was het mishandeling, ik weet het niet. In mijn ogen was de enige oplossing om haar vast te pakken, recht aan te kijken en te laten merken dat ik op was...

Nu ben ik ook op. Ik bedoel alles zo goed, maar het komt er af en toe zo kut uit. We hebben over van alles gesproken, maar dit specifieke onderwerp wilde ik graag met jullie bespreken. Aan het einde van het gesprek kwamen we allebei tot de conclusie dat het jammer was dat het zo gelopen is en dat onze toekomst misschien mooi uit had kunnen zien. Ik vertelde haar dat ze de juiste keuze gemaakt heeft, het is niet mijn keuze, maar toch is het goed.

Al met al een gesprek waar ik een zeer bittere nasmaak aan over houd en dat vind ik jammer, ik was zo goed op weg.

Goedenacht,
Gum